Wondertjes.

Dinsdag 26 nov. 2019

Vandaag 1 jaar geleden…

…werd ik met een perfect verlopen operatie in mijn hoofd verlost van mijn neurospook (ik had trigeminus neuralgie). Wat door pech tijdens de (hersen)operatie in Radboud het jaar daarvoor niet lukte, is op maandag 26 november 2018 wel gelukt: kicking out neurospook.

Er was even wat tegenslag tijdens de ziekenhuisopname met een wondlek (waarover wat zorgen waren omtrent een hersenvochtlekkage) en daardoor moest ik een paar dagen langer blijven maar uiteindelijk liep dat goed af en kon ik na een opname van 9 dagen samen met mijn lieve Dejan heel erg gelukkig weer naar huis.

Het herstel kon beginnen en er zou een zorgeloze tijd aanbreken, zonder de horror pijn van het neurospook (‘vergelijk het met de pijn van een wortelkanaalbehandeling maar dan zonder verdoving’, zei een Amerikaanse arts een keer), wat een opluchting, het was gelukt!

Maar doordat er in de weken en maanden na de operatie nog meer heftige hobbels op ons af kwamen, waarvan de dood van die lieve Dirk de grootste was, was er nooit echt een moment van ‘hehe, eindelijk, wat fijn!’ rondom het succes van de operatie. Wel in kleine brokjes, maar ik was murw van alles.

Maar het vertrouwen in goeie wendingen is er weer. Mijn reuma krijgt een stevig tegengeluid volgende maand met de infuusdag en is sowieso minder fel dan in de zomer. En ik merk dat de manier waarop ik aan de operatie-revalidatie werk (zelf samengesteld, niet op revalidatiecentrum Klimmendaal zoals eerst de bedoeling was) heel  helpend is. In januari zie ik de revalidatiearts weer en moeten we kijken hoe ver ik gekomen ben en of er nog restjes zijn die nog aandacht vragen. Mijn zicht is raar, zeker bij bijv. tv kijken. Dat heeft met de operatie te maken, zei de neurochirurg. Maar alles beter dan de bedreigende pijn van trigeminus neuralgie!

En vandaag, met ‘1 jaar later’ als ijkpunt, voel ik me met terugwerkende kracht alsnog heel opgelucht. Ik lag er een jaar geleden op dit tijdstip wat belabberd bij, maar van de momenten waarop ik heel even wakker was (ik herinner me weinig van die dag verder), weet ik wel dat ik heel goed besefte dat het achter de rug was. Die hele enge hobbel die ik niet durfde te nemen, was genomen. Dat heeft me dus verlost van een beklemmend leven met een zeer pijnlijke afwijking. En nu een jaar later terugblikkend, voel ik me daar (eindelijk!) ronduit feestelijk bij!

‘Laat alle spoken achter je Kiki, en ik wens jou en je mannen alleen maar goeds voor het komende jaar’, was een van de lieve reacties die ik vandaag kreeg (o.a. via facebook).
Zo voelt het ook echt: alle spoken achter me laten. Het werd niet een jaar van opgelucht ademhalen maar een lastig jaar en dat Dejan en mij gaandeweg steeds meer noodzaakte om alles aan ballast overboord te kieperen.

We hebben heel erg gefilterd waar het voor ons echt om ging. En we hebben grenzen leren trekken, iets waar wij niet zo goed in waren. Ook leer je in lastige tijden te ontdekken wie er werkelijk toe doen en voor wie jij er werkelijk toe doet. Wij besloten om daarin allebei ons hart te gaan volgen en dat geeft zoveel rust en harmonie! Mijn nicht en ik hadden het laatst over je voelsprieten voor (en weerstand tegen) onechtheid, en hoe je dat steeds meer aanvoelt. Een welkom ‘talent’ dat je ontwikkelt als het leven je meerdere keren heeft uitgedaagd.
Verder leerden Dejan en ik om beter te zien wat we nodig vonden en vinden voor onszelf. Zo hebben we nu alweer een aantal maanden fantastische hulp in huis. Niet meer zelf schoonmaken (alleen wat kleinere dingen) en je lijf mogen sparen: wat een luxe… En wat een fijne huishoudelijke hulp hebben wij!
Operatie neurospook laat mij zien dat een slecht verhaal een goede draai kan krijgen.

Net zoals het sinterklaassprookje. Een sprookje dat een aantal mensen steeds pijn doet, over en weer. En terwijl de pro’s en anti’s met elkaar rollebollen over straat (alhoewel ik de pro’s vaak beduidend agressiever en banaler vind optreden dan de anti-zwarte-pieters), verschijnt Sinterklaas himself af en toe heel even als een wondertje met zijn paard in het donker. Zoals op de foto boven, in onze straat… Want ook in dàt ‘slechte verhaal’ schuilen prachtige kansen en wonderlijke wendingen.