De juffen, de meesters & het levenspaadje van jouw kind.
Sinds een paar jaar heb ik dankzij Facebook contact met Jolande, mijn juf van de Vrijschool in Nijmegen (basisschool).
Jolande was voor mij een inspiratiebron in mijn kindertijd en ook op mijn verdere levenspad. Door haar heb ik geleerd om van het leven een feestje te maken, en dan vooral van de kleine dingen. Ik heb geleerd om dat wat zo vanzelfsprekend lijkt te zijn, juist te vieren. Zoals de seizoenen en de natuur, onderwerpen die in de klas bij haar veel terugkwamen. Dan schreven we bijvoorbeeld een hele ochtend lang guitige tekstjes over een berkenboom, bijvoorbeeld. Over de zilveren glans op zijn stam en de dansende blaadjes. Elke berkenboom die ik zie, herinnert me aan die ochtend. We hadden ook huizenbouw-periodes (huis bouwen op het schoolplein), plantenperiodes (zelf tuinkers zaaien en dan opeten) en meer van die toffe thema’s.
Mijn plezier in het werken met taal, komt uit die tijd bij haar. Niet alleen de ‘berkenboom-dagen’ maar ook hoe Jolande voorlas (levendig en lekker lang!), maakten van schooldagen fijne dagen. Vaak las ze aan het eind van de lesdag voor (als ik me dat goed herinner), waardoor ik baalde als de schooltijd erop zat en het voorlezen dus ook, ha!
Natuurlijk: mijn ouders hebben me ook veel meegegeven. Maar voor mij als kind – en ik las laatst ergens dat dat geldt voor veel kinderen, vooral in deze tijd waarin ze doordeweeks meer van huis weg zijn dan thuis – hebben de juffen en de meesters bijna meer invloed gehad dan mijn ouders. En vooral dus die ene juf op de Vrije school in Nijmegen. ‘Juffie Jolande’ zoals we haar noemden.
Jolande is al een paar keer hier geweest. Ze heeft een boerderij in Spanje, met een amandelboomgaard. Maar als ze in Nederland is, ‘toert ze door het land’ om haar kinderen, vrienden en familie te bezoeken. En dus ook haar kinderen van school! ? Ze heeft al twee keer bij mij in het huisje gegeten, een keer bij Dejan en mij aan tafel, vorig jaar heeft ze op ons huis, kater Jasper en de kippetjes gepast toen wij op mini vakantie gingen en volgende maand komt ze deze kant op voor mijn ‘meisje van 50 feestje’. Dat vind ik zo dierbaar!
Ik heb geen idee of er op dat feestje dingen gaan gebeuren (ik voel me al uitermate ongemakkelijk als er voor me gezongen wordt, dan kruip ik het liefst onder de tafel) maar één ding wilde ik in elk geval wel heel graag: dat ‘Juffie Jolande’ weer eens voorleest. Ze deed het al eens in het huisje, in de kersttijd en dat was smullen. Nu gaat ze dat doen op mijn feestje en ik verheug me erop. Een kinderverhaal, want stiekem vind ik kinderboeken nog steeds het leukst ? Er staat een box vol met kinderboeken (van toen en nu) op de kamer van de weekendpleegkids. Elke avond lees ik ze voor en ze vinden dat super leuk. Ikzelf ook, want dan dompel ik me weer heel even onder in de wereld van kind zijn en betoverd worden door verhalen.
Die juffen en meesters, ze hadden (en hebben) een grotere rol in je leven dan je misschien beseft. En in dat van jouw kinderen, als je ze hebt.
Ouders zijn niet altijd een makkelijke doelgroep voor een leerkracht. Dat weet ik ook uit mijn tijd toen ik zelf nog lesgaf. Ik was geen basisleerkracht maar speldocent en ik had het makkelijk, ik hoefde geen ouderavonden te doen, bijvoorbeeld. Maar ik hoorde (zowel op de basischool als in het voorgezet onderwijs waar ik een tijdje lesgaf) wel de zucht-verhalen van collega’s in de docentenkamer. En die gingen dan vooral over de ouders. Het ging het zeker ook over ouders die dachten heel beschaafd en coöperatief te zijn, want hoogopgeleid, maar vaak bleek een gebrek aan inlevingsvermogen in de rol van de leerkracht, het heikele punt te zijn. Of het niet willen zien dat hun kind – toch perfect opgevoed?! – niet goed ging. Ouders zijn voor leerkrachten soms een zegen maar soms ook een vloek (zoals in Luizenmoeder heerlijk sterk uitvergroot werd). Ik kan me voorstellen dat dat nu misschien sterker is dan ‘vroeger’. Een kwaad mailtje is snel verzonden. En er is meer haast. Meer hang naar perfectie ook. Alles moet kloppen, alles moet in het Instagramplaatje passen, als je niet oppast, ook je kinderen…
In Andere Tijden (blijft errug fijne televisie!) zag ik bij Uitzending Gemist een mooie aflevering, ‘Ode aan de onderwijzer’ (toevallig ontdekt via Jolande op Facebook). Over de ontwikkelingen in het onderwijs van vroeger naar nu. En dan besef je maar weer hoe belangrijk ze zijn, die meesters en juffen. Ze passen niet alleen – voor beroerde arbeidsvoorwaarden – de hele dag op jouw kind en brengen dat van alles bij, maar ze kunnen – als ze een beetje liefde voor hun vak hebben (en dat hebben de meesten toch?) een cruciale rol hebben in dat wat jouw kind voor de rest van zijn leven als bagage en inspiratiebronnen meeneemt op zijn of haar paadje.
Als je kids hebt: kijk je zijn /haar meester / juf morgenochtend alsjeblieft even met dat besef in de ogen…? ☺️