Dinsdag 18 augustus 2020
Jeetje, wilde ik gisteren al een blogje schrijven maar kom ik er nu pas even aan toe. Er gebeurt teveel, we willen teveel, zijn moe van de slecht-slapen-tropische nachten en het lukte dus niet, dat blogbericht.
Dan maar vandaag. Met daarbij het voornemen: niet meer beloven wanneer het volgende bericht komt, ook geen recepten meer beloven maar het gewoon doen of niet, en het een beetje meer relaxt maken voor mezelf.
Herkenbaar dit? Dat je overal van alles loopt te beloven en voor je uitschuift in feite? En dat je dan de druk voelt oplopen… ‘Oh ja, ik moest dat en dat nog doen, dat had ik beloofd’. Maar als je het niet doet, en dan belooft het later te doen, moet je je misschien afvragen of je het wel WIL en KAN doen. Heb ik ooit eens geleerd, tenminste.
Anyway, nu dus wel een blogje met jawel, dat slastamppotje. Want beloofd is beloofd en het is zo’n lekkere hap! Er werd ook naar gevraagd, wat leuk is natuurlijk dus die komt nu als eerste! En het is zo’n simpel klusje mensen, kind kan de was doen. Waarom ik het plaatsen ervan dan zo voor me uitschuif weet ik ook niet…
Het is een lekker zomers stamppotje en mijn gedachte vorige week, toen we nog middenin de heftige hitte zaten, was dat je dit gerecht ook kan maken op warme dagen als je niet teveel hitte in de keuken wilt creëren met koken. In dat geval neem je kant en klare aardappelpuree die je alleen nog opwarmt in de magnetron en met onderstaande smaakmakers afmaakt. Of je kookt de aardappels in de magnetron, dat geeft minder warmte dan op het vuur. Komt ie!
Zomerse slastamppot
Neem voor 4 personen 1 kilo aardappels en 1 krop sla. Geen ijsberg, gewone kropsla.
Kook de aardappels en maak er puree van. Het lekkerst (en meest gezond) is het als je aardappels neemt waarbij je de schil kan laten zitten.
Te warm om puree te stampen? Laat de aardappels dan nog een minuut of 3 verder koken, giet ze af, doe het deksel op de pan en schudt de pan flink heen en weer. Je aardappels vallen uit elkaar en zijn daardoor al grof gepureerd, meer is ook niet nodig.
Doe ongeveer 4 eetlepels yoghurt, een scheutje olijfolie, snuf zout en peper, snuf kerriepoeder, het sap van 1 citroen en het rasp van 1/2 citroen door de aardappels en klaar is je puree. Zorg dat de puree echt helemaal op smaak is, want als je dat nog moet doen met de sla erdoorheen, wordt die sla te slap van al het roeren.
Was de sla goed en snij of scheur in grove plukken. Niet te fijn want ook dan wordt ie slap, door de warme puree. Met iets grotere blaadjes hou je een lekkere bite. Schep de sla voorzichtig door de puree en dien op. En weet je wat daar dan lekker bij is? Goeie tonijn uit blik. Of een andere vissoort die je lekker vindt uit een blikje. Gewoon, koud eroverheen ‘verkruimelen’. Scheelt ook weer bakken en hitte.
Dit stamppotje is lekker licht en zomers van smaak door de sla, de citroen en olijfolie en je zet toch een ‘behoorlijke hap’ op tafel. Want na 5 dagen koude salades eten, word je dat ook wel een beetje zat toch? Ik voel me dan in elk geval een beetje konijnerig worden, no matter hoe lekker die salades ook zijn. Hittegolf-voer kan nog best gevarieerd zijn. De ergste warmte is al voorbij maar komende dagen krijgen we nog een toetje geloof ik. Dus hup, lekker aan de slastamp!
Nou hehe, die kan ik van mijn lijstje afstrepen… ? Overigens is er niks mis met salade eten, we deden dat dan ook veel en vaak afgelopen 2 weken. Vandaag nog salade nicoise, een feestmaal! Ook een feestmaal: Indonesisch van de toko. Gisteren weer gedaan (alles vega uiteraard), zo vreselijk goed! Heel blij met weer een lekkere toko in town, ha! En bij dat zomerse, kleurige eten is een Radler citroenbiertje met spa rood erdoor heul prettig!
Weer normaal
De ergste warmte is weg, we slapen weer heerlijk fris en we zijn daar heel happy mee! Nu kunnen we het normale leven weer oppakken. Althans, normaal… Door coronatijd heeft bijna alles de context van een nieuw normaal, natuurlijk. Dat is trouwens een uitdrukking die op ons begin 2019, na de dood van onze lieve Dirk, persoonlijk al van toepassing was en die we in die dagen ook veel gebruikten.
Maar naast de corona-abnormaliteiten van het leven, waren wij nog bezig om hier in onze nieuwe omgeving een eigen nieuw normaal op te bouwen. De hitte gooide alles weer door elkaar. Slapen in de woonkamer, alles donker en dicht overdag, ‘s avonds tot veel te laat buiten op het dakterras hangen, niet echt normaal koken, niet op de Vespa voor onze tochtjes, niet werken aan de boekjes, alles was weer helemaal anders.
Maar gelukkig, nu kunnen we weer verder bouwen. Aan ritme, nieuwe gewoontes, nieuwe rituelen, vertrouwde zaken. Een van die nieuwe gewoontes, is op maandagmorgen naar de markt gaan en een koffietje doen in de stad. Liefst bij Philipse. Daar streken we gisteren dan ook weer met veel dankbaarheid neer. Het was gelukkig weer mogelijk; vorige week was het zo warm dat we ‘s morgens heel vroeg gingen en Philipse nog niet open was. Maar gisteren kon het weer en het is zo fijn, daar hangen!
Op de foto bovenaan zit Freek het straatje / terras te ‘bewaken’, of eigenlijk: af te speuren naar of er nog iemand aankomt. Want voorbijgangers worden door Freek begroet met een kwispelende staart en een schuddend, waggelend lijfje. Zie dat maar eens te weerstaan. De aaitjes en lieve woorden zijn dan ook niet van de lucht. En het is er gezellig, niet te druk, niet hectisch maar gemoedelijk. Van de stad wordt Freek nog een beetje chaotisch en nerveus, maar eenmaal daar op het terras in de luwte, is ie net zo blij als wij!
Nog even over de warmte hier in huis: gelukkig krijgen we die er nu ook wel vrij snel weer uit, het is weer lekker hier. Wel willen we het samen met de woningcorporatie proberen op te lossen voor volgende zomer en we zijn ook bereid er kosten en verantwoordelijkheden in te delen waar nodig. We hebben wel ideeën over wat wij zelf kunnen doen. We denken bijvoorbeeld aan klimop in bakken en die dan laten groeien langs de muren van het appartement. Zodat beplanting de zon en warmte van de muren weghoudt. Anyway, morgen komt de verhuurconsulent terug van vakantie en vindt zij een paar mailtjes van buren en ons, met de vraag: hoe kunnen we de ergste hitte hierboven samen gaan bestrijden?
Nu de warmte weg is, zijn we voortvarend bezig met de werkkamer. Fiep heeft er al haar nieuwe plekkie, mijn werkhoekje is er ook al, Dejan z’n hoek ook, en komende dagen gaan we planken aan de muren erbij hangen voor opbergruimte. Dan nog gezellig maken en hup, wij kunnen aan het werk!
Intussen hebben we trouwens nog een creatief klusje uitgevoerd: de eettafellamp hacken. We kunnen boven de tafel geen lamp aan het plafond hangen en dus kochten we een staande lamp met een arm die boven de tafel hangt. Prima ding, dimbaar, fijn. Maar de kap vonden we saai. En we hadden nog een oud lampenkapje liggen. Die paste perfect over de nieuwe lamp en jahoor, het werd ineens helemaal een Boslust-boomhut gevalletje! Nu is de lamp niet meer saai, en hij geeft ook nog een fijner soort licht.
Ons nieuwe huissie wordt steeds meer ons heel eigen plekje. Hopelijk kunnen we van hieruit weer fijne dingen bereiken, mooie dingen maken, anderen er blij mee maken en warmte brengen. Zoals we dat in Dieren en daarvoor in Amersfoort ook deden.
Mooi!
Dat brengt me trouwens bij ons oude huissie en zijn nieuwe bewoners.
Laatst werd ik gebeld door de voormalige woningcorporatie: of we zeker wisten dat we geen overnamekosten betaald wilden krijgen voor alles dat we in het huis achterlieten. Vloeren, rolgordijn, enz. Ik zei dat wij blij zijn als de nieuwe bewoners het goed kunnen gebruiken, en dus wilden we er geen geld voor. Onder een voorwaarde: ze moesten dan wel alles overnemen, wij wilden niet alsnog van alles moeten weghalen en ook geen kosten maken om het weg te laten halen. Dat vonden ze een goeie deal om aan de nieuwe bewoners te communiceren.
Die bleken heel blij te zijn met alles, en namen het allemaal heel graag over. Dat deed ons goed. Daarmee konden we het huis ook echt definitief loslaten.
Een week later, kwam ik erachter dat er een postpakketje voor mij op ons oude adres bezorgd werd. Via onze oude buurvrouw, die met haar telefoon naar de deur van ons oude huis liep en de nieuwe bewoners aan de lijn vroeg, kon ik met de nieuwe bewoners overleggen of ze het pakketje mee terug wilden geven aan de postbode. Daardoor hadden we meteen ook een heel leuk gesprek. En Monique, een van de nieuwe bewoners, zei hoe gelukkig ze zijn met het huis, dat ze het bijna mis hadden gelopen door een fout en er zelfs een advocaat bij hadden gehaald om het huis alsnog op te eisen (zij hadden de meeste rechten bleek). Dus er werd gevochten voor ons oude stekkie, fijn idee!
Monique belde vervolgens met videobellen en leidde ons rond door ons oude en hun nieuwe huis. Natuurlijk zijn ze het lekker aan het opfrissen, dat was ook wel nodig ook. Maar ze zijn dolblij met het raam dat wij erin hebben laten zetten, met de keuken, de vloer, het vouwgordijn en meer.
De tuin zijn ze al flink aan het opknappen ook. Het is zo fijn om te zien hoeveel liefde het huis weer krijgt!
Een week later, op zaterdag, kwamen Jaap en Monique onze kant op, om een ander pakketje (dat bij dezelfde bestelling hoorde en dus ook per ongeluk naar ons oude adres ging) langs te brengen. Ze waren onderweg naar Maastricht en boden aan langs Nijmegen te rijden. Dat vonden we super lief. Ze kwamen koffiedrinken op ons dakterras, en namen vervolgens (dat hadden wij hen aangeboden) ons mooie fornuis mee, dat in de schuur stond. Het hoort bij onze vorige keuken in Dieren, en hier in Nijmegen stond het maar in de berging niks te doen. Zij waren er super blij mee, hebben een bus dus het kon makkelijk mee (eerst nog een paar dagen mee op vakantie naar Maastricht!) en wij zijn ook blij want het was een fijn fornuis en wij konden het toch niet meer gebruiken omdat we inbouwspul hebben. Dus ons oude fornuis is via Nijmegen en Maastricht weer teruggegaan naar Dieren.
En dan krijgen wij in ruil daarvoor een zeer geliefde boom uit onze oude tuin, in een grote pot, door Jaap en Monique gebracht met een busje, op ons dakterras. Hoe super is dat! We hadden moeite met die boom achterlaten, ook omdat ie bij het grafje van Dirk stond. Maar hij was te groot voor ons om uit te graven. Jaap gaat dat in het najaar alsnog doen en hem verpotten en hierheen rijden. Zo blij mee!
En toen zaten we dus te kletsen met elkaar van: ‘waar kom jij vandaan?’ enzo, en toen bleek dat Monique en ik allebei opgegroeid zijn in Lelystad (ik deels maar) en samen 1 jaar lang op dezelfde school hebben gezeten. Dus wij liepen daar allebei rond, niet wetend van elkaars bestaan, niet wetend dat we later in hetzelfde huis in Dieren zouden komen te wonen! Dat vonden we toch wel even heel bijzonder.
Monique gaat ons weer een filmpje van huis en tuin laten zien zodra het af is. Daar verheug ik me op. We zijn hier heel blij dat het allemaal zo op z’n plek valt. Ons fijne oude huis, ze zullen er heel happy worden denk ik.
Vanuit Nijmegen: ciao, tot gauw.
Kiki
