Vandaag en morgen.
We kregen vandaag de proefdruk van ons boekje in handen en hebben daarnet nog de (hopelijk) laatste foutjes eruitgehaald. Op dit moment is Dejan bezig om ons boekje om te zetten in een drukklaar versie met snijlijnen erin gezet enzo, en dat gaat dan vanavond nog naar de drukker. Maandag hebben we de gedrukte boekjes en dinsdag gaan ze met de post mee naar de abonnees. Het is elke keer weer een feestje, een boekje maken samen! Ik benijd Dejan niet in zijn laatste taak (nu dus): alles zo voorbereiden dat de drukker precies weet wat hij moet doen. Er kan zoveel misgaan… Maar mijn vormgever is een koele, die doet dat ‘wel effe’. We worden blij van dit werk en vooral ook van samenwerken. Ook op dat vlak is er gezellige chemie ❤︎
(tekst gaat door onder foto’s).
Over de foto’s in de collage hierboven:
1. that’s me (en nummertje 4 ook, maar dan in heel andere omstandigheden eind november). Ik sta daar op foto 1 met de proefdruk van het boekje, klaar om er voor een laatste keer doorheen te gaan, speurend naar foutjes. Ik ben hartstikke happy met het boekje, wat beeld betreft. Wat tekst (en inhoud) betreft was het wel een moeizaam boekje dit keer. Ik moest het uit m’n tenen halen. Dat kwam vooral door de dood van Dirk. Maar ook mijn (hersen)operatie in november speelde mee. Ik was moe, maar had (en heb deels) ook last van wazig zien, moeite met concentreren en andere kleine obstakels. Het is allemaal goed gegaan uiteindelijk met die tekst – en nog veel fijner: met de operatie, pijn weg! – maar het heeft wel veel meer tijd nodig dan na de eerste operatie in Radboud. Maarja, die 1e was dan ook niet echt gelukt, er is deze keer veel meer gebeurd en met succes. En uiteindelijk heb ik wel weer gewoon een boekje gemaakt met m’n geliefde (collega).
Iets met je zegeningen tellen…
Morgen is er in Tilburg weer een nazorggesprek met de neurochirurg, om na te gaan of er door de operatie ‘hersenletsel’ is overgebleven (de kleine hersentjes werden bij de operatie als een soort gordijntjes opzijgeschoven om het probleemgebied te kunnen bereiken) en dan kijkt de arts, als dat zo is, wat daar mee gedaan kan worden. Misschien wat hersengymnastiek ofzo? Dat ik gezellig met Omroep Max mag meedoen met de geheugentrainer, ha!
Wat Dejan en mij vooral sterk opvalt is dat ik op een belachelijke manier dingetjes vergeet. Binnen een halve minuut kan ik iets helemaal, maar dan ook echt totaal vergeten zijn. Doodeng… Althans: zolang ik niet precies weet waarom dat is. Als dat heel normaal is na de operatie, en overgaat: niks aan het handje. Maar dat moet dus morgen beoordeeld worden.
Verder zie ik regelmatig heel wazig. Dan kan ik op tv ineens niet meer ‘scherpstellen’ terwijl het dan met mijn leesbril op wel lukt, wat niet klopt want een leesbril is voor dichtbij. Ook zie ik soms diepte niet goed en schat ik dat verkeerd in. Volgens de opticien die kortgeleden mijn ogen heeft opgemeten, kan dat in elk geval niet komen door mijn ogen zelf. Jammer… Ik verloor ook regelmatig mijn evenwicht en stortte dan om, op de meest belachelijke manieren, dat ik dacht: ‘ik ben gaddamme nog niet eens 50 en ik ben al val-gevaarlijk in m’n eigen huis?!’. Dat is al wel minder, vind ik. Maar het gebeurt me nog wel af en toe.
Ik zie er ook moe uit vind ik zelf (en hoor ik ook vaak van anderen, om onderhand schijtziek van te worden). Ik heb vaak kleine slaapogen, ook al sliep ik lang en goed.
Ik heb gewoon een duf hoofd, letterlijk en figuurlijk.
We moeten het dus allemaal wel even melden morgen bij de arts. Vooral Dejan let erop dat het serieus wordt gemeld, ikzelf wil nog wel eens wat stoerder doen ter plekke, zodat ik snel weer buiten sta. Maar ik heb best wel hoop (= de verwachting!) dat het allemaal normaal is bij een 2e operatie zo diep in je hoofd, en dat het over een tijd gewoon weer (nog meer) oke is in dat hoofd. Ik wil alleen wel even weten dat ik niet dement aan het worden ben, oh oh…
Anyway. Wat wilde ik ook alweer schrijven…???
Wat ik toch vooral wil zeggen tegen dokter Guus Beute morgen is: ‘De pijn is nog steeds weg!!’. De man is een held. En als ik dan kijk naar foto 4, de dag van de operatie (Dejan was bij me en nam de foto toen ik nog diep in slaap was) dan denk ik: tijd dame, tijd… En geduld, veel geduld. Want wat een verschil tussen foto 4 en foto 1, ha! En wat een geluk dat dat neuromonster verjaagd is…
Verder met de andere foto’s nu.
2. De designer staat gebogen over de tafel boven de proefdruk van zijn boekje.
Leuke vormgever heb ik he…?☺️ ?
3. Hebben we een fluffig hondenmandje gekocht voor de fluffy baby die over 3 weken hier komt, gaat Jasper Kasper erin wonen… Was natuurlijk te verwachten. En mag ook best. Ze zoeken het samen maar uit straks, poes & pup. Komt vast goed (desnoods met wat inmenging van ons, beesten-ouders).
4. Dat was ik dus ook, op 25 november in Tilburg, ziekenhuis. Zie uitleg foto 1. Morgen hopelijk een van de laatste keren die kant op (zoniet de laatste…?).
Tot zover maar weer, tot gauw.