Dat waren een paar onstuimige dagen hè mensen?!
Wat een gebries daarbuiten.
Alle lezers er zonder kleerscheuren doorheen gekomen hopelijk?!
Hier is alles netjes heel gebleven.
Niet netjes heel, is mijn lijf. Ik moest vanmorgen naar de Maartenskliniek voor een cortocosteroiden injectie in mijn hand maar kon onverrichter zaken terug. Het had weinig zin. Ontsteking in dat gewricht was er wel, maar de permanente schade is er ook en dat maakt een prik op dit moment eigenlijk toch niet zo wenselijk, vonden de arts en ik. Arts gaf ook aan: “ik ga je niet nu lastigvallen met een pijnlijke injectie, eerst maar dat handenteam en die chirurg ernaar laten kijken”. En ik ben het er mee eens. Als dat gewricht, waar volgens de arts ‘een hapje uit is’ door de schade (deja vu) alleen nog gerepareerd kan worden met een operatie, dan ga je daar niet nu een pijnlijke injectie in doen nee, laat maar lekker zitten. Dus ik was blij met de eerlijkheid en openheid en ik wacht nu op de eerste afspraak met het handenteam.
Verder heb ik morgen een echo-onderzoek in het ziekenhuis (niet voor mijn reuma trouwens) en daar zie ik tegenop. Meer daarover schrijf ik liever als het geweest is. Maar zie er in elk geval wat tegenop en het helpt om dat op te schrijven hier. Dejan mijn lief, mag erbij zijn (ook omdat we meteen een soort van uitslag krijgen) en dat vind ik heel fijn.
Daar kom ik dus nog even op terug. Ik moest het gewoon even schrijven. Heb er ook met 3 mensen fijn even over gepraat vandaag, het moest me even van ‘t hart. Groter hoeft het ook niet te zijn.
Anyway. Mijn fysieke welzijn voelt met enige regelmaat -en momenteel dus ook- net zo stormachtig als het weer van de afgelopen tijd. Van mij mag de wind dan ook in méérdere opzichten gaan liggen.
Verdorie gewoon effe heel snel gaan wieberen, (tegen)wind!
Zo, dat is gezegd.
Iets heel anders nog even. Morgen is onze Freek jarig. 3 jaar wordt meneertje. Bovenaan zie je Freek als puppy toen ie net een maand bij ons was. Smelten toch?! Doen we hier nog steeds hoor, elke dag. Mensen die hem niet kennen, denken vaak dat Freek een puppy is (dat was bij die lieve Dirk ook al zo…) en er wordt regelmatig gezellig met ons mee-gesmolten om Freek. We gaan die 3 jaar Freek natuurlijk wel effe vieren morgen, compleet met cadeautjes.
Maar nu eerst naar dromenland. Een rustige, windstille nacht wens ik iedereen. En mezelf.
Trusten.
Kiki
