Is het jaar al bijna weer voorbij…
“Daar ben jij helemaal niet rouwig om he Kiek?”, zei een vriendin. En nee, ik kijk niet terug op het fijnste jaar ever. Het was het meest uitdagende, moeilijke jaar ever, denk ik. Kanker blijken te hebben, is heftig. De prognoses voor mij zijn hartstikke goed, er waren geen uitzaaiingen, de (pittige) behandelingen heb ik goed doorstaan en ze hadden een uitstekend resultaat. Kortom: zware pech en vervolgens ook wel weer mazzel. Maar kanker is gewoon eng en bedreigend. En dat besef gaat nu elke dag met me mee.
En toch… Ik heb geleerd dat angst hebben niet dodelijk is. Dat kanker ook niet per definitie dodelijk is, dat het leven nog steeds heel erg de moeite waard is, dat ik sterker dan sterk bleek te zijn, dat Dejan en ik niet alleen een goed team zijn (zoals mijn vader altijd zo lief zag en zei) maar een top team blijken te zijn. En het belangrijkste dat ik heb geleerd is dat je angst niet moet wegduwen maar moet meenemen in je leven. Juist dan wordt ‘t kleiner, rustiger en leefbaar.
Het afgelopen jaar was, door wat er gebeurd is, ook een dierbaar jaar. Ik heb met een klein groepje mensen echt een kostbare band ontwikkeld. En ik heb ook in hoog tempo geleerd om nog meer vanuit mijn hart (en met mijn scherpe voelsprieten) te leven en ben daarnaast veel steviger op mijn voetjes gaan staan, juist dit jaar.
Anyway. Het was me een jaar…
Ook op het vlak van de wereldproblematiek: onstuimig, destructief en ingewikkeld.
Maar persoonlijk begin ik aan deze laatste maand met veel hoop. Ik wil ook op dat brede vlak, hoop vasthouden dat al het slechte in de wereld, uiteindelijk een kentering zal maken en dat er betere tijden komen. En ik kan alleen maar proberen om daar, op mijn inie mini mirco niveautje, een bijdrage in te leveren in de goeie dingen die wij mensen voor elkaar kunnen doen. Dat mogen manlief en ik doen door onze creatieve projecten. En door ons bijv. in te zetten voor Buurtgezinnen, waarmee wij een (super leuk!) kind een sfeerrijk, veilig, creatief en gezellig plekje bieden en moeder daarmee wat extra ruimte voor zichzelf krijgt. Ik voel me rijk dat wij, door te doen waar we echt goed in zijn (en waar we ook gelukkig van worden), iets kleins en fijns kunnen bijdragen.
De laatste maand, I love it. We hebben toffe dingen in het verschiet en genieten nu al. Van de super geurige adventskrans die in huis hangt, bijvoorbeeld. Deze zondag is het de 2e adventszondag. En ondanks dat wij niet geloven, volgen we deze familietraditie trouw en met liefde. We genieten van onze feestplannetjes voor deze maand, van samenzijn met anderen maar ook knus in onze eigen bubbel hangen. Laat 2022 maar gauw voorbij zijn, maar: laat deze feestmaand ook duren. Gewoon even extra sfeer opsnuiven, sprankelende dingen doen en meemaken, een snufje bezinning en toefje dagdromen, lichtjes erbij in het donker, stiekem nog een extra pepernoot of kerstkransje snoepen, warme wijn maken en die delen met anderen. Niet alleen delen in de wijn, vooral ook in de warmte. Kortom: het blijft een bijzondere tijd en die gaan we hier met heel veel goeie zin tegemoet.
Ik wens iedereen een fijne decembermaand.
Kiki
Foto’s
Bovenaan: een kerstkoekjes uitprobeersel voor een heel leuk doel waar ik nog niks over mag schrijven. Geheimzinnig he…? Recept koekjes: klik hier.
Hieronder links: de adventskrans hangt sinds zondag toen het 1e adventszondag was en de 1e kaars aan mocht. We maken de krans elk jaar samen, erg leuk om te doen. En die heerlijke geur…! Rechts: intussen is het buiten, vooral als de zon zich even laat zien, herfstfeest-finale. Ons uitzicht is weer om van te smullen!
