Van alles en nog wat.
We zitten er weer vol in: ons nieuwe boekje. Een vakantieboekje.
Ken je ze ook nog? De vakantie-doe-boekjes voor kinderen, bedoeld voor in de auto op weg naar de vakantiebestemming? Wij hadden er een van Bobo, het kindermagazine waar we lid van waren. Op dat idee, een vakantie-doe-boek, is ons nieuwe boekje geïnspireerd.
Ons vakantieboekje bevat ook interactieve onderdelen. Een raadsel, kleurplaat, woordzoeker, verzamellijstje een ‘vakantie bucketlist’, om een mooi vakantieplan te maken voor jezelf. Vliegtuig, tent en koffer niet nodig! ?
Toen ik daarmee begon en het aan Dejan vertelde, besloten we dat we dat lijstje nu al voor onszelf gaan gebruiken. Wat willen we aan het eind van de zomer hebben beleefd? Bij een paar vragen hadden we allebei meteen al een antwoord. We werden er blij van en ik hoop dus straks onze lezers ook! Erover vertellen aan een paar mensen, gaf in elk geval goeie hoop 🙂
Oh jongens, het is zo heerlijk om weer aan een boekje te werken! Even pauze tussen de boekjes is ook nodig maar op een gegeven moment kriebelt het weer en is lekker doorwerken aan zo’n projectje echt fijn.
Vrolijke Freek en project pleegzorg
Wat is ons Freeke-mannetje geweldig zeg! Hij leert veel en snel, hij is super, super, super lief, guitig, stoer en aaibaar en hij hoort bij ons. Dat is een machtig mooi gevoel. Dat vriendinnetje Lies met zoveel liefde een tas maakte voor mij met (tot in details) honden als thema (en dan ook nog precies de Freek & Dirk-tiepjes) vind ik heel ontroerend. Want zij was het, die ons meteen heel mooi tegengas gaf na de dood van Dirk, toen wij riepen: ‘Deze pijn nooit meer en dus nooit meer een hond!’
Annelies zei: ‘Zeg dat nou niet, nooit meer een hond. Een hondenkind hebben hoort bij jullie, er is zoveel liefde in jullie huis en hart en die kunnen jullie juist zo mooi kwijt in de zorg voor een hondje’. We lieten die suggestie even bezinken en het was een heel troostrijke conclusie dat we het met haar eens waren. En vanaf het moment dat we stappen namen die hebben geleid tot Freek in ons leven, was er pijn om Dirk maar een blije flow om Freek. En nu zijn ze er allebei: Dirk als zielekind, Freek als hondenkind. En wij zijn er zo happy mee!
Afgelopen zaterdag is Freek – in navolging van die lieve stoere Dirk – voor het eerst met ons meegegaan op de Vespa. Dat ging geweldig! We bedachten spontaan om uit eten te gaan bij de boscamping in de buurt. Vijf minuten Vespa-rit. Niet te lang en toch genoeg om het Freek echt te laten ervaren. We hebben prima gegeten, lekker op het bosterras gehangen, en Freek heeft de rit heel goed doorstaan. Dit is super belangrijk voor ons, want de Vespa is voor ons: VVV.
Vrijheid, Vakantie, Vreugde. More to come…!
Hier wat foto’s van Freek bij Dejan op schoot, een paar dagen geleden.
Weekendpleegzorg dan.
We zijn gestopt. Door omstandigheden rondom het gezin van de mannetjes, is weekendpleegzorg op dit moment niet meer de oplossing. Ik wil daar niet al teveel over schrijven, om de privacy van iedereen te beschermen. Wij hebben de mannen een aantal maanden heel veel warmte kunnen geven, en iets toe kunnen voegen aan de situatie thuis. Inmiddels zijn er andere dingen nodig, en wij willen daarbij geen full time pleegzorg worden.
We hebben heel liefdevol afscheid kunnen nemen van de mannetjes en het is goed zo. Ook wat betreft het pleegzorg-hoofdstuk in ons leven. We vonden het heel mooi om te doen en hebben alles gegeven maar we willen die schakelingen die je moet maken (en het afhankelijk zijn van ontwikkelingen in heel breekbare gezinssituaties) niet meer maken. Wij hebben nooit gekozen voor een gezin, het trekt ons niet. We kozen wel om de extra (zorg) ruimte die er was, in te willen zetten voor kinderen die dat heel hard nodig hadden. Zes kids hebben we de afgelopen 9 jaar een warm 2e thuisplekje kunnen geven, en met heel veel plezier en zorg. En nu is het mooi geweest, hebben wij onze handen vol aan ons eigen hondenkind, en we willen ook eerst zorgen voor onszelf, voor de lopende projecten en daarna weer ruimte maken voor een andere vorm van ‘zinvol bijdragen’ erbij. Geen idee wat dat wordt, maar de gedachten daarover komen tegen die tijd vanzelf wel.
Lastig lijf
ik had de uitslag van het darmonderzoek en dat vraagt om nog wat verder onderzoek, met name naar ziekte van Crohn, waar een verdenking voor was die in het onderzoeksresultaat bevestigd wordt. Het blijft een verdenking, en het kan ook zijn dat de infectie (die vanzelf is weggegaan) de uitslag heeft beïnvloed dus binnenkort pakt mijn reumatoloog dit onderzoek verder op (omdat ziekte van Crohn vaker samengaat met reuma).
Intussen ben ik nu gesprekken gaan voeren bij de huisarts, met een ‘praktijkondersteuner’. Om samen te kijken hoe ik verder moet met dat lastige lijf van mij. Ik merk dat ik bang wordt voor mijn eigen lijf. En ik wil ook kijken naar hoe ik vanuit een extra insteek mijn weerstand kan verbeteren. Ik eet over het algemeen gezond, ik beweeg veel (de laatste weken is het pet maar ik ben het weer aan het oppakken) maar mijn lijf heeft meer van mij nodig en ik weet even niet goed hoe en wat.
In het eerste gesprek met de praktijkondersteuner-cognitief gedragstherapeut, bleek al heel snel dat er een duidelijk thema is voor mij: grenzen voelen, trekken en communiceren. Voor mezelf maar ook naar buiten toe. Ik ‘werk te hard’. En ik ga zelf over m’n grenzen maar laat ook anderen erover heen gaan. Omdat ik uitstraal: ik ben beschikbaar, je kunt alles tegen mij zeggen, ik kan veel hebben, je hoeft niet zorgvuldig te communiceren naar mij, en ik regel het allemaal wel. Terwijl ik zo moe ben en me eigenlijk zo breekbaar voel ‘van alles’. En ik durf dan niet goed ‘Ho, dit kan of wil ik niet’ te zeggen. Ja, pas als het te laat is. Behalve bij Dejan en vriendinnetje Lies, daar durf ik dat wel op tijd en daar neem ik er ook de ruimte voor. Bij hen voel ik me helemaal mezelf.
De cognitief gedragstherapeut bij de huisarts had het na 10 minuten praten al in de gaten. Ze zei: ‘Je hebt zoveel te verstouwen gehad de laatste tijd, een auto-immuunziekte die veel complicaties geeft, en toch vraag je zoveel van jezelf, mogen sommige mensen veel te ver over jouw grenzen gaan en wek je verwachtingen die niet eerlijk zijn naar jezelf’. Uitdaging… Kan ik het leren om veel voorzichtiger te zijn met mezelf?
De enige situatie waarin ik hard werk binnen haalbare grenzen, is mijn kookproject. Ik zie dat project als een afgebakend iets. Mensen betalen ervoor, ik heb veel ervaring (doe het al bijna 10 jaar), ik weet wat ik kan, niet kan, wil en niet wil en ik heb zelfvertrouwen en plezier. Passie zelfs. Bovendien is de frequentie goed aangepast aan mij. Dus daar struikel ik niet over. Bij veel andere dingen gebeurt dat wel.
Een mooi voorbeeld van iets dat eraan komt – en waarbij de therapeut bij de huisarts mij meteen een uitdaging heeft meegegeven – is een lunch met ons buurtje vrijdag. Het is een leuke traditie dat hier de verjaardagen gevierd worden, vaak op een apart moment speciaal met de buurtjes. Omdat ik 50 word, wil ik ook met hen iets feestelijks doen. Dus ik bedacht om te lunchen met z’n allen.
Maar zo ‘ambitieus’ als ik ben voor mijn kookproject, zo serieus werd ik ook voor die lunch. Ik wilde zelf brood bakken, zelf een rijk gevulde soep maken, een mooie salade èn zelf taart bakken voor bij de koffie. Veel teveel, zeker nu. Dus ik moet keuze’s maken. En dan gaan momenteel mijn kookproject / Feestkeet, boekjes maken (ook als ik hier thuis nog een beetje normaal wil meedraaien) simpelweg voor.
Dus ik besloot dat ik het mezelf voor de burenlunch – waar ik wel veel zin in heb – makkelijk ga maken. Dat ben ik niet gewend, ‘het mezelf makkelijk maken’.
Vrijdag ga ik met alle liefde de tafel dekken voor de buurtlunch, en ik zet daar graag een mooi lunchmaal op. Waarbij ik kookvriendin Martine weer heb ingeschakeld, die maakt een prachtige salade, en nog wat heerlijke dingen. Ook neemt zij brood mee van bakker Tom. Ikzelf zorg voor een kaasplank, Lekker vers zomerfruit, Griekse yoghurt met honing, lekkere sapjes en we beginnen met een bubbeltje en iets lekkers erbij. Maar alles is afkomstig van Martine en uit de (betere) winkels. Ikzelf ga verder niet achter de potten en pannen.
Het enige dat ik wel gedaan heb, is een marmertulband bakken, voor bij de koffie. Omdat ik daar gisteravond tijd voor had. Die ligt nu in de vriezer en komt vrijdag op tafel. Super fijn recept trouwens, van Heel Holland Bakt winnaar Hans Spitsbaard. Ik maakte wel de dubbele hoeveelheid, omdat het anders een wel heel kleine cake werd. En ik deed ‘m dus in een tulband i.p.v. een cakeblik.
De tekst bovenaan kwam ik gisteren tegen. Hij is indringend herkenbaar. En wie weet, niet alleen voor mij… Hieronder: nog meer Freek en mijn cake!
Ciao, tot gauw!
