Jeetje wat heart melting! Dwarrelen er van die lieve kattebelletjes binnen van blog-bezoekers: ‘gaat ie met je?’ / ‘geen bericht = hopelijk goed bericht?’ / ‘hoe is het met koppie van Kiki?’.
Het gaat naar omstandigheden heel goed vind ik. Ik kan steeds meer, elke dag doe ik wel iets ‘voor het eerst’ en gisteren was dat o.a. een wandeling door het dorp. Wel zijn harde geluiden (en als mensen door elkaar praten) nog heftig soms, doordat de ‘doofheid’ nog niet helemaal weg is en sommige geluiden dan bonzen in m’n hoofd. Het wordt wel minder al, dat is zo fijn! Maar op de verjaardag bij een buurvrouw werden de stemmen door elkaar op een gegeven moment too much, ondanks de gezelligheid en dat het maar en klein cluppie was.
Herstel
Dejan herinnerde me er nog maar even aan: ‘Only 3 weeks ago you had a brain surgery’. En als hij dat dan zegt, geeft het feit dat ik daar mooi wel kom opdagen op een verjaardag en mijn best deed op een homemade cadeautje (flesje bisschopswijn en gedecoreerde gingerbread koekjes) wel een tevreden gevoel. Weet niet of het tot iemand anders dan Dejan en mij doordringt hoe ‘stoer’ het is, ha! Maar who cares, voor ons was het een mijlpaal waar we trots op waren en wat anderen er van vinden, daar lig ik niet meer zo heel erg wakker van. Ik doe oprecht mijn best en that’s it. Volgens mij heeft de dokter achter die kleine hersentjes van mij nog veel meer chaos opgeruimd, ik ben behoorlijk verlost van het ‘wat vindt men ervan syndroom’, ha! Het is alsof dat voor veel meer ruimte in m’n bol zorgt. En voor ademruimte, dat ook. Hoop het zo te houden.
Helpt ‘t?
Dat wordt natuurlijk het meest gevraagd. Het is nog te vroeg om dat definitief te zeggen. Ik heb 23 januari de controle bij neurochirurgie en dat is een mooi ijkpunt om de conclusie deels te trekken. Daarna wordt in februari nog gekeken of er schade is ontstaan door de operatie en als dat zo is, wat daar mee moet gebeuren. Eigenlijk kun je pas goed zeggen of het geholpen heeft als je ongeveer een half jaar verder bent, werd mij uitgelegd. Maar ik heb wel al een goed gevoel bij de rust in mijn hoofd momenteel, wat de neuroafwijking betreft (ik noem het beestje bewust niet meer bij de oude naam, bijgeloof denk ik). Er zijn soms korte en lichte pijngolfjes a la neurodinges, maar nog steeds zetten ze gelukkig absoluut niet door in die felle bliksemflitsen zoals voor de operatie eigenlijk altijd wel gebeurde (ik besef nu hoeveel en hoe vaak dat was, óók in de goeie periodes). Het is het herstelproces van de (trigeminus) zenuw volgens mij, en zeker niet het terugkeren van het oude probleem. Mijn gezicht is nog wel ‘verdoofd’ links en soms irriteert me dat onderhand een beetje, omdat het een raar gevoel is en ik stiekem had gehoopt dat het al over zou zijn.
GEDULD tante Boslust, geduld…
En denken aan wat Dejan regelmatig zegt, ‘Only 3 weeks ago…’.
Nog maar zo kort geleden maar al zo ver verwijderd ervan ook, heerlijke gedachte!
Dus. Ik ga naar omstandigheden echt wel goed (heel goed zelfs, vind ik!) en heb zin in de feestdagen. Waarover ik nu dan ook lekker verder babbel de babbel.
Kerstjas
Gisteren hebben Dejan en ik het huis helemaal in een kerstjasje gehesen. In de keuken hangt een grote, geurige dennentak met de kersthangers die we vorig jaar maakten van choco-gietvormpjes. De kerstboompjes-slinger die vriendin Anette 3 weken geleden (‘only 3 weeks ago…’ 😉 ) ophing in het ziekenhuis, hangt nu in de keuken en ook in de woonkamer is er nog van alles bij gekomen. Ik maakte voor de ‘snoepjes-dagen’ die gaan komen een kleine etagere van bordjes en kopjes (foto hieronder). Bedoeld om steeds het kerstlekkers op te leggen. We krijgen komende tijd regelmatig gezellig bezoek dus dat staat een tikkeltje feestelijker dan alles zo hop, op een bord te kwakken. Zo’n ding is super makkelijk in elkaar te flansen (ik ben niet zo’n geduldige knutselkont) dus je hebt in no time maximaal effect. Kijk en dat willen we nou hier bij Boslust!
In het kader van ‘lekker lui en toch kerst’ kochten we bij het tuincentrumpje in de buurt een kant en klare kerstkrans voor op de voordeur. Ik frummelde er nog wat besjes in, Dejan drapeerde er wat lampjes bij en hup: klaar is krans, kind kan de was doen. Het was alleen te donker voor een foto dus die komt nog.
Hieronder meer kerstkiekjes van onze mooie zooi.
Het is zoals je ziet, niet bepaald ‘strak gestyleerd’. Lukt me niet, ik word veel te enthousiast van van alles en kan me dan niet inhouden. En bovendien: wat ik manlief ook laat zien aan kerstversieringen en woonstijlen, bijvoorbeeld met Instagram foto’s (blijft leuk om te kijken wat anderen er van maken), elke keer zegt hij: ‘That’s looking sad!’. En aangezien hij vormgever is, vertrouw ik op zijn oordeel ? Trouwens: ik vind het leuk om al die insta-plaatjes te zien en de moeite die men doet om prachtfoto’s te maken en te publiceren (kan ik nog een voorbeeld aan nemen!) maar uiteindelijk komt mijn eigen voorkeur ook niet overeen met al dat ‘Zwart Wit Wonen’ / ‘VT Wonen’ / ‘Allemaal Hetzelfde Wonen’ en andere massaal nagestreefde thema’s.
Ik ben het wel met Dejan eens en vraag me ook een beetje af waar de levendigheid is gebleven. Je woont toch veel fijner in een thuis dan in een toonzaal…? Toch lijkt dat laatste (‘toonzaalwonen’ zou een goeie hashtag zijn) iets dat veel mensen (vrouwen toch vooral) haastig en hijgerig proberen na te jagen. Ik word al moe als ik er aan denk dat je daar continu zo in mee moet rennen…
Dus. Ons huis is vooral nu met kerst een totaal ongestyleerde rommelige mengelmoes maar wel helemaal zoals wij fijn vinden, helemaal van ons en als ik hier binnenstap, kom ik thuis in een feesthuis. Dan voel ik dat het anders dan anders is en dat het kersttijd is. Een tijd van sprankeling en stilstaan (in warmte). De enigen waar wij indruk op hopen te maken, dat zijn De Broertjes. Als die zaterdag met een glimlach ons kersthuis binnenstappen, is dat de piek op onze boom ??
Snuf weggeefinspiratie
Voor sommige mensen ben ik cadeautjes aan het maken. Oké, die zijn dan weer niet in een handomdraai klaar maar vragen juist iets meer tijd en vooral liefde. Dus doe ik het in kleine stappen, wat het ook weer fijn maakt om te doen. Verder zijn ook die cadeautjes niet moeilijk om te maken (al kost het mij met m’n nog enigszins duffe hoofd nog behoorlijk wat moeite om het niet al te slordig te doen allemaal ??) .
Anyway, het simpele recept voor de bisschopswijn stond al eerder op mijn blog: hier. Voor een heerlijk recept van de gingerbread koekjes die ik voor onszelf en anderen maakte, klik je hier en de gember-appeldrank die ik vanavond als cadeautje voor iemand ga maken, vind je hier.
Ik heb mezelf trouwens ook een cadeautje gegeven gisteren (middelste foto links collage hierboven). Ik had in november, voordat we naar Tilburg gingen, bedacht: zodra ik na de operatiehobbel weer zin heb om mezelf op te tutten, mag ik wat nieuwe make up spulletjes kopen. Goeie borsteltjes, een fijn poedertje, fris kleurtje voor op de wangen, mooie mascara en nog wat spul. Dat deed ik gisteren en daar kan ik dan nu stiekem enorm van genieten. Dat ik dat weer doe, optutten, is ook zo’n mijlpaaltje. Wel gek want ik voel de linkerkant van mijn gezicht nog niet goed en als ik dan iets opdoe, voel ik het niet en moet ik het hebben van wat ik zie. Maar het lukt en ik zie er dan meteen wat minder moe uit, dat is ook wel erg fijn. Een beetje ‘feestelijk’ voor de dag komen doet me goed ? En joh, alleen al de geur van zo’n poedertje: chique man ☺️ Dus dametje Boslust doet effe deftig.
Gisteren
Nu komt er wel iets bizars denk ik, hoop dat je ertegen kan… Persoonlijk vind ik het iets moois om te melden en ik hou ook wel van een beetje ‘taboe doorbreken’, ha!
Nou. Gisteren dus, was het de trouwdag van mijn ouders.
Zij trouwden 1 week voor Kerstmis in 1968, nu 50 jaar geleden (eerste taboe, voor toen dan tenminste: ik was op die dag al 3 maanden ‘onderweg’ oei oei!). Om te vieren dat het 50 jaar geleden was, besloten Dejan en ik gisteren iets te doen dat voor mij een liefdevolle symboliek heeft. We hebben pa en ma ‘herenigd’ door de as van pap en mam te mengen en dat ‘mengsel’ in de mooie porseleinen urn te doen, die ooit speciaal voor de as van mijn vader was gemaakt. Ik laat die urn maar niet (meer) zien hier, want wie ons kent en bij ons thuis komt, weet dan voortaan waar de as van mijn ouders in zit. Wat ik persoonlijk helemaal niet erg vind maar niet iedereen vindt dat een fijne gedachte en sommige mensen worden er misschien wel wat bang van.
Anyway. We hadden er 2 kaarsen bij aan en ook de 3 kaarsen op de adventskrans (een typische traditie van mijn ouders). En we draaiden een kerstplaat. Intussen stond er bisschopswijn te wachten op de dekenkist die ik van mijn ouders geërfd heb. Die kochten zij toen zij na hun trouwdag op ‘huwelijksreis’ waren in Ootmarsum (jaja… indrukwekkend ver weg he? Wijzelf kwamen voor onze honeymoon trouwens ook niet verder dan Texel, ha!). Pap en mam zagen de oude kist bij een antiquair buiten in de sneeuw staan en vonden ‘m zo mooi dat ze hem kochten. Hun initialen (W&W, van Wim & Willemiek) zijn uit het hout gehakt, en ook de datum dat ze de kist kochten (morgen 50 jaar geleden). Op de kist ligt een uber tuttig – maar inmiddels ook fijn vintage – kerstkleedje dat bij ons thuis op tafel lag (foto hieronder). En zo was gisteren een dag dat a(lle)s (ik weet, een flauwe letterspeling maar ik moest ‘t doen 😉 ) letterlijk en figuurlijk bij elkaar kwam.
Vandaag, morgen en daarna.
Dejan is op pad om ons boekje op te halen bij de drukker. Dat wil zeggen: onze boekjes want het zijn er wel wat meer dan een. En als we ze dan zometeen in huis hebben, kunnen we ze gaan versturen. Ze vallen NA kerst op de deurmatten en dat hebben we bewust zo getimed, heel eigenwijs weer. We verheugen ons er enorm op om straks een versgedrukt boekje in handen te hebben, het is gewoon nu al feest voor ons!
En dan moeten De Broertjes nog komen. Vanaf zaterdag zijn ze hier, tot woensdag. We willen er een fijn kerstfeest van maken met ze. Hebben allemaal grappige plannen, die staan op een ‘to do lijstje’ op het magneetbord van de koelkast. Mijn nicht Judit komt er eerste kerstdag bij, fijn! Tweede kerstdag brengen we De Broertjes terug. Als het mij lukt doen we dat samen en gaan we daarna in Nijmegen ergens borrelen om vervolgens thuis op de bank lekker knus en lui feesthapjes te eten, uit te rusten en wie weet een kneuterige kerstfilm te kijken. Zo zien we het wel voor ons. En loopt het vanwege mijn herstelhoofd weer anders dan is dat ook goed. We hebben er in elk geval heel veel zin in en dat had ik niet durven denken, 3 weken geleden in m’n ziekenhuisbed! ?
zie joe zoen ??
