Trots moedertjedag.
Kijk, ik mag dan geen kinderen gebaard hebben (en daar een heel happy gevoel bij hebben, het heeft me nooit getrokken) maar een moedertje ben ik wel. Van Freek. Van Dirk ook. Niet van pleegkids, die hebben al een moeder en mijn ambitie was nooit om dan een 2e moeder te gaan zitten zijn. Niet fair naar die moeder, en al helemaal niet naar de kids. Alleen maar verwarrend. Dat moedergevoel is er ook niet, als het om kinderen gaat. Wel zorg ik samen met Dejan dat een pleegkind zich veilig en warm welkom kan voelen, en zichzelf mag zijn. Ontdekken wat je leuk vindt om te doen, waar je goed in bent, ontdekken dat het leven ook vredig en voorspelbaar kan zijn en niet altijd grillig en belastend. Ervaren dat je gezien en gehoord wordt. Maar pleegzorg is liefdevol werk en ons hondenkind is gewoon, puur liefde.
(tekst loopt door onder foto’s)
Zoals wij met onze beestjes zijn dat is beschermdrang, zorgdrang. Een ‘kom-niet-aan-mijn-beestekind-want-dan-kom-je-aan-mij’ instinct dat we allebei hebben. En omdat de beestjes nooit echt zelfstandig worden – in tegenstelling tot kinderen (iets dat heel mooi is aan kinderen lijkt me: ze volwassen zien worden), blijven wij altijd in de kleine-kinder-fase met onze frummels. En dus blijven we ook altijd een ‘kleine-fluffy-kinderen-vadertje-en-moedertje’.
Tijdens de crisisdagen van Dirk en rond zijn overlijden, merkten we dat ook weer heel goed. Hem willen beschermen, weten wat hij nodig heeft, hem een veilig holletje willen geven en daar alles, maar dan ook alles voor over hebben en voor opzij zetten. Nu met de puppytijd van Freek: zelfde verhaal. In ons huis draait op dit moment alles om hem. We bouwen een warm holletje om hem heen, gewoon omdat ons hart heel sterk zegt dat we dat willen.
En toen Freek vandaag op de puppyles als een van de weinige hondjes heel stoer was met de spelletjes (door een slurf kruipen, over gekke matjes lopen, over hindernisjes springen en door hoepels), en de puppytrainer zei: ‘Zie je, doordat hij zich veilig voelt bij jullie, groeit zijn zelfvertrouwen en kijk eens wat ie nu ineens durft?!’, toen waren wij simpelweg een super trots en gelukkig vadertje en moedertje. Op moederdag.
De bloemetjes die ik van mijn lief kreeg voor vandaag, maakten me al zo blij. En het super knusse middagdutje met z’n drietjes ook. ?
Maar de bevestiging dat Freek vanuit ons warme nestje steeds meer vertrouwen en puppystoerheid krijgt, was toch wel het ultieme moederdagcadeau!
M’n husband heeft het eten klaar (snijboontjes, rijst en vega vleesje, yum!) dus ik zeg:
zie joe zoen ?
