Zomerzotheid, herfstgoud (en rood), Dejan in bed, schrijven in de tuin en wat lag er op ‘t bordje?
Dejan mijn arme schaap, ligt met 38 koorts op bed. Volgens de kassiere bij de appie zijn er veel zieken, nu al. Het is ook wel te verwachten: vorige week kil en nachtvorst en nu schieten we alweer richting 25 graden voor komend weekend met 14 ‘s nachts! Terwijl normaal zou zijn: 14 graden overdag. Alhoewel je je onderhand kunt afvragen wat nog het ‘normale normaal’ is…
Onze menselijke systeempjes slaan gewoon op hol volgens mij, met die gekke grote omslagen. Gelukkig zijn er mandarijnen, het fijnste fruit voor als je ziek bent. En zeker als je er dol op bent zoals Dejan. Ik maak theetjes voor ‘m, doe er wat van zijn favoriete pepernoten bij en ik maakte een licht maaltje voor hem (vet voelt niet fijn voor ‘m) met witte rijst, sperzieboontjes met wat gestoofde tomaatjes erdoor en vega kip.
Dat was dan het menu voor de patiënt, voor mezelf maakte ik een salade van witlof, blauwe kaas, peer en geroosterde pecannoten. Met een dressing van olijfolie en citroensap. Die salade met kaas enzo daar moest Dejan nu niet aan denken en dat hoeft ook niet. Die moet alleen maar denken aan: wil ik slapen of neem ik een warme douche, roep ik mijn vrouwtje voor een paracetamolletje / een mandarijn / temperatuur meten?Ik hoop dat mijn lieve patiënt gauw weer beter gaat. En ieder ander die zich met dit mooie zomer-herfstweer niet fijn voelt en in bed moet.
Nu weet je trouwens meteen ook wat er op onze borden lag. Ter ‘inspiratie’, wie weet… ??
Duur droomleven
Overigens heb ik vandaag wel echt genoten van dit weer. Het is raar, zomer in de herfst maar hoe mooi, de zon op de gouden blaadjes! Of op ‘t rode blad, zoals op de boom in onze straat (foto boven en onder). Vanmiddag fietste ik lekker weer zonder jas door het dorp voor wat boodschappen, en dan al die ‘feestbomen’… En ik zat vandaag ook met m’n koffie aan de tuintafel te werken aan tekst voor de website van vriendin Annelies. Werken en genieten op hetzelfde moment. Leven met het seizoen en het weer. Dat ik dat zo ‘mag’ doen, verwondert mij nog steeds. En dat dat werken dan ook echt werken is maar dan zonder geld te moeten verdienen en door anderen te helpen wel beter geld te kunnen verdienen. Maakt me gelukkig. Dejan ook. Dan heb ik het nog niet eens over het allerfijnste ‘werk’: kookproject en boekjes maken.
Iemand zei vorige week dat wij een droomleven hebben. Het deed haar denken aan ‘Ik Vertrek’, zei ze. De vrijheid hebben, niet in de file staan, lekker verhuizen naar een andere plek in het land omdat we daar graag willen zijn, samen kunnen zijn, zelf je leven invullen met waar je kracht ligt en je passie. Ja, dat mag je ergens best een droomleven noemen. Ik vond het ook heel erg leuk dat zij dat zo zei.
Maar we betalen er wel een hoge prijs voor. En dat merkte ik gisteren weer. Op zo’n moment is het geen ‘droomleven-gevoel’. Alles behalve dat. Zo stevig als ik maandag nog was na het gesprek met de neurochirurg; gisteren was ik veel minder stoer. Bibberig gewoon. Klamme handen. Want je zou misschien denken: tweede operatie, meer bekend, minder eng. Niet dus. Ik weet nu waar ik tegenaan hik. Ze gaan echt diep in je hoofd, achter de kleine hersenen. Dat voelt beroerd aan, zeker ook bij het wakker worden na de operatie. Het is nooit leuk om geopereerd te worden, ik heb er door mijn reuma genoeg ervaring mee maar dit in je hoofd: naargeestig.
En op momenten dat ik niks voel van het neurospook, denk ik steeds weer: ik wil niet. Maar dan komt er weer een hevig pijnlijke dreun in mijn gezicht van het spook (voorafgegaan door veel kleine, subtiele irritante pijnlijke waarschuwingen) en dan weet ik meteen weer dat het gewoon moet. En dat het goed is dat er een herkansing komt voor het oplossen van dit probleem. Een probleem waarvan ik nog steeds niet kan geloven dat het me zo plaagt, al twee jaar lang. En dat het zo hardnekkig blijft plakken. Gelukkig gelooft de neurochirurg in Tilburg heel sterk dat hij het weg kan krijgen voor mij. Dat is een cadeau, echt waar.
Gisteren zei ik tegen vriendin Annelies dat ik vind dat ik nu vooral blij zou moeten zijn dat er geen noemenswaardig hersenvochtlekkage-probleem is, maar dat ik me intussen gewoon weer bibberig voel. Annelies werd bijna boos op mij toen ik dat zei. ‘Kiek, je krijgt een tweede hersenoperatie, hoezo moet je blij zijn?!’ Bam, die kwam binnen. En ze heeft me de hele dag door stevig toegesproken. Dat ik veel meer aan mezelf mag denken, niet zo bezig zijn met wat anderen zouden kunnen verwachten van mij. Dat ik mensen die ik niet aardig vind, of die niet aardig doen, lekker mag laten en iets minder ‘hard werk’. Ze heeft me (weer) even wakker geschud. En mijn prioriteit wordt nu – beloofd aan Lies – dat ik een beetje rustig deze weken in aanloop naar de operatie doorkom. Dat ik doe wat goed en nodig voelt. Het was een beetje confronterend maar vooral zo liefdevol van haar. Soms moet je het even van een ander horen dan van je eigen vertrouwde lief, ha!
Verder hadden we een fijne dag waarop we Annelies d’r 60ste vierden, Gisteren was deel 1. Deel 2 is een dagje op pad samen in november. Ze voelde zich feestelijk gisteren zei ze, en dus was mijn missie (samen met Dejan) geslaagd. Haar missie is dat ook: ik ga de komende tijd inderdaad goed letten op wat ik nodig heb rust te kunnen hebben in mijn hoofd. Dejan en ik moeten gewoon heel goed voor onszelf zorgen.
Iedereen moet dat eigenlijk, ha!
Doe jij dat ook?
Beloofd?!
Kom, we doen nog een herfstplaat.
Pleegzorg
Ik ben van plan om komende weken ook gewoon te genieten van ons ‘droomleven’. Het kan best samengaan, droomleven en kopzorgen, ha! Hier bij Boslust gaat het in elk geval samen, of we willen of niet. Overigens hoort pleegzorg ook bij dat droomleven. Da’s hard werken maar zo leuk hard werken, helemaal met De Broertjes. Krijg je een regelrechte energieboost van. Ze hebben het totaal niet door als neurospook me een bezoekje brengt want ze zitten nog als echte kleuters heerlijk in hun eigen wereld.
Vrijdag ga ik de mannen ophalen in Nijmegen voor hun vierde weekend bij ons alweer. Grote Broer had thuis verteld dat ie kastanjes in het vuurtje gaat poffen dus wij weten al wat de wensen voor komend weekend zijn, ha! We waren sowieso van plan om het houtkacheltje in de tuin aan te doen voor ze. Lekker met een dekentje erbij zitten (op veilige afstand!!) voor het slapengaan. We hopen weer een vrolijk pleeggezin te mogen zijn voor (en met) ze, komend weekend.
Vrijdag voordat ik ze oppik in Nijmegen ga ik weer even rondhangen in de stad. Nog wat spullen halen die ze in ons dorp niet hebben (rommelkruid bij de kruidenwinkel bijvoorbeeld) en misschien ook wel even een uurtje een bakkie doen op een lekker terrasje. Zomer in oktober: het moet niet gekker worden maar het is stiekem wel fijn. Al verheug ik me ook op de choco- en gluhweindagen…
Nou, tot gauw. Dan – gauw dus – schrijf ik over een ongelofelijk oubollig en ook weer heel hip fenomeen met een hele, hele duffe naam…
(moet toch even een leuke cliffhanger bedenken na dit verhaal, niet? ?).
Hier, heb je nog een herfstboom van me. Sorry, ik kan er maar geen genoeg van krijgen, ha!
