Dierbaar.
Over Dirk. Plus een nieuwtje.
10 weken geleden is het alweer: het moment dat wij verder moesten zonder Dirk in huis, op straat, in het bos, in de trein, op de Vespa, voor je voeten, tegen je aan geploft, op bed, bij de tafel, op schoot, bij de voordeur (als een van ons thuiskwam), op de bank naar buiten loerend. Het baasje van de buurt, altijd op de uitkijk. Dag- en avonddiensten draaide hij.
Dirk alweer 10 weken dood.
En toch zo dichtbij ons nog steeds. Dat is blijvend denk ik, daarvoor was het allemaal te uniek met hem. Alleen fysiek is hij zo ‘buiten bereik’.
Jeetje man, alweer 10 weken die stilte…
Maar: die stilte, die wordt over een maand doorbroken.
Want ‘Dirk krijgt een broer’.
‘Broer’ is geboren op vrijdag 22 februari in Zeddam, Montferland.
In het huis van een heel liefdevolle en verantwoorde hobbyfokker, wonend tegen de bosheuvels. Aan een weg waar wij met Dirk afgelopen jaren in de lente & zomer regelmatig en nietsvermoedend langszoefden op onze Vespa, onderweg naar Duitsland. Sterker nog: Dirk heeft 2 jaar geleden bij het hek van deze schnauzerfokker een plaspauze gehad en zijn indrukwekkende pies-sporen achtergelaten 😉 Daar waren wij ons toen natuurlijk niet bewust van. Of zou Dirk het toen al dondersgoed geweten hebben…? 😉
We krijgen dus een puppy van een nogal symbolische plek. Een broer voor Dirk, zo voelt het. Het is weer een dwergschnauzer, maar dan helemaal zwart. We wilden perse weer een schnauzer maar door een heel andere verschijning te zoeken (Dirk voelde uniek voor ons met zijn mooie grijs-zwarte tekeningen), wordt hij geen kopie van Dirk maar kunnen we wel genieten van alles dat zo herkenbaar is. Wij zijn verknocht aan ‘de dwergen’ (zoals dwergschnauzers ook vaak worden genoemd). Andere hondensoorten vinden we ook leuk en lief maar geen een is er zo guitig, leergierig en heerlijk eigenwijs als een dwerg. Vinden wij dan 😉
We zijn er snel mee. We rouwen nog om Dirk en zijn nu ‘al’ bezig met een puppy. Maar bij ons gaan verdriet en vreugde in deze situatie prima samen. Wij hebben bovendien de eerste weken intens gerouwd en daar alle ruimte voor gemaakt die nodig voelde. Dat was voor ons heel pijnlijk maar ook heel goed. Daardoor zijn we nu op een punt dat we rouwen om Dirk maar vooral beginnen ‘na te genieten’ van alle mooie jaren met hem. En bovendien blijft hij heel erg aanwezig. En ja, hij wil een broer, ha! En wat Dirk (niet) wilde, dat gebeurde (niet).
Een stoere broer die het stokje van Dirk overneemt en Dirk’s feestje samen met ons namens Dirk gaat voortzetten.
Dejan en ik zijn vorige maand al op bezoek geweest bij de fokker, toen de puppy’s er nog niet waren. Om kennis te maken en te zien hoe de puppy’s daar zouden opgroeien (in de woonkamer natuurlijk). Maar ook om moedertje Eefje te ontmoeten en nog 2 honden van de fokker. Alledrie de honden maakten zo’n gezonde en gelukkige indruk! Ze waren super speels, ontspannen en lief. Prachtig glanzende vachtjes (ze krijgen zalmolie door hun voer), heldere oogopslag en hagelwitte tandjes. De fokker wilde ons ook eerst even zien en besloot daarna dat wij met voorrang op de wachtlijst zouden komen.
Maandag gaan vriendinnetje Annelies en ik voor het eerst bij de puppy’s kijken. Even op kraambezoek. Lies en ik hadden namelijk een dagje op stap gepland staan samen en besloten maar meteen om met Lies d’r auto naar de puppy’s te rijden. Duiken we daarna even Doetinchem in. Dejan mag natuurlijk ook mee maar laat dat graag aan Annelies en mij over, mits we veel foto’s maken. Dat gaat wel lukken vermoed ik… ?
Op 11 april gaan Dejan en ik weer die kant op om te kiezen uit de 3 reutjes die het nest rijk is. We hebben eerste keuze, maar ik denk dat wij juist die ukkepuppy’s de keuze geven. Welke van de drie kiest ons, ha! En dan komt meneer puppy (we hebben al een naam voor hem maar die hou ik heel flauw nog geheim) op maandag 15 april bij ons wonen.
Een troostrijke wending is het.
Het voelt voor ons allebei goed en kloppend. De plek, de liefdevolle fokker, de kennismaking met zijn 3 honden, ‘wat Dirk wil’ ;-), de fase waarin we nu zijn gekomen, de ruimte en tijd die we hebben kunnen nemen om het verlies van Dirk te doorleven, het feit dat het lente wordt en onze harten: alles zegt ‘Groen licht’.
Vandaag waren we kijken bij de puppytraining vlakbij ons bij het bos. Daar zit een kynologenclub en die hebben twee hondentrainers in dienst die zo ontzettend leuk lesgeven. Hun insteek is: leer kijken naar je hondje. Niks geen streng gecorrigeer, maar leer te zien wat je hond aangeeft en nodig hem uit tot het gewenste gedrag met een speelse, positieve benadering. Ze doen ook heel veel aan spelletjes met de hondjes en de kynologenclub organiseert ook veel op het gebied van spel, wandelingen, lezingen en meer. We werden er blij van. En de plek is ook zo fijn, lekker dichtbij in onze eigen wijk bij de bosrand.
We hadden na de puppytraining een bemoedigend gesprek met Tonny en Monique, de twee trainers. En wat bleek? Wij hebben het die 11,5 jaar met Dirk eigenlijk best goed gedaan, ha! We hebben steeds bij hem aangesloten en daardoor werd hij, ondanks zijn ziekte, een heel happy hond. Dat gaan we dus weer zo doen. Enige verschil: Dirk z’n ‘broer’ moet straks wel leren om af en toe een paar uurtjes (maximaal 3 a 4) alleen thuis te kunnen zijn als de situatie daartoe dwingt. Net als Dirk gaat hij gewoon weer overal mee naartoe, maar er vanuit gaande dat hij geen nare darmziekte zal hebben, vinden we dat we hem wel moeten leren een klein beetje alleen thuis te kunnen zijn.
En verder vroegen we wat tips voor de eerste dagen, als puppy er net is. Het antwoord van de trainers: ‘Rust en liefde, heel veel liefde’. Zo’n beestje wordt ineens weggeplukt bij zijn nestgenootjes en moedertje, en dat is een ‘klein traumaatje’ zoals trainer Tonny het zei. We kopen een gezellige tent-bench voor ‘m waarin hij leert zindelijk te worden en waarin hij gaat hij slapen, bij ons op de slaapkamer.
Ook kregen we een tip van een buurtgenoot over een knuffel voor de eerste, moeilijke nachten. Een zogenaamde ‘snuggle puppy’. In die knuffel (die we ook even meenemen op puppybezoek en in het nest leggen) zit een hartje dat klopt, plus een warmtepack. Daardoor schijnt puppy het vertrouwde gevoel van zijn moederhond te ervaren. Je kunt het hartje ook ‘uitzetten’ (arme speelknuffel, die krijgt spontaan een cardiac arrest, oh oh). Dejan heeft de knuffel gezocht en die hebben we dus nu al in huis ? Dan kan ik ‘m maandag meenemen naar de puppy’s. ‘Leg hem dan kort in het nest en neem ‘m weer mee naar huis want met z’n allen hebben de puppy’s ‘m binnen een uur gesloopt’, zei John de fokker. Hij kan het weten…
Anyway. We zijn er dus al even mee bezig en hebben nu nog een maand de tijd voordat ons leven op z’n kop wordt gezet door een harige baby. Een heerlijk mormel dat ons (we weten het uit ervaring en ook de trainers vanmorgen zeiden het weer) 24 uur per dag gaat opeisen in de eerste weken. Maar dat ook zoveel zonlicht meebrengt en zoveel liefs en leuks! Het feestje van Dirk mag verdergaan en dat geeft heel, heel veel vreugde. Nu al.
Daarnet hebben we ‘broer’ aangemeld voor de puppytraining die eind april dan begint. We hebben er nu al zin in! En zo eigenwijs als Dirk was destijds, zo eigenwijs mag deze meneer ook weer zijn als ie wil, zelfs de trainers zeggen: ‘je doet alleen wat goed voelt voor jou en je hond en je pikt uit ons aanbod op wat jij de moeite waard vindt, en wat aansluit bij jouw hondje’. Relaxt, fijn. Het wordt een feest, die zondagen op school bij juf Monique en juf Tonny ?
En hier op mijn blog wordt het puppyspam vermoed ik, ha! Maarja, wie smelt daar niet van…
Vandaag las ik een artikel van Frank T. McAndrew, professor in de psychologie.
Het helpt mij om te begrijpen dat en waarom we bij de dood van onze ouders, oom’s en tante’s niet zo intens verdrietig waren (wel diep geraakt natuurlijk maar niet met zoveel hartepijn) en waarom ons leven zo sterk op z’n kop stond, de afgelopen tijd bij de dood van onze Dirk. En de herkenning zit ook in het feit dat je alle heftige pijn en verdriet bij het verlies van je hondenhummel uiteindelijk toch accepteert (ondanks dat je de eerste dagen roept ‘Nooit meer een hond, dit doet zo’n pijn!’), omdat je zo graag wil leven met een hond.
Omdat je weet wat een feest dat is, en omdat je dat feest zo enorm mist.
De auteur eindigt zijn artikel zo:
Alhoewel de dood van een hond vreselijk is, zijn hondeneigenaren vaak zo gewend aan de onbevooroordeelde aanwezigheid van hun harige vrienden, dat ze uiteindelijk vaker wel dan niet een nieuwe hond in huis halen. Dus ja, ik mis mijn hond. Maar ik weet tegelijkertijd vrij zeker dat ik mezelf dit verdriet de komende jaren opnieuw ga aandoen.
En dat geldt voor ons net zo.
Ons verdriet om Dirk blijft. Ook nu we het puppyleven in gaan rollen.
En gelukkig maar, dat het verdriet niet weggaat. Verdriet wegduwen is gewoon niet wat ons gaat helpen. Maar naast verdriet ook weer hoop en blijdschap toelaten en het hondenfeestje weer mogen koesteren, dat is wat we onszelf weer gunnen.
We hebben de stilte nu alleen nog wel even nodig om een soort van overgang te maken. Tussen verlies en rouw en een nieuwe fase waarin dat verlies – maar vooral Dirk! – een warme plek krijgt. Een nieuwe fase die toch ook niet echt nieuw is. Want het voelt, echt waar, alsof we iets tastbaars van Dirk terugkrijgen in huis, naast dat dit hondje ook heel veel van zichzelf zal meebrengen.
Intussen leven we met Dirk in ons hart en ervaren we steeds meer: leven zonder Dirk hoeft niet te lukken, want we hebben hem uiteindelijk niet helemaal verloren.
To be continued…
Foto’s:
Die van boven spreekt voor zich. Hieronder een mooi doosje vol Dirkeliefs en daaronder de ‘snuggle puppy’ voor de a.s. ukkepup en: 2 tassen. De rechtertas gevuld met Dirk-spullen die we niet willen gebruiken voor puppy, omdat het teveel Dirk-uniek is. Die tas krijgt een plekje ergens in huis. De linkertas is de tas voor puppy. Daarin zitten de speeltjes van Dirk die ‘broer mag hebben’ en de net aangeschafte ‘snuggle puppy’.
