In het weekend mogen wij een een beetje (meer) snoepen van onszelf.
Op zondag mag er iets extra’s op de ontbijttafel, zoals zelfgemaakt briochebrood dat we momenteel erg lekker vinden, of volkoren bolletjes (ipv gewoon brood of muesli) en een gekookt eitje bijvoorbeeld. En op zaterdag mogen we borrelen met wat hapjes -soms in de stad, soms met anderen, soms in een buurttentje en vaak ook lekker thuis. Vandaag hebben we gegrilde artisjokharten, olijven en nootjes als borrelhap.
Wij drinken in het algemeen maar heel weinig alcohol (vinden we simpelweg niet lekker) en bij de borrelhapjes is een spa rood ook prima. Soms kunnen we een bodempje rode wijn of een spritser (witte wijn aangevuld met spa rood) ook waarderen. Of een echt lekker biertje buiten de deur. Gewoon subtiel genieten van een drankje. Wij hoeven ons gelukkig nooit druk te maken om ‘dry january’ en andere manieren om te minderen met alcohol, omdat we het gewoon vanuit onszelf niet zo lekker vinden dat we er veel van willen. Een glas -liefst een klein glas ook nog- is meestal meer dan genoeg, daarna smaakt het gewoon niet meer.
Hoe anders is dat met zoetigheden. Man, man, man wat ben ik daar gevoelig voor! Daar moet ik dus echt met beleid mee dealen, anders is het eind zoek. Maar ik heb er wel zo mijn manieren in gevonden. En dat al wel een hele tijd, eigenlijk.
In het weekend mogen we iets lekkers bij de thee. Liefst zelfgemaakt, zelfgebakken of van de bakker. Wel proberen we daarin zo kritisch mogelijk te zijn: de echt slechte dingen -die nou juist het lekkerst zijn- proberen we zoveel mogelijk te beperken tot momenten dat we bezoek hebben. Dan eten we het niet met z’n tweetjes op en kunnen we toch af en toe lekker fout snoepen.
Vandaag hebben we een homemade zoet snackje: pindarotsjes. Omdat ze zelfgemaakt zijn en van pure chocola, zijn ze minder erg dan van de winkel. Er zitten geen onnodige extra suikers en vetten in er er zijn geen zaken aan toegevoegd zoals emulgatoren enzo. Ze smaken goed, maar zijn ook machtig en dus is 1 genoeg.
Oh, ja…de melkchoco-pindarotsjes van de winkel zijn stiekem gewoon lekkerder dan de pure die ik zelf maak. Maar dus ook slechter. En dan zijn de homemade chocorotsjes nog steeds lekker maar minder schadelijk en dus de winnaars. De keuze is dan snel gemaakt. Alhoewel het soms ook wel eens anders is. Dan denk ik: fuck it, ik wil een Mars. En dan geniet ik daar intens van, om vervolgens de halve week chagrijnig te zijn omdat ik, door die suikerbom (die Mars reep) weer de hele tijd snak naar suiker en dat dan niet mag van mijzelf.
Door de bank genomen, kies ik -samen met de husband- toch wel het vaakst voor de verstandiger zaken. Ik ben dus een suikerverslaafd tiepje en als ik dat maar blijf benoemen, ben ik er alert op. Als ik een Mars neem, ben ik daarna meteen weer verslaafd en moet ik extra hard werken om er niet aan toe te blijven geven. En dus neem ik maar heel zelden zoiets. Oh, ik geef nog te vaak aan dat zoet-snakken toe hoor! Niet eens aan die Mars, maar wel aan zoet. Maar ik durf toch ook wel te zeggen dat ik het tij steeds weer (en eerder) weet te keren en dan ook weer lang op het juiste spoor blijf.
Mezelf de suiker helemaal ontzeggen, lukt niet en werkt niet. Maar heel erg opletten -en als ik suiker mag, grotendeels kiezen voor de iets minder schadelijke varianten- dat lukt vrij goed. Deze chocorotsjes bijvoorbeeld. Heel aangenaam bij een koppie thee. Maar ook weer niet zo geweldig lekker, dat ik ervan door wil eten. Dus we hebben er dagenlang plezier van en ik voel helemaal niet die drang naar meer zoet. Suiker is voor niemand goed. En voor mij al helemaal niet, met mijn gekke immuunsysteem.
Misschien werkt het voor jou heel anders, maar mij helpt het om nog enigszins harmonie te houden in mijn eetpatroon als ik dus alert ben. Ik lijn nooit, maar ik probeer wel eerlijk en realistisch naar mijn eten te kijken. Ik val al 2 jaar af, maar super langzaam. Niemand die het ziet en dat hoeft ook niet. Soms verlies ik een kilo en dan komt er weer een halve bij. Maar gedurende die twee jaar is er wel 4 kilo afgegaan zonder ongelukkig te worden en zonder te lang terug te vallen. En: zonder dag en nacht bezig te zijn met wat allemaal niet mag. Binnenkort komt een vriendin van mij weer naar Nijmegen voor ons twee-maandelijkse dagje samen en dan bak ik -zoals altijd- iets lekkers voor die dag. We kunnen dat allebei waarderen (en mijn lieve Dejan zeker ook!) Daar verheug ik me ook op. Maar dit weekend moet het ‘ingetogen’. Dus ik pak een koppie thee met een choco-pindarotsje. Eentje maar, meer is niet eens lekker.
Je maakt ze trouwens heel simpel: klik hier.
Vanuit grauw en guur Nijmegen: fijn weekend.
Kiki
Foto’s: de vandaag gemaakte pindarotsjes.
