Afgelopen week…
Zondag waren we 13 jaar getrouwd en zoefden we op de Vespa naar de binnenstad voor een drankje bij Opoe Sientje. Dat ligt in de kleine Lindenberghaven, zowat onder de Waalbrug. Deels is het terras op een boot, deels op de kade. Wij streken neer op de boot en zaten daar zo lekker dat we er meteen ook maar zijn blijven eten.
Het waren een paar super fijne uurtjes, inclusief de wandeling langs de Waalkade met ondergaande zon en de straatjes van de stad in schemerlicht. Hieronder de spoorbrug over de Waal. Het licht van de ondergaande zon weerkaatste heel mooi op het water, en er hing een haast serene sfeer aan de kade. Niet de extreme drukte die er op zaterdagavond kan zijn, gewoon rustig en fijn.
Hieronder de Stikke Hezelstraat en de Grote Markt. ‘Stikke’ betekent ‘steile’ in het Nijmeegs. De Stikke Hezelstraat loopt ook flink naar beneden, net als veel meer straatjes in Nijmegen. Zelfs bij ons in de wijk moet je best stevig trappen als je met de fiets vanuit zuidelijke richting noordelijk gaat. Maar in de binnenstad kom je echt steile straatjes tegen, vooral ook richting rivier. Het deel van de binnenstad aan de Waal wordt dan ook Benedenstad genoemd. De Stikke Hezelstraat loopt niet naar de rivier. Er zijn veel leuke winkeltjes.
Tot zover mijn Nijmegen-promotie-praatje, ha!
Maandag moesten we met Freek naar dierenziekenhuis Evidenzia in Arnhem. Er was een hartruisje gehoord door de dierenarts en dat moest in een specialistische kliniek onderzocht worden met een hart echo. Het boefje werkte super stoer mee, lag daar 20 minuten keurig netjes stil, waarbij er wat plekken op zijn buik werden kaalgeschoren. En dan die koude echo gel erop, niks aan. Maar helemaal niet moeilijk doen dus he?! Leuk vond Freek het niet natuurlijk dus af en toe kwam er een klein klaagpiepje. Maar verder: stoere hond! We mochten in de deuropening erbij zijn dus Freek hoorde onze stemmen, dat hielp vast ook. Gelukkig bleek al heel snel dat er geen reden tot zorg is, het hartruisje heeft een onschuldige oorzaak. Opluchting! Buurman Andre was zo lief om met ons te rijden, dat was fijn.
??????????????????????????????????
Maandag kwam ook het nieuws dat buurvrouw Judith -iemand met wie wij sinds een paar maanden een bijzonder -en ook best wel intensief- contact hadden gehad, ineens was overleden. Kort voor dat bericht, had ik samen met een andere buur beneden bij de lift staan wachten om naar boven te kunnen. Toen we daar stonden kwam er een brancard met overledene de lift uit (ingepakt, niet zichtbaar). Een confronterend beeld. We vroegen ons af wie het was, ik durfde het niet te vragen. Tien minuten later hoorden we dus dat dat Judith is geweest. Dat kwam even pittig aan.
Judith vertelde ons een paar keer heel eerlijk en open over zichzelf. We hebben leuke, intensieve, aangrijpende, mooie en ook grappige gesprekken met haar gehad. Ze was bioloog en biochemicus en ze vertelde vol trots en liefde over haar vakgebied. Ook hield ze enorm van de natuur. Ze kon je gewoon een half uur vertellen over wat er hier in de berm groeit en wat zij daar, heel grappig, zelf tussen had geplant.
We hadden haar graag nog verder willen leren kennen.
Omdat Judith ons + twee andere buurtjes in haar afscheidsdocument had genoemd als contactpersonen voor hier, kwamen we al snel in contact met haar familie. We overlegden met hen, ondernamen wat actie en zijn woensdag ook gaan helpen bij het opruimen van de eerste dingen in Judith’s appartement. Er stonden een heleboel kattenbakken (ze had Noorse boskatten) die verschoond moesten worden, etensrestjes die weg moesten, de koelkast leeg, enz. In eerste instantie had ik het gevoel dat ik niet veel kon doen met dat lastige lijf van mij maar uiteindelijk heb ik met kleine acties toch zeker iets kunnen betekenen en vooral samen met buurvrouw Tineke.
Door dat samen opruimen, hadden we een mooi en eerlijk gesprek met de neef van Judith. Het was fijn om meer te horen over Judith’s leven en het ook wat meer te kunnen plaatsen. We hebben Judith eigenlijk nog wat beter leren kennen daardoor. Gisteren kwam er een heel lief en ontroerend berichtje van Judith’s familie, waarin ze schreven hoeveel warmte het hen brengt om dit samen met ons zo te doen. Dat was dierbaar om te lezen.
We zullen met waardering aan Judith terugdenken, ook als we de door haar geplante bloemetjes en kruiden zien groeien, hier in het openbaar groen.
Een paar enerverende dagen dus die de nodige impact hadden op ons allemaal. Maar het cliché dat het leven doorgaat, is een waarheid als een koe. Gelukkig ook maar; dat is ook fijn en troostrijk.
? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ???????????????????
Herfsttijd
Vrolijker dingen daarom nu.
Het is herfst, het is begin oktober en dat betekent bij familie Boslust-Boomhut dat de kruidnoten weer de boomhut in gesleept mogen worden, jeuuhh! Morgen komt buurvrouw Nel een bakkie doen bij ons en dan bak ik een kruidnootjes cake. Lekker met speculaaskruiden en kruidnootjes door het beslag.
Overigens hebben we niet alleen de eerste kruidnootjes in huis gehaald, maar er liggen ook weer mandarijnen op de fruitschaal. Die combi vind ik zo lekker! Kruidnootje met een stukje mandarijn samen in je mond: smullen!
Wat ook zo fijn is aan deze tijd: kastanjes. Ze liggen her en der al op de grond. Iets te vroeg, die kastanjes zijn bijna allemaal nog te klein. Maar vanaf komende week hopen we de grotere exemplaren weer te kunnen rapen en: poffen. We willen lekker veel naar het bos ervoor en ook in onze eigen straat gaan ze bijna vallen. Heerlijke eetbare kastanjes, zo voor eigen deur! Uiteraard (ik schrijf het elk jaar in de hoop dat iedereen daar een beetje aan wil denken) nemen we steeds maar een beperkte hoeveelheid mee, en laten we het grootste deel liggen voor de diertjes.
??????????????????????????????????
Volgende week zaterdag houden we weer een buurtterras en dan hopen we nog een keer buiten te kunnen. Ik heb dekentjes aangeschaft voor dit soort momenten: dat het misschien net nog kan maar voor sommigen wellicht te fris wordt. Mocht het droog zijn, er een niet te harde wind staan en het niet al te somber zijn buiten, dan zetten we het terras buiten op en zijn die dekentjes denk ik ‘warm welkom’.
Het terras zit weer helemaal vol en er is ook veel gezellige hulp! Gonnie gaat helpen met serveren, Ben, Andre en Dejan bouwen het terras op en af, Tineke en ik gaan de boel decoreren + koffie en thee zetten en lekkers bakken. Een ‘crew’ van 6 dus, ha!
En Jannie en Gonnie vormen samen met mij de denktank voor de invulling van het project, ook dat is erg leuk. We hebben donderdag heel gezellig bij ons een drankje gedaan en samen in een fijne sfeer zitten babbelen over een aantal dingen. Over vragen als: ‘Moet het terras altijd op een vast moment zijn of mogen de dagen en tijdstippen best wisselen?’ ‘Wat gaan we doen met het aanmeldysteem?’. En: ‘Wat moet de basis blijven van het project?’. Bij dat laatste waren we het snel eens: soms een klein leuk accent is prima, maar de basis is absoluut het terras. We willen geen gekke fratsen verder, maar het simpel, sfeervol en laagdrempelig houden voor iedereen. Juist dan krijgen buurtgenoten de meeste ruimte om elkaar echt te ontmoeten ook.
Ik ben blij dat ik het project met een aantal fijne mensen samen kan en mag dragen. Ik hoor dat er echt steeds weer (en meer) buurtbewoners zijn die er blij van worden en het erover hebben in de wandelgangen, hoe leuk is dat.
En nu hup, herfstcake bakken!
Hieronder nog een ‘samen-selfie’ van afgelopen zondag. Dat waren wij aan de Waal.
Vanuit Nijmegen waar de herfstblaadjes beginnen te kleuren: mooi weekend gewenst.
Kiki
#Herfst
#Seizoenenmeisje
#Nijmegen
#Projectleven
#Bakken
#Breekbaar
#HetLevenVieren
