Ben ik stiekem toch nog even ☺️
Effe nog dat ‘normale leven’- gevoel proberen vast te pakken. En daar hoort een blogbericht ook bij. Ik heb de spirit ervoor dus hup, schrijven die hap!
Oooohh…wat een boel lieve berichtjes en signalen komen er op mij (en ons!) af de laatste dagen! Voelt als een heel stevige arm om de schoudertjes van Dejan en mij. Ik word gebeld, de buurman kwam langs om sterkte te wensen namens hem en z’n vrouw, dan is er weer een kaartje, mailtjes, app- en andere berichtjes: echt een warme golf.
En lieve cadeautjes, dat ook. Vanmiddag kwam vriendin Nance een lief cadeautje brengen (een ‘flesje bescherming’, dat gaat mee voor naast m’n ziekenhuisbed) en Louise kwam een kooktijdschrift brengen. Niet dat ik in het ziekenhuis ga koken natuurlijk, ha! Maar het is fijn om dingetjes te hebben voor ‘straks’, als ik nog niet zoveel kan, op de bank lig en lekker door zo’n blad blader om kookinspiratie op te doen.
In dat kader was ook het cadeautje van vriendin Margret een schot in de roos: het kookboek ‘Zondag’ van The Holy Kauw Company, die wij gevraagd hebben voor catering van ons ‘feestje’ (over ruim 2 jaar.). Een boek om ver mee in de tijd vooruit te gaan dus maar ook om straks, als ik weer beter ga en nieuwe inspiratie krijg, lekker mee te rommelen in de keuken. Op zondagen natuurlijk (of juist niet 😉 ).
Krans! ❂
We zijn goed voorbereid. Hebben, jaja, zelfs de adventskrans al hangen! Dat moeten we altijd samen doen, en dat lukt volgende week niet met mij. Maar het is volgend weekend al wel 1e adventszondag. Ik hoop stiekem dat we vrijdag al lekker thuiskomen maar het zal eerder zaterdag of zondag worden denk ik, ze houden je wat langer vast daar in Tilburg dan ze in Radboud deden. Maar volgende week is het dus 1e adventszondag en hoe heerlijk is het om dan binnen te stappen in ons huis dat naar dennentakken ruikt (dat begint nu al, en hij hangt pas twee uurtjes!) en de eerste kaars aan te zien gaan! Vanmiddag, toen we de krans maakten samen, dachten we vooruit aan dat moment dat hopelijk dichterbij is dan het nu voelt. Het was enorm fijne afleiding die krans maken. We beginnen allebei wel wat bibbertjes te krijgen. Niet extreem bang ofzo maar gewoon het onrustige gevoel van iets dat nu snel nadert en dat je niet wil.
Boekje! ✎✂︎
Maar er is nog een restje afleiding over voor deze avond: boekje werk. We zijn met de voorkant bezig. Als we de juiste toon daarvoor gevonden hebben (wat prima lukt denk ik) dan kan Dejan daarmee verder als we weer thuis zijn. Samen bezig zijn met het ontwerp van onze boekjes, is altijd een giga feest om te doen, lekker achter Dejan z’n ‘ontwerp cockpit’ zitten (zometeen met een beker warme choco) en dan heerlijk bezig met kleuren, details, weggooien, erbij slepen, en de joehoe-stemming als het werkt.
En nu zit ik dus gewoon weer eens effe heel erg te beseffen hoe rijk ik toch ook ben! Een groot duur huis zou mij bijvoorbeeld geen afleiding geven als ik iets pittigs als deze operatie tegemoet ga. Een dure auto ook niet. Maar zoiets als samen met je partner mooie dingetjes maken, waar anderen dan ook nog blij van worden, dat is en blijft echt kicken voor mij. En het haalt me helemaal weg van de intimiderende gedachte aan het ziekenhuis en de operatie. Het is een cadeau. En dan heb ik het nog niet eens over mijn kookproject, en wat we kunnen en mogen doen voor de pleegmannetjes bijvoorbeeld.
Wat zou het fijn zijn als al deze dingen niet meer worden overschaduwd door constant worstelen met een neurospook. Want ook in rustige weken, is dat een steeds op de achtergrond aanwezig treiterding en nu, met die koudere dagen, kan een stap de tuin in al genoeg zijn (merk ik) om een gemene pijnsteek te triggeren. Soms blijft het dan zeuren, soms zijn het alleen korte steken maar het doet zo’n zeer… Als al dat ongemak nou eens zou kunnen verdwijnen, dan ben ik zo dankbaar! Ik raak mijn reuma niet kwijt helaas. Maar dat probleem geeft me wel meer ademruimte en speelruimte, neurospook is gewoon een heel intimiderend ding. En dat moet weg! Over 48 uur is dat hopelijk gelukt. Als ik eraan denk…
Liefdevol ♡
Morgen komt onze dierbare vriend Michiel deze kant op om bij ons in huis weer op te passen op de beestenkindertjes. Net als de vorige keer. Dat is zo fijn! Michiel stuurde daarnet nog een mailtje en dat kwam behoorlijk binnen, op een goeie manier. Ik liep de laatste dagen gestresst door het huis soms, kon de onrust en emoties niet zo uiten merkte ik aan mezelf maar had een extreem kort lontje en was snel boos. Maar vandaag hebben Dejan en ik de harmonie weer echt fijn hervonden en dan komt er dat berichtje, en bam, daar gingen de tranen. Echt liefdevol geschreven…
“Wat jullie de afgelopen jaren doormaken is van zo’n andere categorie. Zo onmachtig en afhankelijk. Waar je bijna niet tegen kunt vechten, hoe graag je ook wil. En toch doen jullie dat met jullie positiviteit. Ik heb jullie nog nooit horen klagen. Integendeel. Jullie zijn altijd positief, staan klaar voor anderen en scheppen mooie dingen en schetsen perspectief in het leven van 2 kleine mannetjes. Dat is jullie manier van vechten. En ik geloof heilig in die manier. De Boeddhisten noemen het Karma en in Holland zeggen we: ‘wie goed doet, goed ontmoet’. Wij zijn ervan overtuigd dat jullie daarvoor beloond worden. Met een hele lange, gezonde en gelukkige toekomst samen en af en toe met ons.
Blijf vechten!”
En dat is wat ik ga doen de komende dagen. Ik ga vechten om een akelig obstakel weg te krijgen uit mijn en ons bestaan (minder scherp te maken op z’n minst). Daar heb ik heel goeie hulptroepen bij volgens mij: een ziekenhuisafdeling – ‘etage D neurochirurgie’ van het ETZ Elisabeth in Tilburg – die heel goed gespecialiseerd is in deze rotkwaal, samen met de allerbeste arts op dit vlak. En daarnaast mijn / onze dierbare vrienden met wie je kan genieten van fijne momenten maar met wie je ook de kwetsbare momenten deelt.
Aan het hoofd van die hulptroepen staat mijn soulmate, mijn geliefde Dejan. Wat ben ik blij dat er geen spoortje van ‘griep’ te bekennen is bij hem, en dat wij dit net als altijd samen kunnen gaan doen. Het zal weer doorbijten zijn voor hem maandagmorgen, als niet alleen ik mezelf moet overgeven en de controle moet loslaten, maar ook Dejan dat moet doen.
Als ze maandag dezelfde vraag aan mij stellen als in Radboud destijds (vlak voordat het zuuurstofkapje op mijn mond gezet werd en de narcose startte): ‘Kan je vertellen waar je naar uitkijkt als de operatie achter de rug is?’ (originele vraag he?) dan ga ik een hele waslijst aan dingen noemen. Dejan weer zien straks / thuiskomen / Dirk weer knuffelen / Jasper ook en de kippetjes weer zien / de adventskrans ruiken en de kaarsen aan / de pleegmannetjes weer zien / vrienden weer zien / denken aan ons boekje / denken aan koken / de eetkeet / het bos / Alles!
De arts in Radboud (een bescheiden, aardig iemand) zei vorig jaar: ‘Wij chirurgen maken eigenlijk alleen maar kapot, het is juist jouw eigen lijf dat daarna het helende werk doet’.
Ik kijk er naar uit als het maandag eind van de dag is, en het herstelwerk kan beginnen.
Nou, dag hoor!
(de foto bovenaan is natuurlijk niet onze adventskrans maar een ander lekker geurend gevalletje dat ik vorig jaar in de kersttijd in elkaar flanste. Vond het een leuk kransje en ik had even geen andere geschikte foto voor vandaag 😉 ).
