Wauw wat was ‘t mooi!
Een wit wonder in een verder grauwe winter. En dat een week lang…!
Zo. vreselijk. fijn. En nu komt langzaam de dooi erin en wordt deze winterweek een dierbare herinnering.
Wij hebben er super intens van lopen genieten en pikten daarnet nog het laatste snufje winter mee met een wandeling. We struinden veel door de sneeuw afgelopen week, vooral in het prachtige witte wijdse Goffertpark. Freek hadden we goed ingepakt. Hij liet het zich allemaal prima aanleunen en rende door de sneeuw. Stiekem smolten wij van ‘t beesie in shirtje, dekje en sneeuwsokjes… Maar uiteraard was dit om hem te beschermen tegen de kou, en gaan shirtje en jasje nu niet meer aan. Het is geen pop. Anyway. Freek en wij, we hebben de witte weelde, het grote Goffertpark en de knisperige vrieskou gevierd, deze week. En toen we daarnet binnenstapten van onze wandeling, was het alsof we terugkwamen van een sneeuwvakantie.
Zorgen enzo
Ik ben ongelofelijk dankbaar voor deze magisch mooie week. En zo te horen en te lezen, zijn heel veel mensen dat. Fijne afleiding, fijne hoop (voor een herhaling van dit soort weer in de volgende winter) en fijne verzachting in deze lastige tijd met al die scherpe randen.
Voor ons persoonlijk is het ook een lastige periode, door de fysieke trouble van Dejan. De pijn in zijn zij (bekkengebied) wordt maar niet minder, en hij blijft ook lichte verhoging houden. Het zit hem flink in de weg. Nierbekkenontsteking en andere nier-gerelateerde problemen zijn min of meer uitgesloten met verschillende tests, die ook herhaald zijn.
Er is weer overleg geweest met de huisarts en die wil nog verder speuren naar een verklaring voor zijn probleem. Er is vrijdag een bloedonderzoek gedaan naar reuma, twee soorten tests. Ik ben heel benieuwd wat daar uitkomt en ben er diep van binnen niet helemaal gerust op. Ik herken een paar dingen die behoorlijk specifiek kunnen zijn voor reuma. Maar laat ik er maar niet teveel in speculeren, het kan het ook net zo goed niet zijn. In het begin leek alles te wijzen richting nieren en dat was het ook niet. Dus even blijven speuren en afwachten.
De huisarts wil in dat ‘speuren kader’ ook dat wordt achterhaald welk type tumor Dejan ooit in zijn rug had. Dat was gelukkig een goedaardige tumor, maar daar zijn kennelijk veel soorten in. De tumor moest weg maar opereren kon daar niet, te gevaarlijk, en dus is er bestraald destijds. De huisarts wil het type tumor goed in kaart hebben en dan kijken of er op dat vlak nog iets extra moet worden doorgespeurd.
Het is fijn dat ze verder wil zoeken, voordat zijn problemen worden geweten aan slijtage in de rug en hij naar de fysio wordt doorgestuurd. Met dat verder zoeken zijn we blij, het geeft de geruststelling dat er niks over het hoofd wordt gezien.
Het houdt ons bezig, elke dag (logisch, ik zie hem pijn hebben en Dejan zelf voelt het steeds), maar gelukkig kunnen we wel goed blijven genieten van de fijne en mooie dingen. Van onze Freek die een echte sneeuwpop was, helemaal dol is ie op sneeuw! En maar stappen door de witte watten, zo cute… En we genieten van het feit dat de seizoenen ‘hierboven’ in de boomhut zo mooi langstrekken. Onze eerste winter in Nijmegen dus raak, geweldig. Dat kan ik trouwens niet zeggen van afgelopen zomer: die hittegolf, die was dan weer niet zo geweldig. Naja, een mens kan niet alles hebben…
Vandaag
Waardoor weet ik niet, maar ook hier hebben we zin om Valentijnsdag dit jaar nou eens wel te vieren. Normaal vinden we het eigenlijk maar onzin, zo’n commercieel uitgemolken dagje. Wij vieren de liefde elke dag, in grote en vaak ook kleine dingen. We zijn elke dag dankbaar voor elkaar en hebben daar geen -door de commercie opgedrongen- specifieke dag voor nodig.
Maar dit jaar is het toch een beetje anders. We hebben gewoon domweg zin om mee te doen met de Valentijnsflauwekul. Misschien zorgt de sneeuw ook wel voor een snuf ‘dromerigheid’, ha! Bovendien zochten we ook een fijne smoes om weer even uit eten te gaan in eigen boomhut, en de lokale horeca een steuntje in de rug geven.
Laatst lazen we dat bistro bar Bankoh good food heeft en ze bezorgen ook nog thuis dus we hebben een rijsttafel voor 2 besteld. Die wordt zometeen bezorgd. Met een feestelijk toetje erbij en een super speciaal biertje. Ik maakte ook een leuke verrassingsbrunch vanmorgen, om mijn lief (letterlijk en figuurlijk) een hartje onder de riem steken in de (zacht gezegd) oncomfortabele situatie waarin hij zit. Dejan maakte voor mij een mooie boodschap. Met twee hartjes: een is een foto van de dekenkist van mijn ouders waar een ijzeren hart op staat, het andere hartje is een foto die Dejan maakte van een hart in de sneeuw. Zie foto hierboven.
Speaking of liefde
Volgende maand zijn wij 12,5 jaar getrouwd. We hadden allemaal leuke plannen die veranderden door de verhuizing, en weer nieuwe leuke plannen werden. Maar corona blijft plakken en onze nieuwe plannen zijn daardoor niet haalbaar. Dus is er weer een nieuw, klein maar fijn plan. Misschien vieren we ooit nog wel eens een feest, wie weet. Voor nu gaan we het met vrienden Annelies en Pavel vieren, door bij ons thuis ‘uit eten’ te gaan. We bestellen ook voor dan weer bij de lokale horeca een mooi feestmaal, kruipen weer gezellig op de bank (op veilige afstand natuurlijk), zetten leuke muziek aan, het haardvuurtje op tv, en gaan het net als met nieuwsjaarsdag knus en feestelijk maken.
Rare tijd
Zelfs dit simpele plannetje met Lies en Pavel kan trouwens te ambitieus zijn. Als de regel ook dan nog is dat je niet meer dan 1 persoon op bezoek mag hebben, houdt zelfs dat op. Maar dat zien we dan wel weer. Voor nu hebben we er allemaal zin in.
Het wil maar niet wennen: denken in corona mogelijkheden en beperkingen. Wat een gemis: de vrijheid om gewoon even naar elkaar toe te gaan, de trein te pakken, een terrasje, een feestje te geven, onbezorgd boodschappen te doen en zonder mondkapje de lift in ons appartementengebouw in te kunnen stappen.
Het is niet anders. Ik vind het fijn om in elk geval met wat lieve mensen goed contact te hebben. Ook over Dejan nu, dat geeft steun, dat mensen moeite doen om even te weten hoe het is en dat ze snappen dat je bezorgd bent, en contact met je houden. En dat gesnapt wordt dat het ‘fysieke trouble elastiekje’ snel te ver opgerekt is bij ons.
Mensen die ernaar vragen, zoals vriendinnetje Annelies gisteren ook weer en buurman Andre (met wie we ook bevriend zijn geraakt inmiddels) vandaag; dat doet ons goed. Met vriendin Anita heb ik laatst ook weer fijn bij zitten kleppen. Die wilde onze kant op komen maar daar stak de sneeuw een stokje voor en dus belde ze. Bellen is weer iets fijns geworden de laatste maanden. Maar het is anders dan bij elkaar komen. Nicht Judit en ik bellen dinsdag weer, ook leuk.
Ik hoop dat wij straks, als we allemaal de ‘wijde wereld’ weer in kunnen in veel meer vrijheid, hier in en rond Nijmegen echt ons nieuwe leven nog meer kunnen leven en dat de lente en zomer steeds zorgelozer worden, voor iedereen.
Voor nu genieten wij van deze dag, van een feestmaal straks en van het staartje van (en de de herinneringen aan) dit wonderschone winterfeest. Onderaan nog wat foto’s van deze voorbije week.
Vanuit Nijmegen wens ik je een mooie zondagavond.
Kiki
#Winter
#Sneeuwdroom
#GaveGoffert
#Wintervakantiegevoel
#HerinneringenGemaakt
#HoopVoorvolgendJaar
#ZorgenEnOokEenFeestje
#That’sLife
