Buiten is niet binnen.
(over buitenleven, kippetjes en pizza’s maken).
Een zonnige zaterdag in het voorjaar.
We zijn in de achtertuin, vanuit omringende tuinen het geluid van harken, bezems en geroezemoes.Ook wij zijn bezige bijtjes met een missie: een fijn nieuw huis bouwen voor kip Fiep, en onze achtertuin daar op aanpassen. Haar zus Veertje is terminaal. We hebben Veertje nog even buiten in het zonnetje gezet vandaag maar dat trekt ze niet meer, ze werd er alleen maar onrustig van. Binnen (boven) zit ze in een holletje rustig in het hooi en zodra ‘s avonds zus Fiep haar komt vergezellen, produceert Veertje nog wat vage geluidjes en draait zich richting Fiep. Er is dus nog communicatie, maar het komt wel van veel verder weg dan pakweg een week geleden. Er wordt heel af en toe nog een graantje naar binnen gewerkt of een druppie water maar daar houdt het ook mee op. Veertje is dus stervende.
Haar naar de dierenarts slepen voor euthanasie, werd door dezelfde (kip-deskundige) dierenarts afgeraden in de huidige situatie. Dat vervoer alleen al geeft enorm veel stress. Pas als ze signalen van ernstige pijn en onrustig heeft, wordt euthanasie een keuze die we wel maken. Maar ze is heel rustig en dut langzaam steeds verder weg.
Het is droevig. En tegelijkertijd ook iets dat bij het leven hoort en iets dat we kunnen aanvaarden. Ingrijpen doen we als we waarnemen dat ze dat van ons nodig heeft. Dit zo bedenken, voelt wel als een deja vu moet ik zeggen. Alleen met een iets andere lading. Toch gaat het ons aan het hart, Fiep en Veertje zijn ons gewoon ook heel dierbaar. Als Veertje het doodgaan zelf kan doen, in haar eigen tempo en in rust en veiligheid, dan ben ik daar dankbaar voor. Het lijkt erop dat dat wel haar weg is, ik hoop dat het zo blijft gaan. Stiekem hoop ik elke keer als ik boven even bij haar ga kijken, dat ik haar in het hooi vindt, ingeslapen zoals ze er nu bijzit: rustig. Wanneer dat moment komt, is en blijft lastig in te schatten. Tot die tijd, liefdevolle aandacht en veilige rust voor Veer.
Dat Fiep straks alleen overblijft, daar anticiperen we nu al wel op. We willen haar niet laten verhuizen naar een nieuw toompje kippen, want de kans is dat ze dan niet geaccepteerd wordt en binnen no time wordt doodgepikt. Bovendien vinden we haar zelf zo leuk ?? En ze functioneert nu al prima in haar eentje, overdag is ze alleen buiten en hartstikke druk met van alles. Dus bouwen we een nieuw huis op een plek dichterbij ons, bij de keuken en het terras. Zodat ze veel meer gezelschap een aanspraak van ons heeft. Het oude hok is aan het wegrotten en niet meer verplaatsbaar en dus bouwde Dejan vandaag een nieuw paleis voor mevrouwtje.
Bij ons in de tuin dus het geluid van een schroefmachientje. En ook dat van de hark en de bezem want ik ben intussen de achtertuin aan het opschonen. Het is fijn om samen te rommelen in ons groene domein.
Voor Fiep’s nieuwe kippenstekkie moest de eethoek op het terras verhuizen naar een ander plekje. Op het terras bij Fiep hebben we nu twee hangstoelen waar we lekker kunnen theeleuten, Fiep kijken (ze mag ook op het terras en door een deel van de achtertuin scharrelen) en de benen strekken.
De buiteneethoek is nu bij de pizza-oven, dus joechee hoezee hiep hoi en hoera: we hebben een buitenkeuken! Nu alleen nog een veranda / afdak om om regendagen toch ook heel gezellig buiiten te kunnen leven en we tellen ook mee. Dan zijn we Helemaal Hollands, ha! Ik snap alleen nog steeds niet: wat is de lol van buitenzitten op een grauwe natte dag…? En verder heerst er hier ook een soort ouderwetse ‘buiten is buiten en binnen is binnen’ gedachte. Als we een grotere woonkamer hadden gewild, hadden we een groter huis gezocht. De mode om buiten naar binnen te halen, gaat een beetje aan onze logica voorbij geloof ik. Gelukkig ook maar want vandaag was buiten namelijk ook: twee verzopen bosmuizen ontdekken die in een bak vol water waren geklommen. Het was een naargeestige ontdekking maar omdat we hier nu al 6 jaar wonen, weten we inmiddels: in bosgebied wonen betekent ook leven met wat ongemak en een zekere ‘ruigheid’. Zoals dus meer muizen (neem een kat), meer wespen (hou ze in de gaten en haal desnoods de wespenbestijding erbij), vechtende marters (lamp aanhouden in de tuin ‘s nachts helpt), vossen (zorg dat je kippen veilig zitten, dat geldt ook bij marters in de tuin) roofvogels (idem dito) en wie weet, binnenkort de wolf?
Anyway: met die verdronken muizen van vandaag ben ik wel blij dat buiten niet teveel binnenkomt. Je snapt ook: dat regenafdak – voor hele dagen droog buiten hangen in regenweer – komt er niet. En die ‘buitenkeuken’ is al net zo min een ambitie, het is puur toeval dat door Fiep d’r nieuwe paleis onze buitentafel moest verhuizen. En er was maar een plek, bij de pizza-oven. Die pizza oven is trouwens nog een project apart, we willen daar serieus mee gaan oefenen deze lente want het vergt nog best wat ervaring, merkten we vorige zomer. Het is wel erg lekker, op vuur gebakken zelfgemaakte pizza. Alleen niet met regen.
Nou ja, voor nu hebben we wel andere dingen aan ons hoofd. De kippetjes.
Hieronder het nieuwe paleis van Fiep en de speciaal daarvoor omgebouwde tuin 😉
Tot gauw.
