Het schortje van mijn schoonmoeder.
(en wat Freek daar mee te maken heeft)
‘Mensen, denk er even aan: we hebben hier allemaal baby’s aan de lijn!’
Cursusleidster Tonny loopt over het terrein met een grijns. Weer zo’n cluppie puppymensen die wel een paar lesjes hondengedrag kunnen gebruiken. Want niet ons hondje moet op cursus -hij is gewoon een jonge hond die doet wat hij doet- maar wij mensen moeten op les. Want WIJ willen toch dat onze hond zich aan ons leven en onze regels aanpast? Dan moeten we leren begrijpen hoe we hem zover krijgen.
Puppycursus dus.
‘Voor deze baby’s is er op dit moment nog geen enkel belang om naar jou te luisteren, ook niet om netjes met je mee te lopen en al evenmin om naar je toe te komen als je hem roept’.
Tonny klinkt resoluut maar met een knipoog. ‘Jullie mogen er lekker zelf voor gaan zorgen dat jullie puppy’s het geweldig gaan vinden om zich naar jou te voegen’.
Het is eigenlijk allemaal heel simpel met die hondenbaby’s. Maar wij mensen zitten een tikkeltje gecompliceerder in elkaar en dus is simpel, best ingewikkeld. ?
Inderdaad: waarom zou Freekje braaf naast ons willen lopen als hij ergens iets interessants ruikt en daar naartoe wil? Waarom zou hij gaan zitten als hij wil rennen? En stoppen met kauwen op je hand terwijl dat nou juist zo fijn is?
Het antwoord op alles is (nu nog wel): lekkers, lekkers, lekkers. En als je dat lekkers dan precies op het juiste moment geeft, dan zit je al een heel eind in de goeie richting. Er wordt bij deze puppytraining niet gewerkt met ongewenst gedrag corrigeren maar met goed gedrag belonen en uitbreiden.
Denkwerk
Maar er is meer, en vooral dat is wat deze puppytraining voor ons verfrissend en charming maakt: Tonny en Monique hebben de insteek om je hondje zelf te laten denken en z’n hersens te laten gebruiken.
Je kunt hem laten zitten op commando (dat commando kent Freek ook al) en dan stuur jij zijn gedrag. Prima, vooral gewoon blijven doen ook, zeggen ze. Maar er kan nog meer. Je kan hem ook zelf laten besluiten dat hij gaat zitten, zonder dat jij hem het commando gaf.
Dan ga je hem een koekje voor houden, en niks zeggen, ook niet bewegen. Je gaat hem zelf laten uitzoeken welk gedrag van hem, maakt dat hij dat koekje krijgt. Hij zal van alles gaan proberen.
Gaat hij springen naar je hand: niks doen. Gaat hij piepen: niks doen (tenzij je een kefferd wil). Gaat hij rondjes draaien, liggen, op de achterpootjes staan: gewoon stoïcijns blijven zitten met dat koekje.
Hij zal van alles doen om het koekje te krijgen en op een gegeven moment is dat ook: gaan zitten. En dàn, op het moment dat die hondenkont naar de grond gaat, geef je puppy zijn koekje en prijs je hem de hemel in.
Heeft hij dan zelf ontdekt: als ik dit doe, krijg ik dus dat. Dat moet je wel een paar keer oefenen, maar het resultaat is dat hij zelf heeft uitgevogeld wat wel en niet werkt. En wat je van hem verwacht.
Mooie gedachte, vind ik. Wij passen het toe bij Freek, en daardoor zien we hem zijn eigen gedrag nu al steeds meer en beter ‘reguleren’. Zo heeft hij ontdekt dat gewoon rustig zitten in de keuken, hem iets oplevert, maar schreeuwen als wij koken (=hysterisch vragen om voer) juist niet. Dus wij zijn aan het koken, en op een gegeven moment zien we dat Freek er maar bij gaat zitten of zelfs liggen: hup, snoepje.
Alleen als we zijn eigen voer voorbereiden, kan hij zich nog niet beheersen en piept en schreeuwt hij de hele buurt bij elkaar. Dan hebben we nu geleerd: soms vraag je iets teveel van hem. Het is nog maar een puppy, en een heel jong puppy ook, hij kan niet alles reguleren dus vermijd voorlopig even de situaties waar hij echt door van het padje af raakt. We bereiden zijn voer dus nu voor als een van ons met hem naar buiten is. No problemo.
Alles draait (nog) om Freek
Ons hele leven is momenteel sowieso helemaal aangepast aan hem, we zitten met handen en voeten gebonden. Slapen niet erg lang en stevig enzo. Maar het is oke. We leren om stap voor stap te gaan. Als je een mensenbaby krijgt, staat ook je leven op z’n kop. Bij een puppy ook, alleen groeit die gelukkig wat sneller op waardoor het normale ritme en dagelijks leven eerder terugkeren. Maar op dit moment is Freek nog heel fladderig en leert hij langzaam dat hij op ons kan bouwen, wat we van hem verwachten en wat hij kan doen om dat wat hij verwacht (voer en lekkers) te krijgen van ons.
Hij leert dat andere honden niet altijd eng zijn, en als ze wel eng zijn, dat wij er dan zijn voor hem. Als er een grote, loslopende hond aankomt (op straat, heel fijn…?), tillen wij Freek op. Geeft hij dan signalen van interesse, dan laten we hem voorzichtig even snuffelen vanuit onze arm. Zit zo’n hond wel aan de lijn, en gaat het snuffelen goed, dan zetten we Freek op de grond en mogen ze ‘vrij snuffelen’.
En elke keer weer, we kunnen de klok erop gelijk zetten, krijg je dan achterhaalde adviezen om je hoofd geslingerd: ‘NOOIT je hondje optillen als er een andere hond is!’. Maar wat moeten we dan doen? Een grote, loslopende hond op Freek af laten stormen? Dan krijgt Freek sowieso wel angst voor andere honden. Soms wil ik terug zeggen: nee, NOOIT je hond los laten lopen op straat. Er lopen meer mensen, met of zonder hond en niet iedereen wordt gelukkig van jouw loslopende hond’. Maar ik hou m’n mond.
We hebben het natuurlijk nagevraagd aan de puppytrainers en die zeiden letterlijk: ‘Super dat je dat je hem optilt, daarmee leert jouw puppy dat hij veilig is bij jou en je voorkomt trauma’s met andere honden. Je pupje hoeft niet alles in een keer te kunnen en te durven, zijn zelfvertrouwen groeit rustig en gestaag, als hij weet dat jullie hem beschermen’.
Zo’n andere hond kan dan wel goed loslopen, je weet gewoon niet hoe hij reageert op een babyhondje dat zo klein is, en ook wat bang nog.
Het is leerzaam (ook over jezelf), leuk en inspirerend om bij Tonny en Monique op les te zijn!
En nou dat schortje.
Heb ik gekregen van m’n schoonmoedertje, die het zelf ooit in de keuken gebruikte. Er zit een zakje in, iets dat in mijn kleding vaak ontbreekt omdat ik vooral een jurkjes-tante ben. Maar ik heb nu met het trainen van Freek, continu snoepjes nodig (wij knippen de snoepjes klein, dat terzijde) om hem te belonen voor goed gedrag. Kun je nagaan trouwens, hoeveel hij al goed doet eigenlijk! En dat terwijl ik zelf regelmatig denk: mein lieber, was dit met Dirk destijds ook zo??!.
Anyway. Het zakje van dat schortje van mijn schoonmoeder, dat zit vol met lekkers.
En daarmee ben ik nu niet alleen meer zelf dol op het schortje, maar ook onze Freek ?. En dol op mij. Wat ook precies de bedoeling is, ha! Als hij ons maar leuk genoeg gaat vinden en voor ons zijn beste pootje voor wil zetten, -en als hij feilloos weet dat hij op ons kan bouwen- dan wordt hij straks een heerlijke hond, hopen we. Voor dit moment genieten we van onze kleine fluffy frummel die nog alle kanten op fladdert maar in gestage stappen nu al zo mooi de goeie richting op gaat!
