De tijd zoeft en zoeft -hup!- voorbij.
En dat is eigenlijk maar even goed ook. Want wij rollen daardoor in vrij hoog tempo steeds verder weg van de donkere maanden achter ons. En dan bedoel ik natuurlijk niet de decemberdagen maar de heftige tijd van Dejan z’n behandelingen. Nu pas kunnen we echt toelaten hoe zwaar het was en hoe machteloos je dan een tijdje in het leven staat. Maar het gegeven dat we er uiteindelijk stevig doorheen gekomen zijn, voelt fijn.
En wat ook fijn voelt, is dat het al best weer een beetje achter ons ligt. Ineens, eigenlijk. Ineens, lijkt het normale leven het roer weer steeds meer over te nemen. Ineens lijkt de sondevoeding van Dejan ook weer een hele tijd geleden, terwijl het nog maar ruim tien dagen is, dat ie er vanaf is.
Ha, stad!
Gisteren was een heerlijke mijlpaal voor ons; na maanden konden we eindelijk weer samen onze geliefde stad in. Met mijn mooie mannen door mijn mooie stad slenteren, wat een feest!
We gingen naar een brillenwinkel voor Dejan, naar de dierenwinkel voor Freek en naar de schoenenwinkel voor mij (en allemaal slaagden we). En oh ja: hele speciale chocolaatjes kopen bij Madaq. Die blijkt Dejan nog niet goed aan te kunnen, het brandt teveel. Net als de kruidcake, gebakken voor de bijeenkomst van de ruilkring morgen. Maar wat wèl goed ging -ja, echt!- was een stevig biertje bij café Faber. Dejan mocht er een paar proeven -kleine slokjes om te testen of het niet brandt- en dat ging super. Zaten we daar ineens gewoon weer samen in de stad, in een bruine kroeg waar we nog niet eerder waren (waar een heerlijk sfeertje hing en de heren in bediening super hartelijk en warm waren) aan ‘n biertje en een Irish coffee. De foto helemaal bovenaan maakte ik in Faber (en die hierboven ook).
Dit binnenstadbezoek was een fijne verrassing voor ons allebei. Ik ben de afgelopen maanden zelf wel regelmatig in de binnenstad geweest, maar nu weer met husband en hond samen; heerlijk!
En zo zijn er meer dingen die mijnlief weer kan. Sommige soorten soep eten bijvoorbeeld, sinds vanavond ook salty sticks snoepen (wel met veel slokjes water), enkele toetjes, koffie, beetje brood (geweekt in iets) enz. De flesjes drinkmaaltijd zijn wel zijn houvast; vier daarvan is genoeg om voldoende binnen te krijgen aan dagelijkse benodigdheden. Daarnaast kan Dejan dan experimenteren met waar hij zin in heeft (alles!) en wat ook al lukt (nog lang niet alles maar toch ook al best wat…).
Maandag duiken we weer even de stad in, voor bloemen op de markt en een koffietje ergens met als uitprobeersel een taartje voor m’n husband. Kan een teleurstelling worden, kan een hoera-momentje zijn. Wie niet waagt…
Morgen wordt een drukke zondag. Eerst komt buurman gezellig een bakkie en bijklets doen bij ons (vandaag was ik met zijn partner bijkleppen bij In de Kazerne, blijft ook een leuke plek) en ‘s middags hebben we dan de ruilkring meeting bij ons thuis.
Het leven zoals wij dat gewend waren en dat ons erg dierbaar is, begint steeds meer te winnen van de rollercoaster van de afgelopen maanden. We worden weer mens. Vooral mijn dappere Dejan. En ik, met hem.
We zijn er nog lang niet, maar we zijn wel een heel eind. Het zag er pakweg een maand geleden nog echt zo anders uit…
En dan hebben we er ook nog zo’n fijn winterzonnetje bij, dat vanavond weer eens gloedvol onderging.
Omdat het weekend is
heb ik nu nog twee lieve berichten die ik zag via Facebook en graag hier wil delen.
• Lief! Eendjes bij de Hema. Klik hier om te zien waar ‘t over gaat.
• Dit ontroerde mij. Er gebeuren zoveel monsterlijke dingen in de wereld, maar goddank ook liefdevolle… Klik hier.
En om die redenen blijf ik -ondanks twijfels- toch op facebook. Ik plaats er zelf al een paar jaar niks meer en door het algoritme zie ik ook nauwelijks nog posts van facebookcontacten, maar ik lees wel nog dit soort nieuwtjes, berichten en soms inspirerende opinies.
Anyway. Nu retteketet naar bed!
Fijne zondag vanuit Nijmegen.
Kiki
