En zo rolden we alweer ‘t 5e weekend in.
Vandaag was weer ons buurtterrasproject en het was, ondanks de stevige wind, super gezellig. We hadden eigenlijk nog mazzel met ‘t weer want het was droog en het was niet heel koud. En het was stiekem lekker weer voor wintersoepjes, want grijs en grauw, ha!
De ‘soepkar’ werd naar een plekje gereden dat zoveel mogelijk uit de wind lag en daar kwamen alle deelnemers naartoe. Het was niet een heel grote groep -we waren met 14- maar wel een super fijne groep van Jonkerblos vrienden. Ook twee nieuwe buurtbewoners die voor de 2e keer bij de kar aansloten, super leuk! In de lente en zomer was de groep bezoekers groter en logisch ook: lekker op een terras zitten in comfortabel weer is ook wel heel fijn. We blijven het ook gewoon openbaar organiseren, zodat iedereen die zin heeft altijd warm welkom blijft, wat ook gewoon de intentie is. Maar dat er een vaste groep liefhebbers en betrokkenen is die elke keer als basis bij elkaar komt, ook in de winter, dat is heel dierbaar. Je leert elkaar steeds beter kennen en het is elke maand een warm weerzien. Daar geef ik graag mijn tijd, kookpassie, energie en creativiteit aan, samen met anderen. En ik kan iedereen die denkt: ‘ik zou ook wel eens willen aansluiten’ alleen maar warm aanraden dat te doen. Het is knus en fijn.
Buurtgenoot Lenie had een zalige bruine bonensoep gemaakt, met vlees. Zo geurig en kruidig, echt super! Ikzelf heb erwtensoep gemaakt zonder vlees en buurman Ben heeft zelf een heerlijk stokbrood gebakken voor erbij, hoe leuk! Buuf Tineke en ik maakten de kar weer gezellig, wat ons samen in een handomdraai lukt steeds; fijn zo’n crea bea klik. Ben en Dejan reden ‘m naar z’n plek en zo konden we dus met gezamenlijke inspanningen effe gezellig buurten & soepen.
Voor de erwtensoep gebruikte ik dit recept: klik hier.
Ik zal Lenie ook het recept voor de bonensoep nog vragen.
Links: een pan soep, wat gezellige spulletjes, fijne mensen (die heb ik niet gefotografeerd omdat ik niet weet of zij hier op mijn blog getoond willen worden) + de kar: alles voor een leuk buurtsamenzijn. Rechts: Ben, Dejan en Tineke rijden de kar naar de locatie.
Handenwerk
Ik heb de soep trouwens niet alleen gemaakt, want bijvoorbeeld het schillen van de knolselderij lukt me totaal niet, met die kneuzen-klauwtjes van mij. Dus mijn lief heeft geholpen met ‘t zwaardere snijwerk, de schat.
Er komen een paar acties aan om die rechterhand van mij weer meer stevigheid te geven en daar ben ik blij mee, want ik kan er toch wel beduidend minder mee dan pakweg een jaar geleden. Half februari krijg ik een injectie in die hand en ik heb inmiddels een uitnodiging (via de reumatoloog) bij de revalidatiearts CWZ, omdat ik een ringspalk nodig heb voor mijn vergroeide pink. Waarom ik dan nou weer eerst naar die arts moet -terwijl mijn eigen arts al heeft vastgesteld wat er nodig is en een ergotherapeut die ringspalk moet maken- begrijp ik dan niet. Zo wordt de zorg nooit goedkoper, denk ik dan. Die arts kan in plaats van mij, toch veel beter iemand zien die hem echt nodig heeft? Ook gezien al die inhaalzorg die nog wacht. Ik snap ‘t niet helemaal. Er zijn vaak momenten dat ik denk: die zorg kan zelf ook heel veel doen om personeelstekort en problemen op te lossen als niet alles over 80 schijven moet voordat er een klap met de hamer op kan worden gegeven.
Anyway. Wie weet wat de revalidatie-arts vanuit zijn expertise nog aan suggesties heeft voor mijn reuma. En ik wil graag mijn handkracht weer een beetje terug. Vandaag ook: heb ik de pan erwtensoep lopen sjouwen naar de kar; een onprettig project. Dat lukte me niet zo lang geleden nog prima, nu kostte het veel kracht en deed het zeer. Geen ramp, overleef ik ook wel weer maar als het anders en beter kan dan teken ik ervoor.
Bloemen
Een paar dagen geleden kreeg ik van familie van (wijlen) onderbuurvrouw Judith een bos bloemen en Tineke heeft ook bloemen gekregen. Bedoeld om ons bedanken voor de steun en hulp in de eerste periode na Judith’s overlijden. Dat vond ik zo’n lief gebaar.
Alles is nu klaar voor wat de rol van familie betreft en daarmee zien wij ze nu ook niet meer. Fijn om zo toch nog even af te ronden, terug te blikken en na te praten.
De manier waarop Judith’s familie Tineke en mij omarmde in de eerste periode, toen de plotselinge dood van Judith voor hen (en toch ook voor ons) behoorlijk impact had, was heel waardevol. Zo kun je een gevoel van onmacht omzetten naar ‘iets betekenen’. Bovendien konden we met hen dingen delen, bespreken, verhalen horen en haar overlijden daarmee ook iets beter plaatsen. En ik ben ook ‘blij’ dat we ze hebben kunnen helpen om die eerste stap te nemen in het schoonmaken in Judith’s appartement. Waar begin je, als je aangeslagen bent en een heel leven van een dierbaar familielid moet gaan ‘opruimen’? Helaas weet ik door het overlijden van mijn eigen ouders, dat je je daarin ‘verlamd’ kan voelen, in eerste instantie. Dat zal voor veel mensen herkenbaar zijn denk ik. En dan zijn helpende handen van buitenaf, die meer afstand hebben en de start makkelijker maken vanuit zichzelf, ook welkom. We hebben het liefdevol gedaan en dat dit ook zo werd gevoeld door haar familie, is iets waar ik heel dankbaar voor ben.
Plannetjes
Morgen wordt het redelijk weer, we maken er maar lekker gebruik van en gaan op pad. Bij ‘t ontbijt even een fijn plannetje maken. En ik ben van plan om iets lekkers bij de koffie te maken morgen: choco-kokosbolletjes. Die op de foto bovenaan maakte ik een tijd geleden, morgen maak ik ze weer. Voor het recept klik je hier. Ik hakte de noten flink fijn, zodat het mooie gladde balletjes worden. Ze zijn een stuk minder ongezond dan bijvoorbeeld een gewone bonbon en ze zijn zoooo lekkerrrr…
Fijne zondag alvast mensen!
Kiki
