Mijlpalen.
Het is zover, de zon staat hoog en na een half jaar zwemt nu meer dan de helft van de achtertuin weer in het zonlicht.
Ineens zie ik een wespenkoningin vliegen. Zou ze hier een nest hebben of is ze nog op zoek naar geschikte woonruimte? Ze gaat in een strakke lijn, doelgericht. Eerst richting de hoek waar onze Japanse kers in bloei staat als een roze wolkje. In gedachten moedig ik haar aan om nog wat meters verder te vliegen en ons erf over te slaan. Alsof ze mijn gedachten kan horen, reist ze door naar ‘het mini bos’ achter de tuinen.
Ik had ze al eerder verwacht, de koninginnen. In de 6 jaar die wij hier (vandaag op de kop af) wonen, heb ik geleerd dat de wesp-vrije periode duurt van november tot begin maart. ‘Je bent laat’ mompel ik door het open raam tegen de koningin. Mijn husband kijkt met verbaasde blik mijn kant op. ‘Niks’, antwoord ik.
Een mijlpaal vandaag: de zon en het voorjaar nemen het heft weer in handen na een maand van grauw en grijs.
Vandaag is het ook 3 maanden geleden dat onze hond Dirk doodging.
Drie maanden. Ik loop met de cursor door de digitale kalender en tel zorgvuldig de vrijdagen. Het zijn er echt twaalf. Over ruim twee weken komt zijn ‘kleine honneurs-waarnemer’ al onze kant op. Drie maanden zonder Dirk. Een nieuw seizoen in zonder het wezen dat je zo dierbaar is, en die de wisselingen van de seizoenen zo intens mee(be)leefde. Mee met dat eerste Vesparitje (dat we vandaag maken), luierend in het hoekje van de kamer waar de zon het krachtigst schijnt, mee buiten in de tuin eten, mee hangen op dat eerste terrasje van het jaar.
Bij de open keukendeur is het vanochtend een in- en uitlopen van kater Jasper, die hele verhalen houdt. Die heeft de lente in z’n katerbol. Kip Fiep staat buiten te kraaien alsof ze een haan is. Ook de lente in d’r lijf.
Maar er is geen harige hondensnuit meer bij de tuindeur – om te snuffelen of het de moeite waard is wat daarbuiten allemaal gebeurt – en er hoeft geen krukje meer tussen woonkamer en keuken te worden gelegd om te voorkomen dat meneer hond zelf de tuin in drentelt, struinend naar kattenkeutels. Honden schijnen super schone tongen te hebben. Ik kan me dat nauwelijks voorstellen gezien hun snack-gewoontes… Ik mis het krukje in de deuropening, de luide snuffelgeluiden bij die eerste dag dat de tuin weer binnenkomt via de open keukendeur. Ik mis de opwinding bij het zien van de oranje riem (een teken dat hij mee mocht op de Vespa) en de zorgelijke blik bij geronk van de Vespamotor als Dejan het bakbeest de tuin uit rijdt, Dirk altijd nerveus, want stel toch dat we zonder hem weg zouden gaan.
Er komt een mailtje binnen van het ziekenhuis in Tilburg. Een brief van de neurochirurg naar aanleiding van het bezoek gisteren. Gericht aan mijn huisarts en de artsen in Radboud. ‘Graag verwijzing naar een geheugenpoli i.v.m. NAH’. Ik moet even slikken maar herpak mezelf snel: het is goed en het is het laatste stapje in het streven naar weer een blij, helder hoofd.
Een dag vol zonlicht. Een mijlpaal-dag.
Van mooie en minder mooie mijlpalen.
De Vespa ronkt en roept.