Zes jaar Dieren, het ‘eerste’ toertje met de Vespa en het gesprek in Tilburg.
Vrijdag 29 maart 2013 verhuisden wij van Amersfoort naar Dieren. Omdat we dat wilden, niet vanwege werk ofzo. Het was een woondroom die we hier waar konden maken. We verhuisden naar een andere provincie, van stad naar dorp en van stedelijk naar bosrijk. Een soort ‘Ik Vertrek’ zeg maar. Alleen dan binnen Nederland, zonder B&B / mini camping (glamping), gites of wat dan ook en zonder onmogelijke verbouwingen. Een vertrek zonder ellende. Alles liep gesmeerd eigenlijk.
Nu zijn we zes jaar verder en nog steeds heel erg happy met die keuze. Alleen: het leven heeft ons in die zes jaar wel behoorlijk uitgedaagd en liep, in tegenstelling tot de verhuizing, juist niet gesmeerd. Dat we hier nu zo zitten zonder Dirk vind ik het moeilijkste van alles. Hoe troostrijk de komst van ‘Dirkebroer’ ook is (want dat is het, we kijken naar hem uit!), het blijft zo droevig dat Dirk hier niet meer rondloopt…
Een andere hobbel uit de afgelopen zes jaar is neurospook dat maar niet weg wilde. Gelukkig is het probleem nu alsnog verholpen en de verwachting is niet dat het nog terugkomt. Ook al is terugkeer nooit uitgesloten. Maar uit het gesprek gisteren met de neurochirurg is me wel duidelijk geworden dat ik mijn goede gevoel dat ik er voorgoed vanaf ben, echt wel mag omarmen en dat is heel erg fijn.
Er zijn nog wel wat kleine zorgen om de ‘nasleep’ van de operatie. De arts stelde vast dat er officieel sprake is van hersenletsel (niet-aangeboren, categorie ‘na trauma’) en hij vindt het herstel daarvan inmiddels iets te lang duren bij mij, het had al wel beter moeten zijn. Zijn advies is om er mee aan het werk te gaan maar dat mag gelukkig wel in onze eigen omgeving in een ziekenhuis. Met name het werkgeheugen leek hem een probleem dat hulp nodig heeft en waarschijnlijk kom ik dan terecht bij het Geheugen Centrum van het Gelre in Zutphen.
Ik gaf aan dat ik stiekem bijna een beetje een gevoel kreeg ‘straks heb ik dementie’ en toen zei de neurochirurg: ‘Eigenlijk heb je dat ook een beetje, maar dan ten gevolge van een hersenoperatie, en heel tijdelijk’. De ‘obstakeltjes’ die ik tegenkom kloppen allemaal heel erg bij een mogelijke nasleep van deze operatie. Het goeie nieuws is: het gaat allemaal weer weg. Alleen soms krijgt een patiënt er extra hulp bij en dat vond hij dus in dit geval ook nodig. Over een half jaar zal het allemaal weggetrokken zijn. Als dat niet zo is, moeten we terug naar de neurochirurg en wordt er verder onderzoek gedaan. Maar het gaat goedkomen voor die tijd, vooral met wat ondersteuning erbij.
‘Hersenletsel’ klinkt raar en het voelt helemaal niet passend bij mijn situatie. Maar je hebt hersenletsel en hersenletsel natuurlijk. Iemand die na een beroerte weer helemaal moet leren praten, heeft veel ernstiger hersenletsel dan de irritante maar overkomelijke probleempjes die ik tegenkom. Maar dat de arts er wel alert op wil zijn en er werk van wil maken, voelt zorgvuldig voor Dejan en mij. Hersenletsel klinkt raar maar een hersenoperatie klinkt ook raar, en dat is toch wat ik in anderhalf jaar tijd twee keer heb ondergaan. Vervreemdend maar waar. Hopelijk kan ik dit ‘Hersen-Hoofdstuk’ over een paar maanden dan toch echt lekker achter me laten en dat gun ik Dejan ook zo. Kopzorgvrij zijn: ik ben al heel veel stappen onderweg en heb nog maar een klein stukkie te gaan.
Dat er moeilijke dingen gebeurd zijn in de voorbije zes jaar in Dieren, heeft natuurlijk niks te maken met deze plek en onze beslissing destijds om te verhuizen. Dirk was al aardig op leeftijd en had een systeemafwijking (ondanks het feit dat hij van een verantwoorde fokker kwam) en het verdrietige moment dat zijn lijfje het niet meer trok was aangebroken. Mijn neurospook is ontstaan na reuma-medicatie en een vervelende bijwerking daarvan, maar het probleem lag al op de loer; je moet namelijk ook de pech hebben dat je sterk kronkelende aders hebt (oftewel: ik had een kronkel, ha!).
Ik zou het zelfs zo willen stellen: ondanks alle pech, hebben wij enorm geluk. Omdat we elkaar hebben en omdat we zo’n super fijne woonplek hebben. En daar zijn we allebei al zes jaar dankbaar voor.
Wij gaan nu op pad met de Vespa en weer toeristje spelen in eigen omgeving. Want na 6 jaar hebben we nog steeds niet alles gezien en bovendien verveelt ‘t nooit, het mooie landschap hier!
Dirk reist mee, in ons hart. Woef, zoeffff, daar gaan we! ? ? ❤️
Tot gauw.