Vrijdagbijpraat

Wat er echt toe doet.

Ken je dat? Dat de omstandigheden je dwingen om weer te beseffen waar het uiteindelijk werkelijk om gaat voor jou. Dat is de laatste dagen bij ons ook weer het geval. Een bijpraat met rode draad.

By the way

De prik in mijn schouder maandag is prima gegaan, heeft inmiddels ook een prima effect en daar ben ik super gelukkig mee! Waar het een paar maanden geleden nog leek (volgens de echo-arts toen) dat zulke prikken in mijn schouder (toen zat het probleem rechts) weinig soelaas zouden bieden omdat de ontsteking  te fors was, blijkt wat mij betreft het tegenovergestelde inmiddels waar te zijn: ze brengen rust, die prikken, ook bij die joekels van ontstekingen. Want ook nu met de linkerschouder (die in korte tijd flink meer ontstoken was geraakt volgens de echo) hielp 1 prik al om het probleem daar de baas te zijn. Of de ontstekingen helemaal weg zijn, moet ik niet eens willen weten; de pijn is weg en dat is een cadeau!

Freek Frummel arme hummel

En dan is het vervolgens de een uit de lappenmand, de ander erin… Want wij hadden afgelopen dagen (en nu nog) de handen vol aan Freek, die letterlijk en figuurlijk hondsberoerd was. In de nacht van dinsdag op woensdag zijn we om de beurt opgebleven om hem te verzorgen, hij heeft toen een keer of 15 lopen overgeven in die nacht en was ontzettend ziek.
De dierenarts heeft Freek in 3 dagen tijd 2 keer gezien en een goed plannetje bedacht met ons, om Freek er weer boven op te krijgen, nu op korte termijn en straks structureler. Vermoedelijk is zijn maagje continu geïrriteerd en nu dus ontstoken waardoor hij misselijk en beroerd is. Wie hem buiten ziet lopen, zou denken ‘niks aan de hand’, zo levendig is Freek nu nog steeds. Maar dat wordt getriggerd door alle geurtjes, andere honden. Intussen eet hij met moeite, slaapt hij doorlopend, speelt hij niet, kortom: is ie niet happy. Hij heeft voor een paar dagen nu prednison gekregen en we gaan zijn brokjes steeds aanlengen met kamillethee. Ook heeft Freek een ‘maag verzachter’ gekregen die de scherpte er vanaf moet halen. Op den duur moeten we een allergietest doen en kijken of wij op het gebied van voer, dan toch iets anders moeten.
Meneertje is nu aan de beterende hand (een prednisonprik doet natuurlijk wonderen, meteen al) en hopelijk kunnen we hem komende dagen steeds verder uit de put trekken. Zo ziek als de nacht van dinsdag op woensdag, is ie nu zeker niet meer.

Woensdagnacht, toen Freek zo vreselijk beroerd was, waren we simpelweg als een vadertje en moedertje bezig met hem er doorheen te slepen. En maar spugen dat mannetje, en maar afzien: zo vreselijk zielig! Op het moment dat ik net in slaap viel en Freek voor de 5e ronde moest overgeven, ontsnapte uit mijn mond wel even een luide vloek.

En dat is een symbolisch bruggetje naar een aanverwant onderwerp: meneer de paus die weer eens iets heeft lopen roepen.

Ach ja, ach jee

Ik werd erop geattendeerd door twee dierbare bloglezers (Ingrid en Mirjam), die zich namens Dejan en mij boos maakten en dit schreven aan mij:

“Kiek, heb je gelezen wat de paus zegt over mensen zonder kinderen? Dat die egoïstisch zijn? Wil je wel geloven dat ik mij, als iemand met kinderen plaatsvervangend schaam voor die opmerking? Dat ik wel kinderen heb, vind ik geen opsteker, als zo’n paus-figuur zoiets zegt. Het is geen compliment voor mensen met kinderen, om vertegenwoordigd te worden door uitspraken van zo’n man”.

En dit was een reactie van de andere bloglezer:

‘Wat die engerd in Rome nou weer beweert, het is op het fascistische af zeg! Laat het Dejan en jou alsjeblieft JUIST alleen maar positief bevestigen in jullie keuze’s hoor lieverds! Jullie zijn zorgzaam voor de wereld om je heen en met jullie diertjes en daar mag je alleen maar trots op zijn’.

Ik steek ‘m in mijn broekzak, dat sowieso.

Nou ben ik verder eerlijk gezegd niet erg bezig met wat de paus al dan niet vindt van welke leefstijl dan ook. En daarbij: het niet hebben van kinderen, wordt juist weer ‘verdedigd’ door mensen die Dejan en ik dan toch wat hoger hebben zitten: wetenschappers. Het is maar waar je in gelooft of niet. Ik vind iemand met kinderen niet egoïstisch en ik weet dat Dejan en ik niet egoïstisch zijn. We weten van onszelf dat wij mensen zijn die omzien naar anderen, op de manieren waarop wij iets kunnen bijdragen en betekenen en dat is wat voor ons als maatstaaf het beste te hanteren is. Het kan altijd meer en anders misschien, en daar proberen wij ook steeds naar te blijven zoeken, maar we zien wel om naar een ander. En het feit dat wij huisdieren hebben en daar zielsveel van houden, sowieso veel warmte hebben voor het lot van dieren, doet daar helemaal niets aan af.

Psycholoog Roos Vonk onderschrijft trouwens in een artikel dat liefdevol omgaan met dieren, ook niet bepaald slecht is voor de wereld (klik hier voor het volledige artikel):

“Dat is ook in lijn met resultaten van mijn eigen onderzoek naar prioriteiten in altruïsme. Daaruit bleek dat mensen die sterk betrokken zijn bij dierenwelzijn en geld geven aan goede doelen ten behoeve van dieren en milieu, óók meer betrokken zijn bij de problemen van mensen – terwijl degenen die vinden dat eerst mensenproblemen opgelost moeten worden voordat dieren aan de beurt zijn, dit eerder lijken te gebruiken als een rechtvaardiging om helemaal niemand te helpen, en aan geen enkel goed doel te geven.”

Liefdevol

Wij proberen zo liefdevol mogelijk te zijn in de dingen die we doen. Volgens mij is dat het enige waar je echt een keuze in hebt en grip op kan hebben. En dat pad proberen wij steeds weer te volgen, Dat voelt, wat anderen ook van ons vinden, sterk en goed. Liefdevol. Voor ons het sleutelwoord. Ik heb dat woord vanmiddag ook weer genoemd tegen 2 buurvrouwen bij ons in de hal beneden toen we het hadden over booster-vaccineren.

(mocht je trouwens nog steeds mijn blog volgen, beste benedenbuurvrouw: de groetjes uit de boomhut, fijn weekend gewenst alvast! ??…).

Mensen, echt, het zal me uiteindelijk een worst wezen wat de paus vindt. Of wat de buurvrouw vindt, of wat de dokter en de slager vinden van mijn leefstijl. God hoort ze brommen, niet alleen in de krant. Ik heb goeie voelsprieten, heel goeie ogen, oren en een stel hersens. Ik weet echt wel waar bepaalde geluiden vandaan komen. Daar heb ik niet eens de extreme, geradicaliseerde uitspraken van de paus voor nodig. De veroordelingen en extreme gedachten zitten overal om ons heen, ook in je eigen omgeving, op alle onderwerpen die je maar kan bedenken. Maar of ik het me uiteindelijk ook persoonlijk moet aantrekken wat een ander vindt? Hoe verleidelijk het ook is om je erdoor te laten intimideren, ontmoedigen en van de wijs te laten brengen: nee, ik verzet me daartegen. Ik wil liefdevol blijven leven en kan dat alleen als ik de giftige, splijtende taal van bepaalde mensen probeer buiten mijn hart te laten. Of het nou bij wijze van spreken de paus is of de tandarts of de buurvrouw.
Mensen die het als beroep of hobby hebben om te oordelen over anderen en dat dan lopen verkondigen, die hebben wellicht op dit moment niks beters te doen in de wereld en het leven. En dat vind ik alleen maar droevig voor hen / hem/ haar. Ik wens ook die mensen toe dat ze vrede vinden met zichzelf en het niet meer nodig hebben om te oordelen naar anderen maar kunnen genieten van wat ze zelf aan mogelijkheden in huis hebben en hoe ze anderen blijer kunnen maken.

En wat ik van afgelopen dagen weer geleerd heb, is wat er ècht toe doet. Dat is dat wij in de eerste plaats met liefde zorgen voor onze Freek (en co) en elkaar en daarnaast ook omzien naar de mensen die onze zorg en warmte willen omarmen.

Rijkdom

Toen ik gistermiddag met een koffietje in de heerlijke stoel bij het raam zat te turen in de boomtoppen, Freek weer alweer even op zijn uitkijkpost zat en katertje Jasper naast me in de stoel lag, dacht ik: dit is het enige wat er voor mij uiteindelijk toe doet. Zulke vredige momenten hebben. Dat zij en wij bij elkaar zijn, gezond proberen te blijven (de beestjes met onze hulp natuurlijk), dat we het goed hebben samen en met de mensen die elkaar een beetje hoop willen brengen.

Ik hoef geen groot huis, niet 2 auto’s, geen wintersportvakantie of 4 keer per jaar naar Ibiza, geen grote tuin, geen dik salaris en geen deftige baan, geen 2e huis en ook geen dure kleren aan. Ik voel me schathemeltjerijk met de beestenhummels, mijn mooie man, onze creativiteit, die boomtoppen rond onze boomhut, een paar fijne, integere mensen om ons heen en…een koffietje in een lekkere stoel. En dat ik dan vanuit die stoel geen mensen zie maar vogels, een eekhoorn en bomen, -alleen maar bomen.

Het is jammer dat je hondenkind een hele nacht lang moet lopen braken, om zoiets weer zo goed te beseffen: dit lieve leventje is wat me rijk maakt en wat mijn hart heeft. En dat we allemaal een beetje happy in ons vel zitten.

Ik wil weer veel vaker stilstaan bij wat er werkelijk toe doet. Vandaar dan ook het plaatje bovenaan: de simpele rijkdom. Koffie in de buitenhoek, meer niet

Ik hoop dat iedereen die dat zoekt, zijn simpele, èchte rijkdom zal vinden, dit jaar.
Fijn weekend, maak er iets van. 
Kiki