Over ‘hoe het hoort’ (maar niet werkt…).
Als je zelf een puppy hebt (gehad) of een baby, ken je het vast wel: de goedbedoelde opvoedadviezen die je van alle kanten om de oren vliegen. Vaak goed onderbouwd, maar vaak ook volgens ‘oude inzichten’ en niet gebaseerd op wat werkelijk aansluit bij je puppy maar eerder op wat handiger is voor jou als baas.
Als je net puppypapa en -mama bent, krijg je tips als: ‘je moet hem meteen leren alleen te zijn hoor!’, terwijl zo’n beestje net is weggesleurd uit zijn veilige nest-leventje. Voor ons voelt dat bijna als mishandelen om hem dan maar meteen in z’n eentje in een bench te gooien en gepiep te negeren.
Maar je krijgt het te pas en te onpas te horen: ‘In de bench laten ‘s nachts en gewoon laten piepen, als je hem aandacht geeft, beloon je negatief gedrag’.
Dit alles is, volgens een nieuwe (en ja, ook weer wetenschappelijk onderbouwde) visie op het leven met een hond, eerder schadelijk dan goed voor je puppy. En dat hebben wij afgelopen nacht en ochtend aan Freek dan ook heel duidelijk gemerkt.
Freek was overstuur. De eerste nacht niet, maar toen had ie ook de hele dag en avond lekker knus bij ons op de bank doorgebracht. Gisteren wilden we hem, onder dat veelgehoorde motto ‘snel leren alleen te kunnen zijn’ al leren om in zijn bench-tentje te zijn overdag en niet meer met ons op de bank. Maar ons hart zei stiekem eigenlijk iets heel anders: hij moet veiligheid en nabijheid hebben, that’s all. Toch luisterden we daar niet genoeg naar en het gevolg was een pupje dat overvraagd en overprikkeld was. Overal in bijten, niet willen slapen vannacht, overstuur worden. En ik maar ‘negeren’ (wel de bench naast ons bed gelukkig). Tot ik na 20 minuten paniek van Freek, gewoon instinctmatig op de bedrand ging zitten en Freek ging aaien. Ik liet hem wel in de bench, maar wilde hem geruststellen. Dat hielp. Eindelijk werd hij rustig en ging hij slapen. Hij had ons nodig, meer niet.
Vandaag beneden wilden we hem eerst weer ‘op eigen pootjes hebben’ maar hij werd al snel weer helemaal stuurloos. Ging dan uit zichzelf wel zijn bench-tentje in maar lag daar dan 5 minuten en gaf zich niet over aan het slapen. Terwijl ze ± 20 uur slaap nodig hebben… Dan zag hij mij, en kwam naar mij toe, ging me aankijken van: ‘bij jou?’. En dan viel hij op mijn voeten in slaap. En wij maar tegen elkaar zeggen: ‘Als we hem nu bij ons op de bank nemen, geven we hem zijn zin en gaat hij ermee aan de haal’.
We wilden hem eigenlijk wel bij ons nemen maar wisten niet meer of het nou wel slim was en zo raakten we (vooral ik) steeds meer in een soort van spagaat. Twijfelend tussen wat mijn hart zei, en wat je steeds hoort en leest over ‘hoe het hoort’.
Dus ik appte, enigszins van het padje af, onze puppytrainers (waar we vanaf 28 april bij in training gaan) voor advies. Zij zijn heel erg van het liefdevol opvoeden. Niet negatief gedrag corrigeren maar positief gedrag uitlokken en bevestigen en leren aansluiten bij wat jouw hond nodig heeft. Tonny de trainster appte mij: stuur me je vragen maar even dan probeer ik ze te beantwoorden maar: volg vooral je gevoel…’. En toen hoorde ik een paar uur niks van haar. Ik ging maar een beetje speuren naar ‘liefdevol opvoeden van puppy’ (iets in die geest in elk geval) en vond deze site . En ik las dat Freek helemaal niet zijn zijn zinnetje wil, alleen maar veiligheid. Dat manneke begint ons te vertrouwen en zich aan ons te hechten, en wil gewoon bij ons in het holletje zijn! Da’s een hele kleine baby, die nergens mee aan de haal gaat maar gewoon nog een warm nestje nodig heeft. En zo logisch ook!
Vanuit veiligheid en zich gehecht voelen aan zijn nieuwe omgeving en mensen, kan hij stap voor stap dan leren te vertrouwen, en op te groeien tot een stabiele hond.
Ineens was het (weer) zo helder, dankzij dat artikel. Wat wij moeten doen, is ons hart volgen. Dus we namen Freek op de bank en het mannetje viel uitgeput in slaap, tegen mij aan. Daarna zijn we even met hem naar buiten gegaan, voor het eerst en dat ging geweldig, inclusief lopen aan het riempje! Natuurlijk kwamen er al wat buren smeltend op hem af en dan hielden we hem even veilig en warm in onze armen zodat hij van daaruit naar al die nieuwe mensen kon kijken.
Ik appte daarstraks Tonny de trainer: ‘Het gaat ineens veel beter Tonny, jouw tip ‘volg je gevoel’ werkt!’. Ze antwoordde als volgt: ‘Haha, precies. Daarom dacht ik, ik laat je even zelf puzzelen. Voor nu, liefde warmte en vertrouwen. De rest komt vanzelf’.
Zo fijn!
Eigenlijk deden we het met Dirk ook altijd liefdevol, en aansluitend bij wat hij nodig had. Dirk was een stabiele, blije en hartstikke leuke hond! Oke: hij kon niet alleen zijn omdat we hem dat niet geleerd hebben want hij had vaak buikpijn en moest veel overgeven door een allergie. Dat vonden we al heftig genoeg voor hem. Maar hij had het wel kunnen leren, hij was er ontspannen en stabiel genoeg voor. Freek gaan we dat wel leren. Tot een bescheiden hoogte dan. Maar in het artikel waarvan ik hierboven een link zette, staat ook dat dat stapje voor stapje leren alleen zijn pas na een paar maanden moet starten. En hoe logisch ook weer…
Voor vandaag hebben we het bezoek afgezegd, en is er hier alleen maar rust. Kleine buiten-avontuurtjes, dat ook. En Freek? Die ligt heerlijk te dromen. Op de bank, veilig en knus bij zijn ‘nieuwe papa en mama’.
Want Zó hoort het. Voor ons in elk geval wel.
See you zoen! ?
