In het nieuws las ik laatst dat er nu al een run is op kerstbomen.
Het ultieme hamsteren van golf 2? Daarbij neem ik trouwens aan dat het gaat over nepbomen want ik -kerstbomenmeisje pur sang- heb nog geen enkele echte boom gezien. En ALS ze er al waren geweest…nou ik had ze geroken hoor! Van kilometers ver, ha!
Maar serieus: hier en daar verschijnen er al buitenboompjes met lichtjes. Stiekem wel leuk, maar voor onszelf nee, effe wachten nog. Ik snap ze trouwens wel, die mensen die denken fuck it, dan wil ik gewoon nu al kerstlol.
Het zijn rare tijden in de wereld, en het zijn de donkere dagen van november (en daarna), ik herken de behoefte aan lichtjes. Lichtpuntjes ook.
Vriendinnetje Annelies belde vanmiddag -ik schreef hier onlangs nog dat ik al jaren geen beller meer ben, maar we hebben twee uur zitten kleppen en hadden nog wel een uur kunnen doorgaan, ha!- en in ons gesprek merkte ik dat we hetzelfde ervaren: dat het leven / de wereld zo gruwelijk grillig is. Kijk alleen al naar het nieuws van de dag: de presidentsverkiezingen met die geflipte Trump die van alles loopt te roeptoeteren en zich nog geen minuut als een waardig president -en verliezer of winnaar?- lijkt te kunnen gedragen.
En dan heb je aanslag hier, aanslag daar, nog meer mafkezen op het politieke wereldtoneel die er een puinbak van maken, Covid waanzinnigen…
Wat een wereld. Zucht.
Zelf zoek ik nu graag naar extra zachtheid en warmte, op momenten dat ‘de wereld’ me bij de keel grijpt. Dan kruip ik wat dieper weg in ons holletje en geniet ik nog intenser van de guitigheid van onze beestenhummels. Jasper die fantastisch ligt te snurken in zijn stoel, Fiep die kennelijk iets laat vallen tijdens het graantjes pikken en een luide, geïrriteerde ‘POK!’ geeft, Freek die ons hart smelt op schoot bij Dejan, vol overgave liggend op z’n rug. Er zit geen millimeter kwaad bij die gastjes.
Ik zie nieuws waarin jonge mensen – in de leeftijd van simpelweg grote kinderen nog- een oudere man genadeloos heftig in elkaar slaan en dan op straat achterlaten, waarna hij aan zijn verwondingen bezwijkt (Arnhem vorige week, heeft ontzettend veel mensen geschokt). Hopeloos nieuws. Moordende kinderen, in feite.
Dan kijk ik naar ‘onze fluffy kinderen’ en ontroert me dat. Want dan weet ik: bij hen zit het goed. Zij zijn per definitie vol onschuld.
Momenteel steek ik nog vaker kaarsjes aan, zet een bemoedigend -of in elk geval rustig- muziekje op, lees iets dat even helemaal niks met heftigheid te maken heeft. Of iets dat de heftigheid iets meer kan uitleggen, zoals in dit artikel in NRC over de VS.
Kleine leuke klusjes doen, ook extra fijn. Een kaart maken voor jarig nichtje (Dejan en ik ontwierpen in dezelfde stijl de geboortekaart die ze hebben gebruikt voor haar), of bezig zijn met de inhoud van het winterboekje (voor zorgorganisatie Attent). De voedselbank mailen om te vragen of zij de postcodeloterij cadeaukaarten (voor vegaproducten bij de Appie) kunnen gebruiken. Omdat wij die kaart niet kunnen verzilveren want we vermijden winkels (en ze zijn online niet te gebruiken). Dus heb je ook zo’n kaart en belandt ie in de papierbak? Activeer ‘m en stuur naar je lokale voedselbank. En dat zo’n voedselbank dan heel enthousiast reageert op je mail, he ja, fijn!
Het zijn de kleine dingen die de scherpe randen weer even iets ronder maken.
Kleine cadeautjes enzo, ook verzachtend. Lieve briefjes. Jezelf iets geven dat je eigenlijk te luxe vindt. Ik kocht twee kleden voor in de hal (gáát ze weer met d’r kleedjes) en dat was niet noodzakelijk maar het stapt wel heel behaaglijk binnen, moet ik zeggen. Wat een verschil kan dat zijn, en wat word ik daar blij van.
Er kwam ook nog een cadeautje met de post dat stiekem al iets met kerst te maken heeft, jaja… Een ‘kandelaar ring’ voor in het raam. Die hangt zelfs al. Maar dat heeft dan weer een praktische reden: voor de vogels. Wij hebben namelijk zoveel bomen rond het gebouw dat die in de ramen sterk weerspiegelen en het lijkt daardoor alsof het ‘bos’ bij de ramen gewoon doorgaat. Vogels denken dat helaas ook en dan is het ineens van boem! Een doffe klap: weer zo’n arm beestje gecrasht. Het is een mini slagveld soms, en het laat een droevige witte poedervlek op de ramen achter, heel bizar.
Dus wilden we er die kandelaar ring in hangen zodat het waarschuwt: ho, stop vogel, heb je ooit een kandelaar in de bomen zien hangen? Nee? Hier niet vliegen dan!
Daarom dat kerstding. Staat best sfeervol ook nog en het was de meest subtiele oplossing. Twee vliegen in een klap dus (zolang ‘t maar geen vogels zijn).
Ik ga nog een mandarijn (die op de foto bovenaan) snoepen met Dejan en knuffelen met Freek.
Knuffelen. Kan je ook nooit genoeg doen, zeker nu.
Vanuit Nijmegen een rustige novembernacht gewenst.
Kiki
#Wildewereld
#CocoonenDanMaar
#Lichtjes
#LiefdevolLeven
#KleineKadootjes
#ZoekZachtheid
✉️ Wil je reageren op dit bericht? Mail: info@kiki-dejan.nl
