Voel je óók snufjes voorjaar door de lucht zwieren…?
Het is vandaag winters, grauw en guur buiten. Dan hebben we veel kaarsjes branden. Elke avond zodra het schemert, steken we ze aan. Altijd een in het raam ook (foto hierboven). Maar was het vandaag guur buiten; soms ruikt het gewoon al een beetje naar voorjaar. Dan waart er een licht en fris briesje rond.
Intussen in de boomhut
hebben de fijne dingen ‘t stokje grotendeels overgenomen van het afzien. Ineens zijn we weer aan het genieten. Van veel dingen pakken we de draad weer (met plezier) op. De blik is weer meer gericht op creatieve projecten en intussen zijn we lekker aan het rommelen in huis ook, om het nog gezelliger te maken – zo waren we vandaag bij het tuincentrum om nog wat extra planten te scoren en de boomhut binnen te slepen. Ik heb via een vintage tweedehands-site een ‘plantentafeltje’ besteld (uit 1960) en dat komt morgen. Kunnen we onze nieuwe groene vrienden een fijn plekje op geven.
Ja. We zijn uit de overleefstand en terug in de leefbubbel. Onze lief-leven-bubbel.
Nog steeds is het dagelijks leven overigens niet normaal: eten blijft een uitdaging voor Dejan. Niet alles doet meer zoveel pijn in de keel gelukkig, maar zijn smaakpapillen zijn helemaal in de war door de bestralingen, veel dingen smaken niet. Dan ruikt ie iets dat heel lekker geurt en waar hij altijd dol op was, wil hij het eten en smaakt het mega goor, zo rottig… Hij is daardoor aangewezen op de flesjes drinkmaaltijd voor de basis aan voedingswaarde. Maar hij probeert intussen wel veel uit met eten. En soms lukt er ook ineens iets, da’s dan ronduit een feest!
De drinkmaaltijden die de basis vormen, zijn intussen ook helemaal niet lekker. Ik heb nu een paar smaak-mengseltjes gefabriceerd voor Dejan om door zijn drinkmaaltijden te doen. Smaakjes die goed gaan in zijn keel en de onaangename drinkmaaltijden-smaken onderdrukken. Ik heb nu een mix van pindakaas, kokosolie, vanille en chocola gemaakt en een mix met citroensap, citroenrasp, vanillesuiker en roomboter. Dat scheelt allemaal flink in de goorheid van die drankjes. Ben blij voor mijnlief, dat ie de drinkmaaltijden nu tenminste met enig plezier achterover kan kiepen. En ja…de sondevoeding eruit; wat maakt dat sowieso al een mega verschil, in alles!
Rekbaar
Nu we terug-veren naar blijer en lichter, is het nog best een kunst om op die fijne nieuwe flow te leren vertrouwen. We hebben teveel moeten incasseren de afgelopen jaren. En alle goede ontwikkelingen die nu weer op ons afkomen, voelen daardoor nog een tikkie bibberig. Aan de andere kant: er is bij ons allebei ook wel echt stevigheid gegroeid. Ons ‘kompas’ is krachtiger geworden. Wat wel past en niet, wat we wil willen en niet, welke kant je op wil varen; alles voelt wat helderder. We beseffen beter waar het in het leven om gaat, ieder voor onszelf en ook samen. Dat is fijn om te merken. Dat was al zo na mijn behandelperiode in ’22, maar het vervaagt op een gegeven moment weer een beetje. En nu na deze nieuwe rollercoaster, is dat navigatiesysteem weer wat sterker afgesteld. Geen leuke aanleiding, wel een bruikbare bijwerking van alle tegenslag.
Zijn wij dat?
We zijn soms gewoon verbaasd over onszelf, hoe we dingen ineens anders benaderen. Met meer lef en kordaatheid.
Laatst bijvoorbeeld -bij overleg 4Daagse- heb ik onze wensen op tafel gelegd voor troostboekje 2.0. en aangegeven dat we dingen heel graag anders zouden willen. Vorig jaar was het boekje nog een soort pilot en was alles leuk. Maar dit jaar is er wat ons betreft een andere aanvliegroute nodig om het boekje echt bij die uitvallers te krijgen. Vorig jaar is dat bij lange na niet gelukt. De digi-versie is wèl naar iedere uitvaller gemaild, ook mooi, maar wat ons betreft is een papieren boekje in handen krijgen veel leuker en ook het uiteindelijke doel.
Iedereen was enthousiast over het boekje, dat maakte ons blij. Maar wat wij ermee wilden -dat die uitvaller het als klein cadeautje in handen kreeg- is dus niet goed van de grond gekomen. Logistiek gezien is dat ook lastig, want wandelaars vallen overal op de route uit en komen niet terug op een centrale plek. Dus moet je het over een andere boeg gooien. En daar hebben wij ook leuke ideeën voor, vinden we, maar die vragen organisatorisch nogal het een en ander van de 4Daagse. We hebben laten weten dat wij het supergoed zouden begrijpen als dat niet haalbaar is voor hen. Maar dan willen wij het liever bij één troostboekje laten. We kijken daar sowieso heel erg fijn op terug; het was een unieke kans voor ons. Maar wij zien het niet zitten om onder dezelfde omstandigheden boekje 2.0 te gaan maken en hebben dat dus ook laten weten.
Babs van communicatie 4Daagse snapte het trouwens helemaal gelukkig, dat is fijn. Ze denkt dat het wel goedkomt met onze wensen, maar toch; zij moet hier nog wel voor aankloppen bij ‘hogere hand’. Als ze daar zeggen dat het voor hen ook haalbaar is, hebben wij de goeie omstandigheden om dat boekje een eerlijke 2e kans te geven. En ja, dan gaan we er weer helemaal voor. Op die uitkomst hopen we natuurlijk ook. We wachten nu bericht van Babs af – of we een go krijgen voor onze wensen. Maar de kans is dus óók aanwezig dat dit alles organisatorisch niet kan. En dan is het voor ons ook goed zo. We hebben een lief boekje gemaakt voor tijdens de 4Daagse en een gezellig bedankboekje voor alle 4Daagse-vrijwilligers in het afgelopen najaar; een leuke oogst van een hele leuke samenwerking.
Het is heel fijn om ergens lekker samen te werken. Maar wij reizen ook altijd met plezier weer verder naar nieuwe uitdagingen, als creatieve nomaden, haha! Hier in Nijmegen zijn meerdere mooie dingen gaande waar wij graag een tijdje bij willen aansluiten. De 4Daagse kan natuurlijk meer dan uitstekend zònder ons boekje en wijzelf hoeven ook niet koste wat kost te blijven plakken aan de 4Daagse, maar kunnen weer verder rondtrekken met onze creativiteit. We gaan ‘t merken. Het voelt goed en stoer hoe we e.e.a. hebben gecommuniceerd naar de 4Daagse. En ook, hoe we het nu kunnen loslaten en bij hen laten om in te schatten wat ze er mee kunnen. Dat alles ook nu weer in prettige harmonie tussen hen en ons, ik vind het een fijne organisatie, in elk geval bij Communicatie. Dus wat het ook wordt: het komt goed.
En dat is een mooie bijvangst van ‘eerlijk navigeren’ en bij jezelf blijven (of zelfs gewoon eigenwijs durven zijn); dan kan de uitkomst nooit echt negatief zijn. Ik las in dit kader trouwens ooit eens een leuk artikel, klik hier. Ik volg hem al jaren en kan met lang niet alles iets, maar er zitten teksten bij die me blij maken. Zijn schrijf-toon vind ik erg fijn en dan inspireert hij op een niet-dwingende, relativerende manier.
Pret in de stad
Maandag waren we alwéér in de stad. Dejan heeft de binnenstadbezoekjes enorm gemist afgelopen maanden en wil dat allemaal inhalen nu, jaja! Heerlijk om even door het zonovergoten Kronenburgerpark te struinen (linksboven en rechtsboven). Na zo’n middag binnenstad is onze Freek trouwens wel gevloerd, die slaapt dan thuis een gat in de dag, ‘t snoepje.
We streken maandag neer bij Anne & Max waar ik kombucha koos (die is zalig daar!) met een lekker broodje. Mijnlief had koffie met iets lekkers. Dat wil zeggen: ik vond het lekker, Dejan zelf proefde er niks van. Die smaakpapillen zijn nog compleet van de leg door de bestralingen. Maar: samen ergens neerstrijken en gewoon lekker even hangen en kleppen is al fijn. En de koffie (foto rechtsonder) smaakte Dejan wel aardig al.
Daarna ging Dejan brillen passen, om een prachtig exemplaar te scoren dat hem super mooi staat. Dat is dinsdag klaar en he bah, dan moeten we dus alweer die kant op, ha! Sterker nog; ik heb maandag mijn maandelijkse lunch met een lunchvriendinnetje en moet zondagmorgen in de Stevenskerk zijn voor iets speciaals (schrijf ik nog wel over).
Maandag waaiden we ook even langs bij café de Plak, om de placemats te zien die wij ontworpen hebben. Een van de exemplaren was al op, die bestellen ze momenteel weer bij. En de andere twee hebben we kortgeleden aangeleverd en worden binnenkort gedrukt. Maar ze hadden het favoriete exemplaar van Dejan nog in gebruik, dus we kregen er een paar mee. De medewerker van de Plak zei ‘even een elastiekje zoeken’ maar kwam terug met een cadeautje voor ons; een dinerbon voor bij de Plak (en wat guitige kleurkrijtjes). Super lief! Ze weten dat Dejan nu nog niet echt kan genieten van uiteten gaan maar de bon is voor altijd geldig. En (een van) onze placemat(s) daar op tafel zien, was al een cadeautje.
Zondagmiddag
ontving ik een groepje mensen van de ruilkring bij ons thuis en dat was heel gezellig (en ook zinvol). Dejan was er niet bij, zijn pet stond er nog niet naar, wat ik ook goed kan begrijpen. En we hoeven natuurlijk niet alles samen te doen. Morgen hebben we bijv. onze buurtjes van hierboven op de koffie, dan zijn we wel gezellig samen, maar het moet nooit als een plicht gaan voelen.
Wat ik zondag leuk vond om te merken is dat anderen zich welkom voelen bij ons in huis. Dat ze een warme sfeer ervaren en die warmte ook echt binnenstappen (“oh, wat heerlijk hier, wat fijn binnenkomen!” zei iemand zondag). Dierbaar om terug te krijgen. Dat maakt ons thuis een fijn ontmoetingsplekje en daar worden anderen blij van maar ik dan ook weer, als ik dat zie en merk.
Ik kreeg trouwens allemaal lieve cadeautjes van de gasten; van een flesje heerlijke amandel-lavendelolie, bijenwaskaarsjes, bloeiende takken, verse noten uit eigen tuin en een pannenkoekplant-stekje. Alles zo lief en zo fijn bruikbaar, ik kreeg er gloeiwangen van. We hadden mooie gesprekken en er zijn een paar praktische punten besproken. Fijn samenzijn.
Ik sluit af met een foto -hieronder- van de winteravondschemer bij ons in de straat.
Fijne vrijdagavond gewenst vanuit Nijmegen.
Kiki
