Boekje, bakken en andere mijlpalen.
Ik maak joekels van stappen momenteel!
De wond allereerst, die is prachtig, hechtingen zijn er donderdag uit gegaan en ik kan nu naar hartelust m’n haren wassen. Omdat ik het lang laat groeien, vroeg ik de chirurg om niet teveel van mijn hoofd kaal te scheren voor de operatie. Nou, dat heeft ie kunstig gedaan joh: het is een heel subtiele, bijna niet zichtbare strook achter mijn oor. Ik kreeg in het ziekenhuis soms (bij de wondcheck) complimentjes over mijn haar en ik moet zeggen dat ik zelf ook niet ontevreden ben, ik heb de donkere bos van m’n moeder geërfd (die van haar was wel mooier, en zwart!) en daar ben ik best dankbaar voor. Het is trouwens wel ‘wild’ haar, ik krijg het nooit zo netjes als anderen. En opsteken hoef ik ook niet te doen want het is zwaar haar en elk opsteekkapsel stort na korte tijd heel zielig in elkaar. Tenzij ik uitgebreid ga stylen en föhnen en dat wil ik niet, geen geduld voor. Maar Rene, de kapper in onze vorige woonplaats zei ooit: ‘Niks opsteken, je hebt juist haar om lekker los te laten zodat het danst!’. Leuk he? En nu ik het iets langer wordende zooitje ongeregeld weer lekker kan wassen ben ik zo happy! Het mag vanwege de wond (die geen wond meer is eigenlijk) nog steeds alleen met babyshampoo gewassen worden, dus de boel hangt sloom en slap langs m’n bekkie maar dat geeft niks. Want dat het zo goed gaat dat ik weer gewoon kan haren wassen, is een big deal voor mij. ?
Deadline gehaald
Nog een mijlpaal; we hadden, sneller dan de oorspronkelijke deadline was (die lag bij morgenavond) ons boekje de deur uit. Het ging woensdagavond naar de drukker. Vooral Dejan moest even flink scherpstellen en dat deed ie super! Dat we het op tijd bij de drukker hadden, vierden we woensdagavond met een minifeestje (foto bovenaan). Wat lekkers, wat bubbels (voor mij sterk verdund want ik voel me van mezelf al dronken sinds de operatie) en wat kaarsjes. Fonkelfeestje. Insiders weten nu waarom dat een toepasselijk woord is ?
Boekjemijlpaal dus, deze keer in elk geval wel! Onder normale omstandigheden wordt het wat meer routine, alhoewel we elk boekje met evenveel liefde en gezonde stress maken. Maar deze keer was het een echte uitdaging.
Meer mijlpaaltjes
Er zijn veel meer dingen gebeurd die in feite miniscuul zijn maar voor mij juist grote stappen. Zo heb ik donderdag al gingerbread koekjes gebakken! Dat de 2e ronde compleet is aangebrand en we dus maar 1 bakplaat met koekjes hebben, en dat Dejan de plaat in en uit de oven moest halen omdat ik dat niet kan, is bijzaak vind ik, ha! Gisteren maakte ik bisshopswijn omdat Marja en Kees kwamen en ik vergat de wijn af te maken, waardoor ie veel te bitter was. Maar zij vonden ‘m wel lekker en namen met plezier een 2e kopje, dus het was geen ramp gelukkig.
Eigenlijk kan ik al die (toch best simpele, niet moeilijke) dingen nog niet zoals ik ze normaal wel kan, maar ik doe het wel en met plezier, het zijn stappen in de goeie richting en zoals ik in mijn vorige bericht al schreef: het is (nu even?) goed genoeg ☺️.
En dan die ene…
Een echte grote mijlpaal voor mij is dat ik mijn grenzen veel beter herken en bewaak. Ik moet op dit moment wel, wil ik deze hersteltijd goed doen en de kans van slagen voor de operatie nog meer helpen vergroten. Dat iemand gisteren vroeg of ze ‘s middags even langs mocht komen en ik dat ik dan durfde te zeggen: ‘zou ik heel leuk vinden maar dat lukt niet, ik krijg al bezoek’ en dus voorzichtig met mezelf ben, is best wel nieuw. En dat ik dan vertrouw dat het op een ander moment wel goedkomt met zo’n afspraakje en ik niet heel hard ga werken om mijn ‘nee, dat kan niet’ te compseneren met: ‘oh god, hoe kan ik de schade die ik nu doe door nee te zeggen, compenseren?!’. Ik voel me minder schuldig en dat was wel hard nodig, eigenlijk… Ik was altijd maar bezig anderen te begrijpen, behalve mezelf. In de huid van een ander snapte ik het allemaal sneller en beter dan in die van mezelf. En de laatste tijd besef ik steeds meer dat ik dat anders wil en kan, en dat ik daar niet alleen zelf blijer van ga worden maar uiteindelijk ook voor anderen een leuker mens van word, denk ik.
Het voelt best wel eng om grenzen te trekken en aan te geven en heel soms word je er dan ook voor afgestraft, ik hoorde dat laatst ook van iemand anders; ‘niet iedereen waardeert het als je eerlijk bent en zegt dat je iets niet wil, niet kan of niet zo fijn vindt’. Zij was daar behoorlijk door van slag en dat snap ik ook.
Maar wat ik fijn vind om te merken, is dat het mij niet meer doet twijfelen aan mijn eigen grenzen en intuitie, integendeel. Een vriendin zei een paar dagen terug: ‘als jij een grens of onvermogen van jezelf aangeeft, is er door jouw manier van communiceren altijd ruimte voor een soort milde dialoog en als iemand jou desondanks dan de deur dichtsmijt, zegt dat alles over die persoon en ontneemt diegene zichzelf een kans om te leren in vriendschap’. En dat durf ik nu te geloven. In elk geval voel ik nu eindelijk: ‘dan is het nu echt een probleem van die ander, en kan ik er niks aan doen verder’. Ik kan het dan ook loslaten, wetend dat ik dan beter af ben met die dichte deur en zonder die persoon. Niet leuk, wel ‘gezonder’. De ‘angst’ om weggeduwd te worden is niet meer zo aanwezig als voorheen en dus durf ik mijn grenzen te zien en ook te communiceren. En ik voel bij echt goeie vriendschappen hoezeer dat zelfs gewaardeerd wordt, en hoe anderen dat al veel langer veel beter konden dan ik. Het is ook inspiratie voor mij, ineens zie ik dat. Een bemoedigende leerschool.
De laatste tijd werd ik er ook regelmatig op gewezen door anderen van buitenaf, vanuit professionele hoek zoals verpleging in het ziekenhuis bijvoorbeeld, dat ik duidelijker kan zijn over wat ik wel en niet trek, en minder druk op mezelf moet zetten om anderen te pleasen en te begrijpen. Ik werd er mee geconfronteerd dat ik in het ziekenhuis al vrij snel de ‘uplifting’ gangmaker en zorgzame tante ging uithangen op de kamer waar ik lag (3 persoons). En ineens realiseerde ik me ook hoe scheef het was: ik zat daar ondanks mijn eigen brakke hoofd zorgzaam en een opvrolijkerd te zijn voor anderen, en het waren ook heel leuke mensen, maar zij hielden geen rekening met mij en mijn hoofd, op momenten dat zij zo lawaaierig waren met hun bezoek. Ik realiseerde me ineens: wat straal ik eigenlijk uit? Wat suggereer ik eigenlijk. Dat ik een of andere stoere bikkel ben die overal tegenkan? Vermoedelijk wel… En het klopt niet. Ik besefte ook: wat heb ik eigenlijk ècht nodig? Rust aan m’n bol. Die had ik niet.
Toen ik apart werd gelegd in een kamertje alleen (omdat de verpleging vond dat ik met mijn operatie ook niet erg handig lag op die specifieke kamer), voelde het eerst bijna even alsof ik mijn kamergenoten beledigde: ‘ik wil niet bij jullie zijn’. Toen ik naar huis mocht, ging ik dan ook met knikkende knietjes terug naar ‘zaal’ om afscheid te nemen. Maar die knikkende knieeen waren helemaal niet nodig, ze vonden het hartstikke leuk dat ik even langsliep en toen ik mijn ‘paardje’ (helium ballon) langsbracht als grapje (‘logeerpaard’) voor Peter, die langer moest blijven nog, vond hij dat super leuk bedacht en was hij ontroerd. Het was een heel hartelijk afscheid van hem en zijn vrouw (die veel bij hem was) en van Rianne, die ook weg mocht. Waarschijnlijk voelden ze zich helemaal niet beledigd. Als je niet in de gaten hebt dat je met 4 man rond je bed en veel door elkaar praten en lachen, iemand 2 dagen na een hersenoperatie eigenlijk best wel overlast geeft, heb je waarschijnlijk ook niet in de gaten dat diegene om die redenen alleen wordt gelegd. Misschien dachten ze wel dat ik voor straf apart moest, ha! Omdat ik een keer ‘s nachts was gaan ‘spoken’ op de gang ?
Anyway. Die vraag ‘wat heb ik nodig’ leer ik nu, vooral na dit voor ons best wel ingrijpende ‘neurospook-avontuur’, beter in het zicht te krijgen en vooral wat ‘dapperder te verdedigen’. En daarbij leer ik – minstens zo belangrijk – dat ik dat wàt ik nodig heb, zelf kan / mag / moet organiseren. Hooguit kan je er wat steun en aanmoediging voor krijgen van je lief en dierbare vrienden, en dat op jouw beurt weer geven aan hen als ze het nodig hebben, maar uiteindelijk moeten we allemaal voor onszelf zorgen. Ik deed dat slecht, eigenlijk. Ik ben nu bezig om mijn systeem te resetten. Om te gaan zorgen voor mezelf, in alle opzichten. En dat het me nu al aardig lukt en rust geeft, dat geeft me dan weer heel veel kracht en goeie moed. En ik hoop dat ik dit vast kan houden. Ook hoop ik, dat als jij ‘m herkent, dit thema (dat zo clichematig overkomt misschien en zo bekend is, maar waarvan het kwartje nu pas echt gevallen is bij mij – ik ben een enorme laatbloeier), dat die herkenning hier jou ook wat extra goeie moed geeft.
Keep it simple
Straks komt vriendin Anette, dat vind ik fijn. We zouden iets kersterigs gaan doen, kort. Maar al die kerstevents zijn nog veel te ‘prikkelrijk’ voor mij, dat moet ik niet eens proberen. Dus nu gaan we een klein blokkie om in het bos en daarna bij het haardvuur in een restaurantje even een drankje en een borrelhapje doen en dan weer naar huis, waar ik even bijtank met een ‘verplicht liggen op de bank’ en waar we of gezellig verder kwebbelen, of Anette en Dejan het eten gaan maken, hebben we afgesproken. Mijn eerste echte uitstapje, een groot avontuur en toch relaxt, ik kijk er naar uit. Fijn om weer iets gezelligs te doen met een goeie vriendin.
Plaatjes en platen
Hieronder de foto’s. Van o.a. Dirk en mij, duttend op de bank. Volgens mij hield ik hem heel onhandig in de ‘houtgreep’ maar knus was het wel! En die dutjes die zijn nog wel echt nodig. En verder ‘al’ twee cadeautjes onder ons kerstboompje, van Annelies voor ons, zo lief! We zijn voor elkaar ook nog dingen het huis in aan het sjoemelen (duidelijk te merken, ha!) maar mogen pas uitpakken als we ook de cadeautjes voor De Broertjes eronder hebben gelegd en we ze allevier op kerstavond mogen openmaken. Ook nog wat foto’s van mijn mijlpaaltjes (dronk gisteren mijn eerste latte macchiato thuis weer, zalig!) en van de goeie ouwe platenspeler van m’n vadertje, die het nog erg goed doet, en waar we momenteel weer kerstplaatjes op draaien. Ook jazzy platen trouwens, heerlijk! Alles zachtjes want het doet snel zeer in m’n bol met een doof oor, maar man, ik geniet! Het volle geluid van de platenspeler en dan toch die ouderwetse, krakende tikjes van de plaat: super! Dejan kocht een 2e hands plaat van Johnny Hodges, en kreeg die opgestuurd met als ‘beschermhoes’, twee andere gratis oude platen, hoe leuk! Een hele foute Griekse, daar doen we niks mee, maar de andere ‘Cocktails for two’, is erg grappig! Lekker fout, muzak-achtig cocktailsfeertje. Perfect voor ons. En voor onze vrijmibo-momenten, ha!
Anyway, ‘effe gaan kappen nou tante Boslust!’, waarschuwt de grens-bewakende stem in mij ??
Ik wens je een fijn, fonkelend weekend en een vredige aanloop naar kerst (dat nu toch ook weer wonderbaarlijk snel nadert, oh oh…).
zie joe zoen ??
Dutten met Dirk.
