Prioriteiten op de valreep…
We krijgen het nog even voor de kiezen zo op de valreep van 2018. Onze Dirk heeft een pittige crisis die erin hakt, voor hem en ons. Hij heeft al een tijdje flink last van zijn maag en buik en dat probleem is gaan uitmonden in een infectie die ook zijn huid in problemen bracht.
Dirk heeft sinds hij puppy was al een overgevoeligheid voor bepaalde eiwitten die in alle soorten voer zitten, en zit al jaren op een streng dieet. Daar doet hij het aardig op maar om de zoveel tijd, verdraagt hij ook dat niet goed. Dan krijgt hij medicatie, waaronder prednison ter ondersteuning en gaat het meestal weer een tijd goed. Maar de laatste tijd (sinds vorig jaar al eigenlijk) is er steeds meer nodig om Dirk weer uit de problemen te halen.
En deze keer lukt dat steeds maar niet. Hij heeft anti biotica gehad en dat hielp voor z’n huidje, de meeste rode plekjes zijn weg maar dan blijft er een geïrriteerde plek waar hij aan blijft likken, en dat wordt dan zo’n gemene ontsteking. Daar hebben we nu zalf voor (want een kap om z’n koppie daar hoeven we niet eens aan te denken). Maar omdat hij steeds wil blijven likken op die plek, moeten we nu steeds naast hem zitten om te voorkomen dat hij de boel weer ‘open haalt’. Als we er 24 uur bovenop zitten, en smeren met die zalf, is de kans groot dat we dat probleem onder controle hebben en Dirk geen irritaties meer heeft daar, en dus ook niet meer wil likken steeds.
Dan blijft nog het probleem dat hij veel last heeft van z’n buik en maag en helemaal niet lekker is. Dan weer gaat het iets beter, en dan ineens stort ie in en wil hij niet eten, horen we klaaggeluidjes, en spuugt ie enzo. We hebben nu prednison weer, een spuitje met een drankje tegen de misselijkheid, een spuitje met een drankje om z’n maagje extra bescherming te geven en hij moet nu even elke ochtend naar de dierenarts voor een injectie B12. We wilden dat vanmiddag oefenen bij de dierenarts, dat ik hem elke dag die prikjes kan geven. Ik heb dat ook bij Dejan gedaan (B12), en ben ook gewend geweest mezelf met reuma-medicatie te injecteren.
Dus ik dacht: dat doe ik wel effe. De dierenarts had ook alle vertrouwen dat ik dat kan. Maar toen ik de spuit in mijn hand had, Dirk daar op die tafel stond te bibberen, kon ik het niet meer. M’n hondenkind pijn doen, zo voelde het. Maargoed, nu kan het gewoon even elke dag bij de dierenarts en als het permanent moet worden, dan ga ik mezelf schrap zetten en het wel doen. Maar ik denk ook dat de ‘stoerheid’ even een beetje te ver uitgerekt is de laatste tijd en ik gewoon even mijn grenzen heb bereikt.
Vannacht gaan Dejan en ik ombeurten elk 3 uur bij Dirk zitten, zodat we kunnen zorgen dat hij zijn lastige plek rust blijft geven en de zalf het werk laat doen. Intussen hebben we ook weer wat ander voer mee (zacht voer nu) om voor nu even te geven en te zien of hij daar weer beter van eet, wat het geval is. Maar dan is weer onzeker wat dat dan met z’n maag en buikje doet… Maandag kijken we weer verder met de dierenarts, dan krijgt Dirk z’n 3e B12 prikje en hebben we weer een beter beeld van hoe hij het doet op al het ‘stutwerk’ dat we hem nu geven met de medicatie.
Wat Jochem (de dierenarts in de grote parktijk die onze beestenkinders onder zijn hoede heeft) en ons deze keer wel extra bezorgd maakt, is dat het elke keer als Dirk weer een crisis heeft, lastiger lijkt te worden om hem er weer bovenop te krijgen. We merkten vandaag ook aan Jochem dat hij er gefrustreerd door is dat we hem er maar niet echt uit krijgen met z’n allen, en hij liet die frustraties ook wel zien. We delen die ook. Maar hebben met elkaar besloten om alles dat in de macht van Jochem en ons ligt, te doen voor onze Dirk. Alleen geen grote, heftige projecten. Geen scans, om te zien hoe de organen van Dirk er aan toe zijn, en geen grote operaties. We willen gewoon per dag en in stapjes volgen wat ons ventje ‘aangeeft’ en daar adequaat op reageren.
Moet Dirk aan een infuus: dan moet dat. Moet er medicatie bij, dan moet dat / moet er juist rust komen zonder medicatie dan proberen we dat. Moeten we de hele nacht bij hem blijven, geen probleem / moet ie aan de zondevoeding voor even, dan doen we dat. En een opname bij de dierenarts zal niet zijn zonder dat er continu een van ons twee bij hem blijft. Maar blijkt dat zijn lijfje helemaal aan het op raken en afhaken is, dan willen we daar onze ogen niet voor sluiten, en ook kijken wat nog haalbaar en leefbaar blijft voor ons Dirkemanneke.
Het is voor nu weer een situatie van bezorgd afwachten: gaat Dirk verder wegzakken of toch weer herstellen en, voor zolang als dat dan duurt, gewoon weer een blije Dirk worden? Wat hoop ik intens op dat laatste!
Voor dit moment zetten we in op alles doen dat binnen ‘diervriendelijke grenzen’ kan, om Dirk door deze crisis te slepen en weer goed op zijn pootjes te krijgen. Dat betekent ook dat we nu alles focussen op Dirk z’n rust en comfort.
Morgen zouden we borrelen met vrienden Willeke en Louise, bij ons. En daarna dan eten bij hen. Een feestelijk plan. Maar we kregen van hen het lieve aanbod om morgen gewoon even lekker met Dirk tussen ons in, bij hen op de bank te komen hangen en dan een makkelijke ‘bankhap’ bij ze te eten. Fijne, relaxte gedachte. Ze wonen om de hoek, dus dat is easy en dan hoeven even geen gastheer / -vrouw te zijn. Kunnen we toch even samenzijn, het jaar afsluiten samen en enorm, enorm hopen op een zoooooveel beter jaar! Voor hen ook, zij verloren een van hun twee hondenkinders dit jaar en wij weten (net als andere honden-zorgers) hoe heftig het verlies van je fluffy lieverd is.
Ik verlang naar een super-herstel-start van het nieuwe jaar voor Dirk, dat nu voorop! En ook voor Dejan en mij. Rust op het vlak van gezondheid, weer frisse inspiratie op het vlak van onze creatieve plannen en projecten, zo min mogelijk zorgen en zoveel mogelijk genieten. Van elkaar – dat doen we goed en dat blijven we doen – van het rijke leven dat wij mogen leiden, maar liefst met echt wat minder zorgen.
We liepen in de koude wind vandaag van de dierenarts terug door het dorp naar huis (Dirk in het fietskrat met een deken om, wat ontzettend veel vertederende blikken en ‘ach gossie’s’ bracht), intussen op zoek naar oliebollen. Daar hoefden we niet lang voor te speuren: we blijken momenteel maar liefst 7 oliebollenverkooppunten in ons dorp te hebben. Daaronder 4 tenten variërend van een klassieke oliebollenkraam’ tot een ski-chalet-oliebollententje’ bij de fietsenwinkel, die momenteel is omgedoopt tot vuuwerk-warenhuis.
Oh, ik verheug me op het altijd prachtige, royale siervuurwerk dat ze hier in onze wijk afsteken (dat is effe iets heel anders dan wij gewend waren in onze vorige woonplek in Amersfoort, daar was het meer geknal dan feestelijk). En ik verheug me erop dat wij, kijkend door ons grote woonkamerraam lekker warm binnen al dat mooie, spectaculaire sprankel-spul kunnen bewonderen.
Ook verheug ik me op nieuwjaarsdag, als we samen met Annelies en Pavel met een feestelijk etentje samen het nieuwe jaar inluiden, traditiegetrouw inmiddels, het is het derde jaar dat we dat doen met hen. Als we nog teveel aandacht voor onze Dirk nodig hebben en niet echt ruimte hebben om feestelijk te koken, stap ik gewoon met Lies in de auto en gaan we Italiaans halen (de Italiaan hier heeft goddelijk spul!). Ik heb bij de Hema feestelijke versieringen voor op tafel gekocht en we maken er gewoon iets fijns van, terwijl we Dirk in onze ‘intensive care’ houden en hopelijk steeds wat beter zien gaan.
Toen wij vandaag dus terug liepen naar huis door die koude wind op jacht naar oliebollen, kon ik Dejan melden dat mijn ‘ex'(?) neurodinges koest bleef. Normaal zou buiten zijn in dit weer big trouble geven, nu dus niet.
Ondanks onze grote zorgen om Dirk, vind ik het feit dat mijn hoofd rustig bleef onder (anders) ‘extreme omstandigheden’ een heel bemoedigend gegeven om dit jaar op mijn blog mee af te sluiten.
Onderaan vuurwerksterretjes die De Broertjes samen met Dejan brandden op kerstavond, en nog een foto van ons feesthuis dat nu dan ook Dirk z’n ‘ziekenhuisje’ is. En bovenaan onze straat een paar dagen geleden begin van de avond.
Ik weet niet of ik energie en ruimte heb om voor de jaarwisseling nog een blogbericht eruit te knallen. Als het lukt en ik heb er de inspiratie voor (dat laatste vooral) dan meld ik me nog even. Maar anders wens ik je nu al twee gezellige laatste 2018-dagen en een hoopvol, veelbelovend of (als je de lat lekker hoog wil leggen) glansrijk begin van het nieuwe jaar.
Daar gaan we: een tikkeltje bezorgd, maar ook met goeie moed op naar 2019! ✨✨✨