Keukenlabje, minivakantie, nieuw project.
Was ze eindelijk weer hoor, met de bijpraat. Het is een babbel waar je hopelijk ook de nodige inspiratie van kan opdoen. Zo ben ik al 3 weken intensief bezig met desem maken, en al best een ervaren desemkeukenmeisje aan ‘t worden. Ik leer ik zoveel op dat vlak, dat ga ik hier delen. Desem maken is super leuk, wordt steeds meer gedaan en desembrood heeft een paar fijne voordelen, lees maar. Of mijn eerste zelfgebakken desembrood net zo goed lukt als de desem zelf, dat ontdek ik morgen.
Verder wat zomerplaatjes van onze mini vakantie en ik kan eindelijk schrijven over het project van buurtgenoot Nicolette en mij.
Gaan we dan! Om te beginnen met de minivakantie, die was fijn. Kijk maar.
▼ Dit was bij Groesbeek. Zon, frisgroen gras, bloempjes en rollende heuvels. Vakantie dus.
▼ Terrashangen, óók vakantie. We zaten natuurlijk bij het nieuwe Buuv (linksboven, linksonder en rechtsonder) bij ons aan het Goffertpark. Daar streek ik vanmiddag ook neer met twee buurtgenoten. Verder hebben we heerlijk geluncht bij wijngaard en aspergekwekerij de Heikant in Groesbeek (rechtsboven). Zalige aspergesoep, fantastisch glas wijn. We aten ook nog in de binnenstad, op het terras bij de Hemel (geen foto). Prachtig plekje, erg oké eten, alleen er ligt allemaal glas tussen de keitjes op het terras. Niet fijn als je je hondje mee hebt. Ze waren wel heel attent en gaven Freek een grote fleece deken om glas-vrij op te liggen. Lieve bediening. Toet en koffie deden we trouwens bij het Arsenaal. Daar gaan we graag deze zomer een hele maaltijd proberen. Fijne plek, zalige toet. En natuurlijk, last but not least: we waren weer bij ‘ons Philipse’ voor een bakkie (midden onder). Wat was dat een fijn weerzien!
▼ Ik sluit ons minivakantie-plaatjes-praatje af met deze. De grazertjes van Groesbeek.
Keukenklets – desemlab
Een hoekje in onze keuken is nu net een klein lab. Ik ben er nu 2 desemstarters aan het brouwen. De ene is al 9 dagen oud en gaat, na veel uitproberen, ineens als een tierelier! Ik maakte ‘m volgens dit recept. Hij had veel tijd nodig om echt actief te worden (zo noem je dat bij desem, het moet gaan fermenteren en bubbelen), maar toen ik er gisteren op dag 8 roggemeel bij deed is ie zo gaan bubbelen en gisten dat ie vanmorgen over het potje heen was gerezen.
Mijn 2e desemstarter (die nu 2 dagen oud is) maakte ik volgens dit recept.
Ik ga je dus niet hier helemaal uitleggen hoe je (zuur)desem moet maken, dat hebben andere mensen al gedaan en daar maak ik dankbaar gebruik van (met die 2 links dus). Maar wat ik wèl doe, is opschrijven wat mijn ervaringen tot nu toe zijn, en wat ik ervan leerde (onder de foto’s). Hopelijk voeg ik dan weer wat extra’s toe aan de bestaande recepten.
Wat ik leer bij het zelf maken van een desemstarter:
- Geduld, geduld, geduld
In de 2 recepten lees je dat een net opgestarte desem, al op dag 2 of 3 kan gaan bubbelen en ‘werken’. Nou, bij mij mooi niet… Maar weet je wat? Toen ik veel meer ging lezen over desem maken, bleek dat een langzamer startend desempje helemaal niet erg is. Het kan aan de temperatuur liggen en ook aan de omgeving van het desem. Door geduld te hebben en uit te vogelen wanneer je desem weer voer nodig heeft (= meel en water), krijg je je desem vanzelf actief op gang. Geduld en goed kijken, ruiken en zelfs proeven, zijn heel belangrijk. Je desem heeft geen haast, neem gerust je tijd. - Honger!
Ik ontdekte dat ik het desem soms wat extra moest voeren. Dat merkte ik aan een dun laagje water op het desem: dan heeft ie honger. Ook een alcohollucht of het platslaan van het desem (dat de bubbels verdwijnen) geven aan dat je desem al toe is aan de volgende maaltijd (meel en water dus, zie recepten). - Stevige kost
Ik maakte mijn eerste desem met speltvolkorenmeel, maar pas toen ik er roggevolkorenmeel bij ging geven als ‘voer’, werd ie echt mega actief. Rogge is de meest voedzame meelsoort voor je desem. Wel probeer ik uit hoeveel rogge mijn desem ‘eist’. Soms doe ik half rogge, half spelt en blijft ie ook lekker bubbelen. Hoe meer rogge je geeft, hoe zuurder je brood namelijk zal smaken. Ik wil in eerste instantie een brood met een lichte zure smaak, niet te sterk. - Flexibel
Je desem vraagt aandacht en voedsel, maar kan ook best tegen een stootje. Het is een flexibel goedje. Als ie iets te weinig voer heeft gehad en waterig wordt, is er nog niet veel aan de hand: lekker bijvoeren tot ie weer dikker wordt. Hij herstelt zich vrij snel. Als ie platslaat en geen bubbels meer heeft: zelfde verhaal. En dat geldt ook voor de geur: gaat hij naar alcohol gaat ruiken dan krijg je dat weer prima hersteld door ‘m bij te voeren. Zie je schimmel, krijg je na het bijvoeren de alcoholgeur niet meer weg en blijft ie heel erg waterig, dan pas moet je je desem weggooien en opnieuw beginnen. - Zen
Als je haast hebt en snel resultaat wil, sla dit project dan maar over. Er zijn genoeg bakkers die heerlijk desembrood bakken. Zoals bakker Tom van Otterloo in De Steeg en Arnhem. Wij hebben meerdere keren van zijn brood lopen snoepen (we werkten ook samen met hem aan ons broodboekje) en zijn brood is een feest! In onze woonplaats Nijmegen kopen wij desembrood bij bakkerij Holland. Ook geweldig. Maar nu wil ik het zelf leren maken, met mijn zelfgemaakte desem. En als je er de tijd voor neemt, is het bezig zijn met je desem elke dag een soort mini-meditatie. Ik ben niet zo van het mediteren, maar dit soort ‘praktische meditatie’ daar word ik heel gelukkig van, ha! Wat er ook leerzaam aan is: je bent bezig met het proces, niet alleen met het eindresultaat. Het is een beetje puzzelen, uitproberen, tegenvallertjes incasseren, niet opgeven en blijven zoeken. En als dat dan loont: feest!
In mijn volgende blogje laat ik uiteraard weten hoe het brood geworden is. Ook dat zal, verwacht ik en las ik, een proces worden. Het eerste brood zal niet perfect worden, echt niet! Maar je moet ergens beginnen met oefenen. Ik ben trouwens ook gistwater aan het maken, voor bij het maken van het brooddeeg (foto hierboven, rechts). Weten hoe je gistwater maakt en waar het goed voor is? Kijk maar eens hier.
Nieuw project
Buurtgenoot Nicolette en ik hebben een project bedacht voor in onze buurt. Dat wil zeggen: voor ons appartementencomplex van 3 gebouwen. Nicolette wilde een ontmoetingsplek in ons buurtje. We wonen heel mooi in een soort bospark bij het Goffertpark en de buitenruimte hier bij de gebouwen, is hartstikke leuk om als een soort ontmoetingsplek te gebruiken. Maar permanent meubilair laten plaatsen (picknicktafels of bankjes ofzo) daar hebben sommige bewoners wat zorgen over. Dat het dan ‘s nachts gebruikt gaat worden door minder gezellige gasten. Die zorgen snap ik ook, we wonen in een (vrij grote) stad.
Het leuke idee kwam niet zo van de grond, er haakte niemand aan. Monique, de voorzitter van de huurdersvereniging adviseerde Nicolette vervolgens om eens te gaan kleppen met Dejan en mij.
Dat resulteerde in een aantal inspirerende meetings van Nicolette en mij. We hebben een goeie klik en de leuke ideeën kwamen spontaan opborrelen. Samen kregen we een super creatieve flow rondom het begin-idee. Ik opperde om een mobiel terras te maken. Met gezellige tafels en stoelen die stapelbaar of inklapbaar zijn, en in het gebouw veilig kunnen worden opgeslagen. Die je dan alleen neerzet, als er een ‘ontmoetingsmoment’ is.
We bedachten om dus een mobiel terras te gaan opzetten, waarbij we beginnen met gewoon gezellig koffie en taart, voor iedereen die er zin in heeft. Daarna misschien uitbreiden met een lunch. En vanuit de koffiemomenten op het mobiele terras, kunnen er ook leuke activiteiten ontstaan. Zoals workshops, lezingen, enz.
We verzonnen een naam, Dejan en ik maakten een logo en Nicolette en ik schreven een plan voor de verhuurorganisatie. Ons plan werd warm ontvangen door hen. Zo zelfs, dat wij een prachtig startbedrag van ze krijgen om de spullen aan te schaffen. En verder elk jaar een bedrag om te gebruiken voor activiteiten, het vervangen van kapotte spullen, het aanschaffen van extra’s.
Op dit moment hebben we trouwens wel besloten dat ik, zeker voorlopig, achter de schermen blijf. Het is ons gezamenlijke project maar Nicolette gaat de koffiemomenten en de evt. bijkomende activiteiten draaien, hopelijk met hulp van mensen die willen aanhaken daarin. Samen met Dejan ga ik alle PR doen, ik ga ondersteunen bij de ideeën, maar ik ben er niet bij in de uitvoering. Omdat mijn lastige lijf vraagt om begrenzing. Het is fysiek ingewikkeld momenteel.
Ook vandaag kreeg ik weer dezelfde feedback bij dat lastige lijf van mij: ‘Je ziet het helemaal niet aan jou’. Dan loopt een ander moeizaam vanwege een geopereerde knie, en ik loop er ogenschijnlijk kiplekker bij omdat het (=de ontstekingen van mijn reumatoïde artritis) zich bij mij -door mijn hele lijf- van binnen afspeelt. Ik slik al 20 jaar elke dag een batterij aan pijnstillers maar dat zie je natuurlijk ook niet van buiten. Dat het niet te zien is, vind ik vooral fijn. Ook fijn om te horen. Maar het maakt – dat wijst onderzoek over reumapatiënten ook uit – ook wel wat eenzaam. Je moet het uitleggen, vertellen. En dan moeten ze je verhaal maar aan willen horen. Iemand in het gips, die krijgt het begrip automatisch want daar kan iedereen zich meteen iets bij voorstellen. Iemand met een ziekte die niet aan de buitenkant te zien is, moet het vertellen. Mijn schouder is giga ontstoken, maar ik weet zeker dat de dames met wie ik vandaag op pad was, dat niet hebben gemerkt. Die zien niet dat ik s’ nachts lig te woelen en me moeilijk kan omdraaien. Dus: fijn dat het niet te merken is, maar soms ook ingewikkeld. Want als je dan moet uitleggen dat je op de rem moet gaan, aan mensen die jouw pijn niet zien en kennen, ben je afhankelijk van hoe goed ze het zich kunnen voorstellen. En dan is begrip krijgen (wat ik zeker heb gekregen in deze!)gewoon heel fijn.
Dejan en ik hebben verder natuurlijk ook nog ons boekjesproject met Attent, waarvoor we op niet al te lange termijn weer met de bewoners samen hopen te werken. We hebben daarnaast onze eigen boekjes, de zorg voor onze beestenkindjes, en ik wil zoetjes aan dingen gaan uitproberen voor mijn eigen kookproject in de latere toekomst. Dus ik moet nu niet in de uitvoering van een nieuw project willen gaan, het legt teveel druk op mij.
Zodra ik mijn reuma-infuus weer heb gehad en de boel weer tot rust is gekomen, heb ik wel de intentie om in elk geval als kookmeisje bij het project van Nicolette en mij aan te haken. Dat ik om de zoveel tijd de lunch verzorg op ons mobiele terras. Kiki kookt, zoiets, ha! Mensen laten genieten van bijvoorbeeld een met liefde gemaakte soep met zelfgebakken brood; ik kijk er naar uit. Maar voor nu kijk ik er (na 1,5 jaar onbehandeld te zijn geweest door de coronacrisis) vooraleerst weer naar uit om aan het infuus te mogen… Om weer fitter te worden, wat een feestelijke gedachte!
Anyway. Ons plan mobiel terras: to be continued…
Ik ga afsluiten want het is de hoogste tijd voor het fabriceren van mijn eerste 100% zelfgemaakte desembrood! Ik begin vanavond met een voordeegje, morgen bak ik het brood. Misschien is het nog op tijd voor onze lunch met ‘juffie Jolande’; mijn vroegere Nijmeegse schooljuf komt onze kant op morgen. We hebben elkaar gevonden via Facebook een aantal jaren geleden en sindsdien is er een dierbaar contact. Jolande woonde in Spanje en als zij in Nederland was, zagen we elkaar meestal wel even. Ze was ook bij mijn 50-feestje, schoof aan bij mijn kookproject en paste een weekend op huis, kippetjes en katertje toen wij een weekendje weg waren. Sindskort woont ze weer in Nederland en morgen komt ze deze kant op. Naar de stad waar ook zij een stuk van haar verleden heeft liggen (als die inspirerende schooljuf!) en die ook haar nog steeds zo dierbaar is. Als ze het leuk vindt, gaan we samen even de oude school opzoeken. En ja, stiekem hoop ik natuurlijk dat ik haar bij de lunch een heerlijk zelfgebakken desembrood kan aanbieden…!
Tot zover maar, binnenkort verder.
Ciao, tot gauw.
Kiki
#Desemstarter
#Desembrood
#Experimenteren
#Bijpraat
#Lastiglijf
#Kookmeisje
#Nieuwproject
#Creatiefleven
