Zo, dat waren 2 uitdagende en intens leerzame dagen met Freekje.
Het is hartstikke fijn, puppy life. Maar je kunt jezelf af en toe ook flink tegenkomen in het omgaan met zo’n beestenbaby, pfiew! Dan denk je: hehe, we komen ergens, het gaat goed en bam, een verkeerde beslissing (bench dichtdoen bijvoorbeeld ‘ai, te snel geweest…’) en je bent even terug bij af. Het vraagt enorm veel geduld en rust. En bij Freek nog extra veel, want we zijn er inmiddels wel achter dat Freek te jong uit het nest is weggegaan. De fokker is ervan overtuigd dat tussen de 7 en 8 weken de perfecte timing is en wettelijk ligt de grens bij 7 weken. Vroeger mag simpelweg bij wet niet en het is geweldig dat dat zo officieel is vastgelegd voor de bescherming van het puppywelzijn.
Na opnieuw een peptalk met de puppytrainer (‘Help Tonny, we weten het effe echt niet meer!’), hebben we vastgesteld dat Freek nog niet helemaal toe was aan leven zonder moederhond.
Hij raakte al wel heel vertrouwd met ons maar daarna wilden wij hem in te hoog tempo (zoals dat normaal wel zou lukken) iets meer op eigen pootjes zetten en dat was te vroeg. Freek ging enorm stressen. Heel zielig om te zien.
We waren zelf in de war over wat dan goed en niet goed was om te doen. En maar zoeken, en maar hopen en ook wel een beetje wanhopen. Want als je eigen puppy begint te happen naar jou (en dat was geen bijten uit spel) dan word je daar best bezorgd om.
En wat we daarmee moesten doen, was heel simpel maar drong even niet meer zo tot ons door: Freek de babyzorg geven die hij vraagt. Dat beestje vraagt gewoon om veiligheid en een nestje, en we waren die missie weer even kwijt omdat het intussen zo goed lukte om hem steeds meer dingen te leren. Hij kan zitten op commando, herkent zijn naam als je hem roept, loopt super goed mee aan zijn riempje en is zelfs – hoera!! – nu al zindelijk! Een hartstikke slimme leerling die Freek!
Maar hij ligt ook in zijn slaap te dromen van drinken bij z’n mama. Dan horen en zien we hem luidruchtig sabbelen op z’n tongetje. Freek is deels nog zo baby, die kan dan wel zindelijk zijn in een week tijd, keurig zitten en netjes meelopen maar mentaal is hij nog piepklein en kan hij het allemaal nog niet zo behappen. Die kan helemaal niet alleen in de bench in slaap vallen, om maar iets te noemen. Dan overvragen we hem. Freek heeft ons nog keihard nodig om van piepjong puppetje een stevige puppy te worden.
Wij konden het extra intense commitment dat Freek van ons vroeg, kennelijk nog niet helemaal maken, we sloegen het plankje ineens mis met hem. Dat was frustrerend. En na alle stress rondom neurospook, hersenoperaties en het verlies van Dirk, was het feit dat we met Freek ineens van het padje af raakten heel k…t. Het gevoel ‘Lukt het ons dan nu ineens niet meer om een puppy groot te brengen…?!’, terwijl we een lange, mooie, blije puppytijd voor ogen hadden, dat was een frustratie(tje) teveel. Het was gewoon effe bagger ineens, simpel.
En toch kregen we het knopje weer om. Dat kunnen wij ook wel, meebuigen. Soms na wat gezoek, maar het lukte mooi wel weer.
Ik besloot ik dat ik mezelf eerst tot rust moest brengen. Want als ik rustig ben, voelt Freek dat en hebben we een goeie ingang. Bij mij was de onrust om de stress van Freek namelijk het grootst, ik wil het zo graag allemaal goed doen en als dat me dan niet lukt – en ik niet snap waarom – kom ik in een soort van spiraal van onrust terecht. Gisteren was ik zo onrustig dat Freek naar mij begon te happen en bijten. Terwijl hij ook zo graag tegen mij aan lag steeds. Mijn puppenkindje dat steeds bozer op mij werd, omdat ik hem niet begreep en precies het tegenovergestelde probeerde van wat hij vroeg. Dat hij zo ging happen en grommen naar mij gisteren, was het dieptepunt. Ik kwam ineens in een giga brulbui, oh oh ? En toen zei ik tegen mezelf: rust tante Boslust, rust, rust, russsssttttt. En ook voor Freek.
We begonnen met Freek op onze schoot of arm te nemen en hem bij ons in slaap laten vallen (want hij wilde gewoon niet meer slapen en werd steeds meer overstuur daarvan). Daar vroeg hij ook om, dat bij ons slapen, maar wij dachten steeds: ‘als we dat te lang blijven doen, leren we hem iets verkeerds aan’. Maar onze puppytrainer zei: ‘maak je geen zorgen, je pupje veiligheid geven kan niet verkeerd zijn, blijf je gevoel volgen’. En jahoor, bij ons op schoot (hij kroop weer heerljjk tegen me aan) viel hij in een diepe, diepe slaap. En nu nog steeds. Zo diep in slaap, dat we hem dan zonder problemen in de bench kunnen leggen op zijn knuffel. Daar slaapt hij dan gewoon verder. Zolang een van ons maar in de buurt is van Freek, en zolang het deurtje van de bench open blijft.
Dus nu hebben we een ‘Freek-schema’ gemaakt. We hebben allebei ombeurten steeds ± 2 uur tijd voor onszelf en dan 2 uur tijd met Freek. En ook gezamenlijke Freek-tijd, ha! We leren hem te negeren als hij bijv. piept als een van ons de kamer uitgaat (‘ik draai letterlijk mijn rug naar hem toe als hij dan piept) en dan zie je Freek zoeken naar hoe hij dan wel contact krijgt. Ineens ging hij netjes zitten op het vloerkleed. En ja, dan gaan we hem natuurlijk de hemel in de prijzen, ha!
Het werd vandaag een heel goeie, ontspannen en lieve dag met Freek. Heel hard werken, maar zo liefdevol om te doen! Hij krijgt weer die nabijheid die hij de eerste dagen ook zo nodig had, en geruststelling. Maar nu gecombineerd met structuur, regels, en duidelijkheid. Want daar is Freek wel aan toe: helderheid krijgen over hoe het hier werkt en wat we graag van hem willen zien. En af en toe even op de eigen pootjes staan door hem gewoon even te laten spelen, rommelen en doen zonder hem te entertainen maar door wel altijd in de kamer bij hem te zijn.
Dit mannetje is een baby’tje dat ons heel erg hard nodig heeft. Zoals Dirk ons zo hard nodig had – onvoorwaardelijk – toen hij zijn lieve leven los ging laten. Het gaat nu met Freekje om hetzelfde commitment en het was even confronterend om dat te voelen, maar vandaag hebben we weer ervaren dat dat is waar het allemaal om gaat (liefde), en dat we dat willen geven.
We hebben nu de lekkere luie strandstoel in de kamer staan naast de bench van Freek. Dan valt ie op schoot in de stoel in slaap en kun je hem zonder te hoeven opstaan en lopen, zachtjes in zijn bench leggen als ie ver weg in zijn dromenlandje is.
Tonny de puppytrainer zei: ‘Heel veel rust erin brengen, daar zelf ook van genieten (het is harstikke Zen man, zoals we vandaag leefden ?) en prioriteit nu bij jullie drietjes, al het andere is even niet belangrijk’.
And she’s damn right!
Dus ik heb afspraken verzet of afgezegd, en ook op andere manieren de druk van het keteltje gehaald. ‘Dat veel te lange gras in de tuin waar Freek als blij een lammetje heerlijk doorheen springt, hoeft toch eigenlijk ook niet perse vandaag kort, take it easy tante…’.
Hoe mooi is het, dat wij deze les mogen leren van dit lieve diertje. En hoe rijk zijn wij dat we de vrijheid hebben om die les in alle liefde, met rust en ruimte en onder onze eigen voorwaarden te kunnen leren. Zonder aan die baas te moeten denken waar je dan na een weekje puppy-vrij weer naartoe moet vanwege prachtige salarissen, maar waar je dan wel een andere, onbetaalbare rijkdom voor moet missen. Pfft, nee, dan maar iets minder inkomen maar zo dierbaar vrij…
Vandaag was vriendin Anita op puppy-kraambezoek ? en zij heeft veel met dieren. Ze werkte tot voor kort met paarden. Anita zat op de bank en ik op de grond met Freek die in slaap viel op schoot terwijl ik zijn lijfje een beetje masseerde. Zo zaten we rustig bij te kleppen en dat was fijn. Zij gaf mij terug vandaag dat ze zag hoe liefdevol het er aan toe gaat. ‘Zie je wel dat jij een heel goed moedertje bent?!’ zei ze. En ja, dat kan ik inderdaad zijn, ha! Als ik er helemaal voor durf te gaan, samen met mijn Dejan, en als ik de rust in mezelf weet te vinden.
Anyway. Tijd om ons klaar te maken voor de nacht.
Vanuit Huisje Boslust & Paleisje Puppylove: sleep well.
Tot gauw.