De feestmaand is begonnen…
ik ben deze maand nog nooit in zulke rare omstandigheden gestart, oh oh…
Ik zit te wachten op de tests die in het lab gedaan zijn van het wondvocht. Straks komt de zaalarts uitleggen hoe en wat en hoe nu verder.
Wat het beter NIET kan zijn, is hersenvocht want dan moet ik de komende week hier in bed blijven aan een draintje in mijn ruggenmerg en mag ik zelfs niet zonder hulp rechtop gaan zitten. Niet wat ik had ‘meegerekend’ in de mogelijks scenario’s rond deze operatiehobbel. En dat is niet voor niks, want volgens mij gaat dit gewoon niet gebeuren, ha! Serieus: ik heb er ondanks de lichte vermoedens van de zaalartsen gisteren, een goed voorgevoel over.
Variant twee is dat de wond gewoon langer tijd nodig heeft (beetje heel lang wel, jammergenoeg). Ik krijg dan mogelijk anti biotica erbij om infecties te voorkomen en moet dan komende dagen netjes in het ziekenhuis blijven tot alle seinen op groen staan voor ‘naar huis’!. Twee goddelijke woorden, naar huis! Donderdagnacht kon ik voor de 3e nacht op rij niet slapen, was even gaan lopen op de gang en toen dachten ze dat ik weg wilde lopen: ‘Er is er een van jou aan de wandel, is dat de bedoeling?’ zei een collega tegen onze nacht verpleging. Ze kwam op me aflopen en zei: ‘Kiki, wat ben je aan het doen, wil je weg?’ Ik legde uit dat ik even moest bewegen om de ruzie met mijn bed te doorbreken. Toen hebben we even samen in de grote hal zitten kleppen, dat was goed. Ze zijn echt lief hier!
Anyway. Variant 3 (legde de verpleegster uit) is een ‘wondrevisie’. Dan gaan ze op de OK iets ingrijpender werken aan de wond dan twee dagen terug, toen ze een geimproviseerd mini-OK’tje maakten op de kamer, mijn bed bij het raam bij het licht rolden en daar ter plekke met steriele doekies de wond gingen hechten met wat extra steekjes. En ja, zonder verdoving, wat ik best stoer vond van mezelf. Deed niet echt zeer trouwens, alles is toch nog wat verdoofd rond de wond en ik zit vol met pijnstillers. Dejan hield mijn hand vast maar dook in een impuls naast het bed naar beneden toen hij de naald zag komen, haha! Hij is mijn held. Op dat moment gewoon heel even op sokken. Maar verder heeft ie deze dagen zo sterk doorstaan! Grieperig en wel, steeds maar bij mij zijn en voor me zorgen (helpen met douchen, plassen en al die dingen). Ik moest hem soms echt wegsturen naar zijn B&B om rust te nemen.
Gisteravond is hij met pijn in zijn lieve hart naar Dieren teruggegaan om zelf de zorg van onze beestenkinders over te nemen. Michiel heeft dat vanaf zondag gedaan en dat was fijn, daardoor kon Dejan zonder heen en weer reizen in Tilburg bij mij blijven. We hebben nu gelukkig steun van Anita die elke dag wil komen oppassen dus mijn lieve meneer Boslust is weer onderweg naar Tilburg en Dirk en co hebben een lieve oppas bij zich. Kunnen Dejan en ik hier incasseren hoe het nu dan verder moet.
Een van de 3 zaalartsen die zich gistermorgen over mijn ‘hoofdwondprobleem’ bogen, zei, op heel gezellig Vlaams trouwens, dat ik dit weekend zeker niet naar huis mag.
Maandag dan? Dat hoop ik zo…!
Als het maar geen hersenvochtlekkage is! Please… Maar nogmaals: rustig onderbuikgevoeletje daarover.
Intussen lig ik tijdelijk op een kamertje alleen. Prikkelarm. Om de geopereerde bol even rust te geven en eindelijk een nacht goed te slapen, wat met slaapmedicatie en een rustige kamer, goed gelukt is. Geen geluiden, gewoon lezen, beetje schrijven, muziek luisteren en weer wegdutten. Wachtend op het lab resultaat. Straks ga ik terug naar mijn eigen kamer (er moet hier iemand in die van intensive care komt, ik ben dankbaar dat ik die mevrouw d’r kamer mocht lenen). En stiekem vind ik het ook wel weer heel gezellig om terug te gaan naar mijn kamermaatjes Peter en Rianne. We hebben best wel lol daar. Peter en ik zijn de bijdehandjes van de kamer en een strenge zuster heeft dat geweten. Gelukkig was ze streng maar ook sportief wat ze kon er wel om lachen, die lol van ons.
Nou ja, ik stop maar weer. Gisteren een dag vol teleurstelling (had toch zo gehoopt dat ik naar huis kon) maar vandaag begint de dag met nieuwe voorzichtige hoop maar geen hoge verwachtingen. Beter zo. Mijn mannetje is onderweg en wat kijk ik er naar uit dat we elkaar weer kunnen vasthouden. Wij zijn niet goed in ‘gedwongen apart’, ha!
Hopelijk kan ik sneller dan ze mij hebben voorgehouden, verder schrijven vanuit de fijnste plek ter wereld: Huisje Boslust!
Intussen put ik zonneschijn uit ik super veel lieve, kleine berichtjes deze dagen. Iedereen die de (kleine?) moeite nam om me even een signaal te geven: dank je wel! Als je iets wil laten weten, gezellig, mail dan maar naar: kiki@kiki-dejan.nl
To be continued…