Er is van alles doen hier in en rond de boomhut dus ik ben een tikkie trager met bloggen.
Werken aan het winterboekje voor de 1000 ouderen van Attent – wandelen door de stadswijken vol kerstlichtjes en bomen in de tuinen en ramen (foto bovenaan is van de Hertstraat, dit hertje zagen we daar gisteren ineens hangen in het openbaar, hoe leuk!) – struinen door een prachtige museumpark op het randje van sluiting – onze puber Freek entertainen en heropvoeden (oh oh, het mannetje!) – af en toe genieten met knus en bescheiden bezoek – winterse maaltjes koken en bedenken en een speurtocht naar het kerkje waar mijn ouders gisteren 52 jaar geleden trouwden. Het is een greep uit het aanrommelen met van alles, zinvol en minder zinvol, kersterig en helemaal niet kersterig en natuurlijk alles corona proof.
Bloggen wordt dan een ‘oh ja dat moet ook nog even-ding’ en dat probeer ik altijd te voorkomen. Dan maar geen bericht. Want wat ik hier doe, wil ik met oprechte aandacht doen.
Maar vanaf vandaag ben ik hier in aanloop naar Kerstmis elke dag even, t/m de 24ste. Elke dag een toefje kerst op blogje Boslust. Een recept, lichtpuntje dat ik ergens tegenkwam of een andere snuf inspiratie. Met als doel dat deze laatste week voor kerst ondanks lock down, toch een kleine sprankel krijgt.
Dat is dan mijn piepkleine bijdrage aan de feestvreugde, ha! En die bijdrage lever ik met veel plezier, dus het is zeker geen moeten.
Ik kan me trouwens voorstellen dat lang niet iedereen feestvreugde voelt, integendeel. Misschien wel sowieso niet, of misschien juist nu niet. Het is voor heel veel mensen een pijnlijke tijd.
Bij ons is het er wel, het warme kerstgevoel. We zijn inmiddels goed geworden in meebuigen en omdenken en omarmen wat er wel kan. Het leven is bij ons altijd al een kwestie van incasseren en aanpassen, en ons leven is ‘klein’, ondanks dat we genoeg fijne mensen in ons leven hebben. Maar wij zijn van klein. En knus. Dus.
Vandaag een bijpraat van dingen die we de afgelopen dagen meemaakten en deden. Met heel veel foto’s vooral. En ook: de eerste kerstmenu-tips. Laten we met dat menu maar beginnen; ho ho, here we go!
Kerstmenu eigenwijs
Kijk, als nou toch alles anders moet dan normaal, waarom dan niet ook het kerstmaal?
Doe ‘t lekker eigenwijs. De tips hieronder komen uit ons Kerstboekje (2016). Een eigenwijs menu waarin klassieke kerstsmaakjes door elkaar gehusseld zijn.
Vandaag: iets voor bij de thee plus het voorafje. Morgen het hoofdgerecht en het dessert.
Om het mezelf niet te ingewikkeld te maken, plaats ik de foto’s van de recepten uit het boekje rechtstreeks hier. Want waarom zou ik de hele boel over typen en daar dan weer iets gezelligs van proberen te maken als ik het kant en klaar heb liggen? Het Kerstboekje is trouwens niet te koop. Dit was alleen een cadeautje van ons aan vrienden, familie en bekenden, het was onze kerstkaart van dat jaar.
Voor bij de thee: pastinaakcake
(recept cake loopt nog door, zie linkerbladzijde 2e foto)
Voorafje: runderbouillon met kaneel
Overigens zou ik nu zeker niet meer een menu met vlees bedenken maar alles vegetarisch houden, zoals wij zelf ook alleen nog maar vegetarisch eten (en steeds meer vegan ook). Maar in dit menu kun je het vlees makkelijk vervangen. Neem voor de runderbouillon 1 groentebouillonblokje en 2 blokjes paddenstoelenbouillon. En in plaats van het pekelvlees gebruik je groentepickles.
Een recept voor pickles vind je hier.
De rest van het soeprecept blijft hetzelfde.
Morgen dus het hoofdgerecht en de toet!
Feest van Licht
Museumpark Orientalis heeft het zwaar maar hoopte met de opening van festival Feest van Licht, toch weer wat extra financiële middelen binnen te krijgen. Vorige week werd het festival geopend en maandagavond konden ze de boel alweer sluiten. Op de valreep konden wij onze tickets voor a.s. maandag nog omboeken naar die laatste avond voor de lockdown. En daar zijn we heel blij mee want het was magisch. Veel mooier dan zaterdag, toen ik er met vriendin Anette was. Dat had ermee te maken dat Anette en ik op een vroeger tijdstip gingen en het nog niet donker genoeg was. Dan zie je de minder magische details (zoals lampen en snoeren) die je in het duister niet meer ziet. En ja, heel veel bijkleppen is heel fijn, maar eigenlijk moet je door zo’n lichtjespark gewoon lekker stilletjes verwonderd kunnen raken en niet afgeleid door gezellige babbels.
Blij dus met de herkansing van afgelopen maandag!
De toren van Babel was een houten stellage van takken, waarop silhouetten van mensen uit allerlei lagen van de bevolking en verschillende culturen samen een plek hadden. Als je aan kwam lopen, werd je door een roodkleurige lamp achter je belicht, en verscheen je schaduw op de toren van Babel.
Achter sommige onderdelen zat een diepere gedachte, andere onderdelen waren gewoon mooi, kleurig en om blij van te worden. Zoals deze kaarsen. En overal lichtjespaden en aangelichte bomen ( zie foto onder deze collage).
Ik hoop met heel mijn hart dat Orientalis dit alles gaat overleven, en dat Feest van Licht volgend jaar weer mag stralen in het prachtige park!
Bijpraten
Wij ontvangen af en toe nog wel bezoek. Anette was dus vorige week hier, soms hebben we een kort samenzijn met buurman Andre, met onze huishoudelijke hulp Maartje drinken we ook nu nog gezellig koffie aan tafel voordat zij aan het werk gaat (zij is studente aan het Radboud en moet ook zoveel sociaal leven missen, echt heel hard en rot!) en woensdag was vriendinnetje Lies bij ons.
Het zijn fijne momenten, die we met alle coronamaatregelen nog in stand houden maarja, wel minder vaak dan voor deze lockdown.
Met Lies fietste ik naar de Fransestraat, we bestelden een koffie to go met wafel bij Mi Barrio (echt fan van dit tentje, en wat zijn ze lief daar!) en dat alles peuzelden we buiten op. Van daaruit wandelden we naar en door de binnenstad van Nijmegen. Een stille stad, het is vervreemdend. En intussen overal wel prachtige versieringen en lichtjes.
Boven: Nijmegen binnenstad, Marikenstraat afgelopen woensdag.
Hieronder: vriendinnetje Lies bij ons aan tafel. We hebben een vrij grote tafel en kunnen dus, met Dejan en ik helemaal aan een kant en onze gast aan de andere kant (beetje ongezellig maarja) toch prima met die 1,5 meter afstand samen eten. En daaronder Lies in de binnenstad bij de Marikenstraat en een foto van het Arsenaal Nijmegen.
Het was een fijne dag met Lies. Traditiegetrouw ligt er nu een cadeautje onder onze kerstboom van haar. Maar we mogen het pas op kerstavond openmaken. Zo leuk en lief!
Pa en ma, hoe zat dat nou…?
Gisteren was het 52 jaar geleden dat mijn paps en mams trouwden. Een dag die Dejan en ik nu ‘vieren’, en waarin we stilstaan bij dierbare herinneringen aan hen. Dejan heeft mijn moeder niet gekend, ze leefde toen al 8 jaar niet meer. Maar de verhalen over haar boeien hem, en hij heeft ergens het gevoel haar toch een beetje te kennen. Ik weet zeker dat hij, met z’n humor en rust, een goeie klik zou hebben gehad met mijn moeder, die baat zou hebben gehad bij humor en rust. Zelf kon ze zwaar op de hand zijn en heel ingewikkeld, maar ook warm en creatief. Het was een intelligente, mooie vrouw die het moeilijk had met het leven.
Tussen mijn vader en Dejan was een duidelijke band. Het was ook niet voor niks dat papa Dejan en mij vroeg of wij in het allerlaatste stukje van zijn leven toen hij terminaal was, samen voor hem wilden zorgen in zijn eigen huis. Hij vertrouwde Dejan ook, en vond ons samen een sterk team. We hebben dat met veel liefde gedaan.
Mijn ouders waren ‘maar’ 22 jaar getrouwd en zijn op een gegeven moment gescheiden. Maar ze bleven wel veel om elkaar geven, en we bleven bijvoorbeeld kerst altijd als gezin samen vieren, ondanks dat mijn broer en ik al op onszelf woonden. Toen mijn moeder in 1997 opnieuw ziek werd, heeft mijn vader haar bijgestaan en samen met haar een intense zoektocht gehouden naar wat de beste behandeling zou kunnen zijn. Ze overleed eind 1998 helaas. Maar ik denk dat ze allebei altijd een ruime plek in elkaars hart hebben gehouden. Ze konden alleen niet met elkaar samenleven, te weinig harmonie.
Anyway. Hun trouwdag is voor mij een dag waarop ik hen allebei herdenk. En dat doe ik liefdevol samen met Dejan. Omdat wij nu in Nijmegen wonen en mijn ouders op 18 december 1968 in Nijmegen trouwden, wilden we gisteren dus een kaarsje branden bij het kerkje waar ze trouwden. Maar we wisten niet (meer) welke kerk het was. Want de Groenestraatkerk, die ooit eens genoemd werd, bleek het helemaal niet te zijn. En een trouwboekje hebben we niet, foto’s ook niet.
In de familie gingen verschillende suggesties rond. Maar in al die kerken komen zij niet voor in de archieven. Mijn broer en ik zijn gedoopt in de studentenkerk, dus ik dacht een aanknopingspunt te hebben. Die kerk zit nu bij de Radboud universiteit. Wij dachten dat mijn ouders vanzelfsprekend ook in die studentenkerk zouden zijn getrouwd maar neehoor, ook daar staan ze niet in de boeken.
Toen ontdekte ik, snuffelend tussen allerlei oude brieven en kaartjes van mijn ouders, een trouwkaart van een tante. Iemand die samen met haar man, veel omging met mijn ouders. Ze deden veel dezelfde dingen. En op die trouwkaart stond als kerk vermeld de ‘Boskapel’ aan de Graafseweg.
Ineens herinnerde ik me dat een van de familieleden ooit eens boskapel genoemd had als kerk waar mijn ouders getrouwd waren.
Toen ik op internet zocht naar die boskapel, vielen veel puzzelstukjes op hun plek. Het was in de jaren 60 een nieuw gebouwde kerk. En nu citeer ik de website van stadsklooster Mariken (een organisatie die veel gebruikmaakt van de boskapel):
De Boskapel heeft naam gemaakt doordat vernieuwing in haar DNA is gaan zitten. Al in de jaren 60 van de vorige eeuw was de Boskapel een officiële experimenteerplaats voor kerkelijke vernieuwing, daarna groeide zij uit tot een (kerk-)plek voor zoekers en zieners die het in de gevestigde kerken niet konden vinden, en nu, met de oprichting van het Stadsklooster Mariken wordt de lijn van vernieuwing voortgezet.
Dat moet naadloos hebben aangesloten bij mijn ouders! Want mijn pa was een voormalig priester die zich inderdaad niet meer kon vinden in de kerk als instituut, en zijn ontslag nam. Maar hij hechtte wel waarde aan allerlei rituelen en symboliek van de katholieke kerk, als rijkdom voor in het dagelijks leven. Dus waarschijnlijk waren mijn ouders destijds zoekend naar hoe ze dat dan konden doen, trouwen in een kerk en toch ook niet trouwen in een kerk. Dan trouw je waarschijnlijk in zo’n ‘alternatieve’ boskapel, en doop je je kinderen in een studentenkerk.
Het moet nog officieel bevestigd worden door een speurtochtje in de archieven van de boskapel maar het lijkt er sterk op. Ook omdat die tante (een zus van mijn moeder die mijn ouders vaak als inspiratiebron zag) in die boskapel getrouwd is, en een tijdje na mijn ouders trouwde. Dus we zijn gemakshalve nu maar uitgegaan van de boskapel.
En zo wandelden wij gisteren, op de trouwdag van mijn ouders die kant op. En wat bleek: er brandde licht, er waren daar net even 2 mensen aanwezig om de post op te halen. Verder zijn ze dicht vanwege de lockdown. We belden aan, en vertelden waarom we daar waren. We werden hartelijk uitgenodigd om binnen te komen. Met mondkap op uiteraard. En toen kregen wij een uitgebreide rondleiding door de boskapel. Dat was zo speciaal!
‘Kijk, dit was vroeger de hoofdingang en hier zijn jouw ouders toen waarschijnlijk door naar binnengekomen een naar beneden gelopen richting altaar’.
Om daar dan nu te staan en te bedenken dat zij daar 52 jaar geleden stonden, was mij (en ons) heel dierbaar. Een reisje terug in de tijd naar een belangrijke dag voor mijn ouders, hier in Nijmegen. En ik was erbij destijds! Want ze waren rebels, die pa en ma van mij: hun eerste kind (ik dus) was al 3 maanden onderweg die dag. Oei oei, voor die tijd was dat nogal wat, ha!
Ik vermoed dat ons vermoeden -zij zijn getrouwd in de boskapel- binnenkort bevestigd wordt door een berichtje dat zij inderdaad in de archieven van de kapel staan. En als niet, dan hadden we een rondleiding in een vrij bijzondere kerk en speuren we intussen weer verder.
Ik sluit af met een lichtpuntje van tv: dominee Gremdaat. Als we het dan toch hebben over ouders die trouwden in een kerk die niet echt kerk was, dan is een warm woordje van een dominee die stiekem geen dominee is, wel toepasselijk. Paul Haenen spreekt, als zijnde dominee Gremdaat, bemoedigende, liefdevolle en ware woorden: “Alles gaat dicht, maar wijzelf blijven open”. Het is niet voor niks dat zijn optreden afgelopen maandag in M, vlak na de aankondiging van de lockdown, zo omarmd werd. Niet gezien?Klik hier om het te bekijken.
En verder sluit ik ook graag af met wat foto’s van onze kerst-boom-hut. Het is zo fijn hier in huis en dat willen we vasthouden, lockdown of niet.
Vanuit Nijmegen een fijne zaterdag gewenst en tot morgen.
Kiki
#Kersttijd
#Adventstijd
#Coronatijd
#Downmemorielane
#Bijpraat
#Inspiratie
#Onzeboomhut
#Thuisstad
Bovenaan: een slinger met heel oude kerstversieringen, in onze werkkamer. Daaronder onze woonkamer met kerstboom (die steeds meer gaat geuren, joehoe!).
Hieronder nog een keer de werkkamer, in lekker kleurige kerstkitch met mijn gezellig rommelige kerstbureau. We snoepen! En ook van een heerlijke tulband die voor onze appartement deur lag met een kaartje erbij, een kerstcadeautje van huurdersvereniging Jonkerbosch, van ons appartementencomplex.
