Maandag 24 juni 2019
Wat een dag. Terwijl in de Friese wateren nationale held Maarten lag te zwoegen en zijn wonderlijke tocht volbracht, hingen wij rustig werkend aan ons boekje bij de ventilator. Alleen al de aanblik van zijn inspanning maakte doodmoe en vooral gevuld met immens ontzag.
Misschien is het zelfkastijding, te ver over een grens gaan (meningen die je dan leest in het nieuws) whatever. Maar net zoals overal in het land: hier hebben we er ook kippenvel van. En we volgden we zijn megamissie afgelopen dagen steeds vanuit onze ooghoeken, terwijl we intussen dachten aan vakantie vieren. Want daar gaat ons nieuwe boekje over.
Vakantieboekje
Mijn tekst is klaar. Dat wil zeggen: klaar voor de eerste ronde correcties. Die worden gedaan door onze inmiddels vaste corrector Robert, die toevallig in Friesland woont. Misschien stond hij vandaag net als veel andere Friezen langs de waterkant bij de Elfstedenzwemtocht.
Anyway. Wij werken dus aan ons boekje en wat kun je ook beter doen dan zulk werk, met zulk weer. ?
Gisteren waren we al helemaal in de vakantie vibes toen we met de Vespa lekker gingen zoeven door onze gemeente. Over schaduwrijke wegen met veel bomen, een heerlijk briesje erbij en Freek die het helemaal best leek te vinden.
Zo zomers!
We hadden zin in een echt zondags uitje dus we reden naar Kasteel Rozendaal, tegen Arnhem aan. Daar waren we nog nooit geweest. Het is er niet alleen heel mooi, maar ook relaxt. Overal in het park mag je met je hondje komen, en ook in de oranjerie was onze Freek welkom. Daar liep zelfs iemand van de bediening in de gaten te houden of alle aanwezige hondjes een bakje water hadden.
De oranjerie van Kasteel Rozendaal is hip ingericht, en ze hebben er een fijne lunchkaart met gezond spul ertussen. Ik nam een volkorenbroodje met humus en gegrilde groente, zalig! Dejan had brood met groente- en kaaskroketjes. Ook erg lekker, wel wat minder gezond. Het was een heerlijk zomers uitje en wij kwamen terug met een onvervalst vakantiegevoel. Waar we ook naartoe gaan in ‘onze regio’: overal hebben we binnen no time datzelfde gevoel.
En ook dat is waarom we echt alleen maar willen wonen waar we nu wonen. Ook al hebben we heel even getwijfeld en gesnuffeld aan een andere plek, ons bosstekkie is en blijft the place to be voor ons.
Bye, tot snel.
PS: heb je ook gedoneerd aan de nationale waterheld? Het kan nog steeds: hier.
Foto’s
bovenaan: er groeien citroenen in de tuinen van Kasteel Rozendaal
hieronder: uitzicht vanaf het terras op het kasteel, de oranjerie van binnen en onze Freek die op de verrassend koele ‘steentjesgrond’ van het terras lekker lag te slapen.