Sinterklaasdag!
Alleen al de gedachte aan lekker samen boerenkool eten, geurige bisschopswijn drinken met onze vrienden (ik maar een klein bodempje natuurlijk) beetje chocoletter + warme banketstaaf snoepen: het bracht mij regelrecht in sinterklaasstemming. En dat vooral ook omdat een van de verpleegkundigen mij juist had voorbereid op: ‘Ga er maar vanuit dat je Sinterklaas in het ziekenhuis moet vieren’. Dus lekker niet! Dat alleen is al een cadeau.
En tel daar bij op dat er steeds maar lieve berichtjes blijven komen, dat vanmorgen buuf Gerrie met heerlijk pastinaaktaartje langskwam, dat bakker Tom (van Otterloo, degene met wie wij samenwerkten voor ons broodboekje 2015) langsreed met een tas vol met bakkerij-sinterklaaslekkers voor ons als feestelijke troost, en dat er dan ook nog een pakje met gedicht kwam van kookmaatje Martine, plus cadeautjes en gedichtjes van onze vrienden vanmiddag, en je snapt: het is gewoon de hele dag al sinterklaasfeest hier!
Die lekkernijen van bakker Tom zijn echt genieten (zie boven). Hij heeft van alles in de tas gedaan, het is een groot zalig cadeau! We hebben er lekker van zitten snoepen met onze vrienden en doen ook e.e.a. in de vriezer voor de komende feesttijd.
Het cadeautje van Martine (die vandaag even ‘Sintertinus’ heet) was een hele grappige theedoek van Vrouwtje Kookgraag, een legende uit Zweden. Er zat ook een super gedichtje bij dat hier een ereplekje verdient:
Sintertinus vroeg zich af: is Kiki wel braaf geweest dit jaar?
Dus niet meer de verpleging de stuipen op het lijf jagen,
door ‘s nachts door de gangen te struinen
maar snel naar huis want herstellen gaat het beste daar!
Kiki is op haar best als ze anderen in de watten legt!
Dus Fru Bratom, oftewel: Vrouwtje Kookgraag,
zorg dat je snel weer rechtop staat
achter je aanrecht!
Dat was dus glunderen geblazen en de lieve theedoek krijgt een ereplekje in mijn eetkeet natuurlijk.
En het gedichtje van onze vrienden Willeke en Louise vanmiddag, was ook al zo lief:
Lieve Kiki,
voor jou was het een veelbewogen jaar,
want het nare neurospook was daar.
Al liet je je er niet door koeioneren,
hij plaagde je wel héél veel keren.
Gelukkig waren Beutes gouden vingers bijdehand (Beute = mijn neurochirurg),
en die maakten het spook hopelijk voorgoed van kant.
Sint gunt het je zo om weer lekker door te gaan met je plannen,
je keet, de potten en de pannen,
en vooral om te genieten van jullie kleine mannen!
Sint en Piet zijn ook blij met wat jij organiseert en bedenkt,
en samen met je lief aan anderen schenkt.
Liefs,
Sint en Piet.
Ik was gewoon helemaal verrast met alles! En had intussen ook binnenpret om het sinterklaasgedicht dat ik voor Dejan maakte vandaag. Waarin ik hem uiteraard via Sinterklaas, mijn dankbaarheid heb laten weten voor zijn liefdevolle steun en zorg, en zijn heldendaden vorige week, toen hij zelf griep had en toch naast mijn ziekenhuisbedje zat! (en dat rijmt, per ongeluk).
Het gaat ook vandaag naar omstandigheden goed. De wond is nog steeds niet dicht maar ik maak me er geen zorgen over. Morgen even een blik van de huisarts erop en ik weet zeker dat die ook zal zeggen: gaat goed, komt goed, heeft tijd nodig. Mijn lieve Dejan is inmiddels een expert aan het worden in de wond schoonmaken en afplakken. Dat alles pijnloos en snel, echt zo fijn!
En nu stop ik weer, ik ben moe van onze gezellige Simibo (=sinterklaasmiddagborrel) en wil straks ook een fijn avondje hebben samen met mijn meneer Boslust. Dus even een ‘tussen-dut’! Maar niet voordat…
…Sint ook hier op blogje Boslust enzo,
zich kort zelf laat horen want mensen, oh oh!
Het zijn me de verhalen wel,
van hersenen, heimwee en soms ook de hel.
Ons Tante Boslust, zoals ze soms heet,
was heeel ergens anders en niet in haar keet.
En zij mag dan goed zijn in koken en plannen,
in blij maken van achter haar potten en pannen,
maar één ding, dat is toch niet echt haar talent:
zich overgeven aan dat wat zij niet zo goed kent.
Daarmee werd het best wel een bang avontuur,
en was U op de hoogte, van bijna ieder uur.
Geen recepten, geen tips, geen gezellige praat
maar ziekenhuisbabbels, soms nog ‘s avonds laat!
En U maar griezelen en denken daar thuis:
‘in die bol van Tante, is het niet pluis!’
En toch – en toch – denk ik nu, uw Sint:
het was het verhaal van een bang, klein-groot kind.
Ze herpakt zich vanzelf en dan staat ze er weer:
met teksten over bossen en koken en meer.
Wacht dus alstublieft nog wat langer, niet veel
ook al hangt wat U leest u misschien uit de keel.
Ze moet het toch schrijven, die grote kleine meid
en ze heeft mij beloofd: nog maar heel korte tijd.
Want straks is ‘het spook’ heel ver weg uit haar (ge)zicht
en dan leest U hier weer een heel ander bericht.
Voor de laatste keer (en nu door mijzelf): Nou, dag hoor!
Sinterklaas.
