Bijpraat.
Na weken van grijs en grauw, schijnt inmiddels steeds iets vaker de zon. Ook hier bij ons in de tuin, in het bos en zelfs in ons hart. Een vroeg en rustig voorjaarszonnetje. Krachtig genoeg om de kilte en het donker te verjagen en het gevoel te geven dat je ook na een lange, moeizame winter kunt hebben als dan het voorjaar zo duidelijk aanbreekt. Dat je je uitrekt, eens goed gaapt en je snufferd even nieuwsgierig buiten je holletje steekt. En dat je dan merkt: hé, de zon…! Warmte, licht! Dat je het zelfs ruikt in de buitenlucht. Een verandering, iets lichts, iets hoopvols. Dat gebeurt nu bij ons dus niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk. De scherpe, hevige pijn om de dood van Dirk begint zachter te worden en de donkere wolken drijven langzaam weg.
Misschien is dit alles ook zo bij mensen die depressief worden in de winter, wie weet…
Vandaag is het helaas weer grijs buiten. En zelfs van binnen voel ik me na een aantal betere dagen weer wat somberder en wat meer verdrietig vandaag. Maar in het algemeen piept er steeds licht door de wolken.
We voelen Dirk inmiddels sterk aanwezig ‘op een andere manier’. Als ik hem stevig vasthou in m’n hart, kan ik hem nooit kwijtraken en gaat hij overal mee naartoe, dat is wat ik nu begin te merken. Daar bedoel ik niks zweverigs mee, je kunt echt van alles in je hart stoppen en opbergen daar. Je hoeft het je alleen maar voor te stellen. En je hoeft alleen maar dat luikje naar binnen open te zetten. Desnoods eerst alleen even op een kiertje en dan steeds iets verder. Simple as that.
Oke: om Dirk op een lieve, warme en vredige plek in ‘t hart te krijgen, moesten we wel door een pijnperiode heen die ‘niet grappig is’. En ook dat gebeurde in het hart. Letterlijk hartepijn. Ook voor m’n mooie Dejan werkt het zo, we gaan zo samen op met dit alles. Maar als je die hartepijn dan hebt doorstaan en er niet al te hard tegen gevochten hebt, dan blijkt er daarna iets anders te gaan stromen dat behoorlijk bemoedigend is.
We glimlachen steeds meer om Dirk (wat een dankbaar gevoel is dat zeg!) en we zetten inmiddels ook bepaalde stappen waar ons hart blij van wordt en waar we nieuwe hoop van krijgen (daar schrijf ik een andere keer nog wel over). En ja, we brullen het soms ook nog even uit van verdriet; hoe kan het ook anders met zo’n ongelofelijk mooi, lief en bijzonder hondenkind.
Boekje en bonbonnetjes
Ik ga inmiddels na flinke opstartproblemen afgelopen week, als een speer met ons nieuwe boekje. Komt door die lieve Dirk. Echt waar, die gaf me een hele mooie schop onder m’n kont. Alleen al door aan hem te denken (en aan die altijd terugkomende vraag van andere hondenmensen: ‘Is dirk een puppy?’, zelfs toen hij net 11 was geworden) kwam ik op het idee voor het onderwerp van ons nieuwe boekje.
Mijn nieuwe werkhoek helpt ook. Wat een fijne plek is het toch… Geconcentreerd bezig zijn in een soort van ‘holletje’ terwijl je omringd bent door alles dat je inspireert, door warm licht, kleur, mooie spulletjes en je zelfgemaakte boekjes; rijkdom en stimulerend.
Ja. Ik voel me elke dag verdrietig maar ik word ook weer een beetje blij van dingen. Niet alleen van mijn werkplek – waar ik nu met een erg lekkere kop rozen-vanillethee van de Hema naast me zit te schrijven – ook mijn kookproject begint weer een beetje te knipogen naar me. Ik kreeg vandaag (weer) een heart warming berichtje: ‘wat missen we jouw lieve huisje, waar we even kunnen ontsnappen aan de waan van alledag en waar we ons mogen laven aan de prettige sfeer, de warmte van jou, en het verrukkelijke, originele eten’.
Nou ja zeg, daar zat ik dus even heel erg van te glimmen hoor. Van oor tot oor. En ik had al eerder een paar berichtjes gehad met de vraag wanneer het huisje weer opengaat. Dus ik was er al over aan het nadenken.
Maar hoe fijn ik zulke joekels van complimenten ook zijn, en vooral: hoe fijn het ook is dat mensen blij worden van een avondje in de eetkeet!- ik moet wel de tijd nemen merk ik. Ik wil dit opstarten goed doen. Goed naar de bezoekers, en ook goed naar mezelf. In stapjes. Eerst het boekje maken, dan kookproject oppakken. Ik heb wel weer een avondje in de eetkeet gepland staan, maar dan ‘besloten’. Voor Anita die jarig was. En dan komen er wat mensen die gezellig komen meegenieten. Moet er weer even in rollen en dat doe ik door eerst te gaan koken voor mensen die ik goed ken en met wie er ook contact is geweest de afgelopen maanden (niet de makkelijkste maanden van mijn – en ons! – leven). Ik wil een ‘zachte drempel’ neerleggen voor straks, als ik weer volop ga draaien met het huisje. Maar het goeie gevoel begint wel echt te komen.
Vandaag ga ik lekkere ‘bonbonnetjes’ maken. Van chocola, pindakaas en kokosolie. Ik maakte ze wel vaker, met dit recept, maar moet het wel weer even uitproberen. Die van hierboven maakte ik 6 jaar geleden, op de dag dat we hoorden dat ons huidige huis aan ons was toegewezen, en dat wij dus wisten: wij gaan onze woondroom volgen. Het nieuws voelde zo feestelijk dat ik bonbonnetjes ben gaan maken.
Vandaag zijn ze voor bij de thee met vrienden van ons vanmiddag. Eerst lag er het plan om te wandelen en uit eten te gaan. Dat werd later: alleen wandelen en thuis borrelen (wij zijn nog niet in de ‘gezellig uit eten’ stemming) en dat is nu geworden: effe theedrinken. Want onze vrienden moeten straks met hun hondenkind naar de dokter. Toen ik dat las, was het meteen van: bam!, hond; dokter; auw! Wat zit dat nog diep in het lijf geworteld, de maagpijn van ‘met je hond naar de dokter en daar het slechts denkbare horen’.
Maar gelukkig is het met hun hond niks ernstigs, de kleine opdonder vond het alleen nodig om te doen alsof hij een gevaarlijke joekel is, en in het bos een grote hond de stuipen op het lijf te jagen. Maarja, wie zichzelf opblaast, krijgt dat als een boemerang terug… De hond van onze vrienden moest zijn super stoere actie betalen met een verstuikt pootje. Ik zal hem straks mijn respect betuigen voor getoonde moed en daadkracht. Namens Dirk.
Ziekenboegje
Hier in huis ligt Dejan met een fikse verkoudheid op bed. Dus verzorg ik hem met kopjes kamillethee met tijm, veel fruit, liefde en rust. Daarnaast is Veertje, een van onze 2 kippetjes niet lekker. Luchtweginfectie. Gelukkig konden we advies inwinnen bij een dierenartsenpraktijk waar ze ook verstand van kippen hebben. En nu zit madammetje in een doos met veel stro en zacht (heerlijk geurig) hooi warm in huis, en krijgt ze elke zoveel uur een spuitje met eten in haar snaveltje gedouwd om aan te sterken. Plus 2 keer daags anti biotica. De ‘dwangvoeding’ gaat er goed in. Alles gepureerd: gekookte wortel, aardappel kip (jaja, laat ze ‘t maar niet horen…) kwark, roosvicee (jaja…) en water. Plus een paracetamolletje.
Ze knapt al aardig op en hopelijk gaat vanaf nu ook de antibiotica wat goeds doen voor ‘t kippetje. Het is wel lullig dat haar zus en zij nu apart zitten. Maar zus kan lelijk gaan doen tegen de zieke. Als een kippetje ziek en kwetsbaar is, zakt het meteen in rangorde bij de andere kip(pen) en die kan (kunnen) haar dan gaan pikken. Dat moeten we niet hebben natuurlijk. Dus de dames leven nu tijdelijk apart. Ook voor hen moet het maar gauw volop voorjaar worden. Lekker weer zandbadjes nemen in de zon en scharrelen in de gras-ren. Hopelijk zo nu en dan nog een kakelvers eitje leggen maarja, ze zijn bejaard inmiddels en hebben er misschien niet veel zin meer in. Hun goed recht. Liefde en zorg krijgen ze toch wel.
Nou ja en verder…
hadden we een heel goed pleegzorgweekend. Vredig, met Dirk heel lief aanwezig (‘mogen we dit / dat / en dat bij Dirk neerleggen?’ ❤︎). Ze genoten van de vaste rituelen (wakker worden in badjas, eten aan tafel, veel grapjes maken, rust en duidelijkheid bij alles en steeds kaarsjes aan) en de een werd blij van kleuren en tekenen in mijn werkhoekje, de ander van heel stoer zitten op mijn fiets toen we met z’n allen boodschappen deden.
Ze brachten ook nog zelfgebakken koekjes naar Nellie en Jan onze buren, die daar altijd enthousiast op reageren. En Nellie stond ineens aan de deur met een cadeautje voor mij, voor in mijn nieuwe werkhoek. Een notitieboekje (zie foto onder) ‘Omdat je zoveel goeds doet, zoals pleegzorg enzo’, zei ze erbij. Hoe lief is dat…?!
En verder: vanavond kook ik een lekker maaltje voor ons. Ook de kookliefde begint weer terug te komen. Ik ga een frittata zoals deze fabriceren maar ik doe er dan nog wel wat extra groente bij.
Over kookliefde gesproken: zie je dat hartje in het pannenkoekenbeslag onderaan? Ze duiken al een tijdje her der op, hartjes… Ik goot gewoon een scheutje olie in het beslag (dan bakken ze makkelijker, pannenkoeken) en dat liep spontaan uit in dit hart.
Over kookliefde gesproken (2): morgen (ja, valentijnsdag) maken Dejan en ik een verrassingsmaaltje voor elkaar. Hij het voorgerecht, ik het hoofdgerecht. Toetje weten (en hebben) we al: een prachtig red velvet taartje. Dat dan weer niet van onszelf maar van de winkel.
We gaan aan tafel eten (een nieuwe poging om ook als we met z’n tweeën eten van die bank af te komen) en we doen veel kaarsjes aan. Ik heb ook iets bedacht dat Dirk symboliseert bij de tafel (het ritueel dat we elke avond met Dirk hadden bij de eettafel) en hopelijk hebben wij dan morgen een liefdevol, troostrijk etentje voor 2. Niet van: lekker romantisch doen met harten en rozen, maar wel van: lief, lief, lief.
Want all we (en you?) need is… zacht zijn voor elkaars hart.
Tot gauw.
