foto: Trey Musk
Morgen komt die bijpraat hoor, zeker weten. Maar voor vandaag zijn andere dingen veel interessanter en belangrijker.
Vrijheid. We vieren ‘m weer, zoals elk jaar.
Inmiddels weten we nu allemaal wat een avondklok is en wachten we op een soort bevrijdingsdag 2021. Met steeds meer prikken in armen, lijkt die nieuwe, oude vrijheid dichtbij maar tegelijkertijd wordt het wachten zo taai. De een wacht op het moment dat zij of hij haar of zijn moeder in het verpleeghuis weer kan omhelzen, een ander wacht op het moment dat vakantie in het buitenland weer normaal kan, of simpeler: wachten op het moment dat je weer zorgeloos de winkel in kunt. Ook ik wacht met steeds meer ongeduld op het moment dat ik het vaccin binnen heb, en na 1,5 jaar mijn reuma-infuusbehandeling kan hervatten.
Dat het bereiken van vrijheid een lange adem kan vragen, weet iedereen die oorlog meemaakte helaas maar al te goed. Zo ook mijn vader (die nu alweer 10 jaar dood is). Elke 4 en 5 mei grepen hem bij de keel, jaar in jaar uit. Dan belde ik hem op 4 mei na de dodenherdenking, omdat hij dat fijn vond. En dan nam hij op en bleef het altijd eerst een tijdje stil. Ik wist dan dat hij huilde. Daarna zei hij: Zo! En nu is het weer voor een heel jaar klaar met ‘t sentiment. Gezellig dat je belt meid! En dan hadden we verder een vrolijk gesprek.
Vertellen over de oorlog wilde hij niet. Maar zijn stille pijn op 4 mei ‘s avonds even mogen toelaten in de ‘telefonische nabijheid’ van een van zijn kinderen, daar hechtte hij veel waarde aan. Over hoe de bevrijding in ’45 geweest was voor hem, kon hij ook nauwelijks iets vertellen. Maar hij wel eens heeft gezegd: pas toen begon de pijn. Hij was tiener in de oorlog en werd op 12 jarige leeftijd met de trein naar Nijmegen gestuurd door zijn moeder omdat hij priester moest worden. In Nijmegen ontsnapten hij en zijn klasgenoten door enorme mazzel aan de gevolgen van een bombardement. Dat is het enige dat pa ooit verteld heeft.
In de ontroerende toespraak van Andre van Duin op de Dam, kwam dat ook naar voren: praten over de oorlog is iets dat voor veel mensen die er middenin hebben gezeten, moeizaam lijkt te zijn.
Wachten op de vrijheid die ooit zo gewoon was. Ze moesten het toen (veel langer en heftiger) en we moeten het nu. Een surrealistische film en toch de werkelijkheid. Dat tijdens dat afwachten zaken als geduld, vertrouwen en rustig blijven cruciaal zijn, laat dit simpele en lieve filmpje heel mooi zien.
Fijne bevrijdingsdag.
Kiki
