1 jaar Nijmeegse boomhut vandaag…
Het lijkt als gisteren, de rit over de Waalbrug naar ons nieuwe Nijmegen leven.
En nu wonen we hier alweer een jaar! Een jaar waarin we ondanks coronatijd, toch mooie ontmoetingen hadden en fijne mensen leerden kennen, waarin we leuke ontdekkingen deden, samen de stad verkenden en ik veel van mijn kinderherinneringen terugvond.
We hebben afgelopen jaar vaak zitten genieten maar ook wel eens lopen afzien. Tijdens de extreem lange hittegolf van vorige zomer bijvoorbeeld. Aan die hitte wordt gewerkt, binnenkort hebben wij een airco bedrijf over de vloer voor een offerte. De geluiden van de weg -ook een issue van het wonen hier- zijn al veel minder storend, daar is al aan gewerkt. Dat komt doordat ik me ben gaan aanpassen aan de weg. Simpel: vroeger naar bed gaan. Ik was een laatslaper en nu niet meer zo. Dat pakt op meerdere fronten goed uit. Dejan heeft trouwens geen last van de weg gelukkig.
Veel meer nog dan het wonen op 5 hoog in hitte en met een (overdag) drukke weg in de buurt, hebben we gemerkt dat bosrijk wonen op de bovenste verdieping -kijkend in de boomtoppen- simpelweg wondermooi is. In alle seizoenen is het een feest om hier te zijn. En zelf zijn we vaak nog net zo verwonderd over het prachtige bosuitzicht (en het grote dakterras) als bezoekers die hier voor het eerst binnenstappen. Als je geen seizoenenmens was (soms hoor je dat: “Doe mij maar ‘t hele jaar zomer”) dan word je dat wel in onze boomhut. Hier leef je middenin de jaargetijden. Elke dag zien we nieuwe details. Zoals nu, de bloeiende kastanjebomen tegenover ons. Van groene naar witte en vervolgens pluizige bloemen. Dan weet je: deze prachtbomen zijn kastanjes aan het maken die wij straks in de vroege herfst weer mogen rapen en poffen.
Ons appartement voelt als een permanent vakantieplekje, nog meer dan ons vorige huis bij de Veluwezoom. Het grootste verschil tussen toen en nu: van moeilijke tuin naar makkelijk dakterras.
We wonen op een vakantieplek die helemaal als thuis voelt. Niet alleen door de dingen die we zelf doen om het eigen te maken, maar ook door de eigenheden die zo’n plek van zichzelf al heeft. De bosdieren die hier leven. De vos die ‘s nachts door de straat sluipt, de uilen die boven de bomen zweven en roepen, de egeltjes die langzaam de straat oversteken (waaghalzen!) en de eekhoorns die in de boomtoppen zitten te snacken.
Maar wat het ook thuis maakt: de klok van buurvrouw Nel horen luiden, als je toevallig op ‘t hele uur in de wc bent, hihi.
En de stoelen in de hal beneden, waar regelmatig spulletjes liggen die een ander kwijt wil en die jij dan mee mag nemen. Niemand weet wie wat neerlegt en wie wat meeneemt. De kookluchtjes die uit de afvoer komen bij ons dakterras, ook typisch voor hier. Dat we de eerste week dachten: oeps, als dat in de winter maar geen spruitjes walmen worden. Maar inmiddels weten we: het ruikt altijd zalig, je krijgt zin om zelf te gaan koken. Iemand hier in ons gebouw kookt erg lekker, ha! Nog een voorbeeld: de SRV wagen die elke donderdagmiddag langsrijdt en met luid getoeter voor de deur stopt. Zalig ouderwets, ook nog eens handig en retro leuk. Als je dan die wagen binnenstapt en de geur opsnuift…heerlijk! Fruit en brood. Zoiets.
Een jaar hier wonen…we zijn de seizoenen rond. We weten de weg naar alles toe, kennen steeds meer plekjes waar wij ons aan verknocht hebben en leren ook nog veel nieuwe plekken kennen. We zijn blij met onze boomhut, blij met het stadse leven in bosgebied, blij met de mensen die we leren kennen en blij met deze mooie thuisstad vol nieuws en vertrouwds!
Wij gaan vandaag een klein feestje vieren. Uiteraard. Vieren wat gevierd wil worden. Eerst een taartje met Maartje, onze fijne huishoudelijke hulp, liefdevolle Freek-nanny en inmiddels ook een dierbare bekende. En ook met buurman Andre, de allereerste persoon die we hier leerden kennen en waar we fijn contact mee hebben.
Daarna zoeven we op de Vespa naar het Honigcomplex voor de lekkerste koffie van de stad (First things first ). Ze zeggen het zelf, de lekkerste koffie van de stad. Dat vonden wij arrogant klinken. Maar…they’re damn right. Philipse vinden we het allerleukste tentje van de stad, met de lekkerste lekkernijen. Daar kan tot nu toe niks tegenop, Philipse it is. Al jaren trouwens. Gevolgd door Mi Barrio in de Fransestraat. Maar die koffie in dat Honigcomplex: to die for! En ja, ook daarom zijn we weer teruggegaan naar de stad, voor al die plekjes waar je zo fijn kunt neerstrijken.
Het plan is om na de koffie een lekkere wandeling naar de binnenstad te maken en daar dan -heel ordinair maar zoooo smullen!- Vlaamse frietjes halen bij Loket 13. De beste friet van de stad. Hopelijk kunnen we de patat oppeuzelen in het Valkhofparkje, kijkend op de Waalbrug en turend in de verte naar de heuvels van de Veluwezoom. Onze vorige woonomgeving. Jarenlang keken we van daaruit juist deze kant op, naar de heuvels van Montferland en die van het Rijk van Nijmegen.
Het was geen gemakkelijk besluit om te verhuizen en het viel ons zwaarder dan de verhuizing van Amersfoort naar Dieren, 8 jaar geleden. Voor ons was dat toen een kwestie van ‘leuke stad, maar wij willen naar de natuur’. De stap vorig jaar van die prachtige Veluwezoom terug naar de stad, voelde niet als een droom die we waarmaakten. Ook omdat de beslissing deels gedicteerd werd door mijn lastige lijf en door onze lastige tuin (terwijl het huis juist zo fijn voelde). Teruggaan naar de stad, was niet wat in onze langere termijn plannen zat maar toch vonden we het op een gegeven moment wel nodig. En: het was niet zomaar een stad. Het was Nijmegen. De stad met die prachtige omgeving, dat groene buitenland. Een stad waar niet alleen mijn roots liggen maar die bij ons allebei in ‘t hart zat, toen al.
En nu zijn we hartstikke blij dat we dit avontuur zijn aangegaan want het heeft ons ruimschoots (nu al) gebracht wat we hoopten te vinden.
Ik sluit af met een throw back en wens je een fijne woensdag.
Kiki
#Eenjaarlater
#Nijmegen
#Onzestadseboomhut
#FamilieBoslustBoomhut
#Wonderlijkwonen
#Terugblik
#Feestjevieren
#Avonturenaangaan
Vorig jaar op deze dag, zaten we er zo bij:
En nu ligt onze boomhut er zo bij:
De kastanjebomen bloeien. Stiekem verheug ik me al een beetje op de herfst, als we er van mogen snoepen.
