Sterk en kwetsbaar.
We vierden een klein feestje en struinden door het bos voor paddenstoelen en kastanjes.
Over dat struinen door het bos.
Het is zo leuk om af en toe met een bepaald doel door het bos te gaan. Zoeken naar Willem het edelhert =turen in de verte / speuren naar paddenstoelen = de grond afkammen tussen blaadjes, mos en takjes / Kastanjes rapen: zo’n stekelbol tussen je voeten proberen te openen: uitdaging! We zien veel meer details als we kijken met een scherpe focus. We vonden gisteren al een paar kastanjes, maar dat zijn prematuurtjes. We aten er allebei een (gewoon in het bos) maar ze hadden weinig smaak. Normaal begint het kastanjefeest ergens rond de 2e week van oktober maar de bollen zijn allemaal al zo groot, dat we maar eens even een kijkje namen. Alleen zijn de kastanjes zelf nogal bleekjes van kleur, duidelijk te vroeg gevallen. Hopelijk smaken ze over 2 weken wel lekker zoetig.
En verder vonden we 1 paddenstoel, familie van het eekhoorntjesbrood (de boleten). We weten zo goed als zeker dat het de kastanjeboleet is. Door te lezen over de giftige boleten, weten we ook dat de boleet die we gevonden hebben, niet giftig is. De meest giftige boleet is de satansboleet en daar ga je niet dood aan maar je gaat waarschijnlijk wel urenlang braken. Wil je niet. Maar: je herkent ‘m uit duizenden als je hem tegenkomt, en hij is bovendien zeldzaam. Hij heeft een wittige bolle hoed en rode, dikke steel. Hij stinkt bovendien en schreeuwt met zijn uiterlijk: don’t eat me!. Je moet echt kleurenblind zijn en reukproblemen hebben, wil je die plukken.
Anyway. In ons geval denken we dus de kastanjeboleet te hebben geplukt. Toch twijfelen we een beetje en bij twijfel: gewoon niet eten. En niet plukken (we hadden ‘m moeten laten staan en hebben spijt). Komende tijd gaan we wel kijken in ‘onze achtertuin’ de Veluwezoom naar paddenstoelen. We nemen ons paddenstoelenboek mee, een spiegeltje (om de onderkant te bekijken, want daaraan kun je ook goed zien met welke je te maken hebt) en een mesje, want uit de grond trekken, betekent het einde van paddenstoelenleven op die plek. Door het ondergrondse dradenstelsel te laten zitten, kan er weer een nieuwe paddenstoel groeien. Afsnijden dus. En dan nemen we ze alleen mee als we paddenstoelen vinden die overtuigend eekhoorntjesbrood of cantharel zijn. To be continued…
Afgelopen woensdag, op onze trouwdag, waren we in de oranjerie van Kasteel Middachten. Op de prachtige trouwfoto die daar groot aan de muur van de oranjerie hangt, zie je de in 2013 overleden gravin Isabelle Adrienne van Aldenburg Bentinck op haar trouwdag met de Duitse graaf Aurel zu Ortenburg.
Fijn feestje
Woensdag vierden we ons 10 jaar getrouwd zijn. In die 10 jaar voelden we ons heel rijk samen. Maar we verloren ook onze ouders en andere familie, ik verloor mijn werk (medisch afgekeurd) en moest ook wel afscheid nemen van een ‘gezond lijf’. Ik werd niet voor niks in een klap voor 100% afgekeurd en met de boodschap dat ik er in de toekomst niet gezonder op zou worden en dus ook niet meer opgeroepen zou worden voor herkeuring. Dat is ook niet meer gebeurd in die 10 jaar. Mijn reuma is een complexe: hij is redelijk snel beschadigend, verlangt krachtige behandeling maar juist daar kan ik dan ook weer heel slecht tegen. Zo heftig soms dat er andere ingrijpende problemen door komen zoals neurospook (zeer waarschijnlijk). Ik heb een ziekte, en een lijf dat sterk is maar ook ingewikkeld reageert.
Ik werd afgekeurd in dezelfde tijd dat Dejan en ik trouwden. Zo verloor ik iets, en won ik iets. Meer winnen dan verliezen, zonder twijfel. Want wat in die tien jaar huwelijk vooral kenmerkend is voor mij:
•Mooie projecten •Lieve boekjes •Pleegzorgcommitment •Mentorschap •Verhuizen naar een nieuw leven •Bos, bos, bos! •Diepe liefde tussen ons (‘Veel mensen zullen daar jaloers om zijn’ zei iemand die psycholoog is tegen ons, en wij voelen dat af en toe ook wel) •Krachtig zijn en kwetsbaar tegelijk.
Degene met wie ik een echt veilige, 100% verbinding ervaar, is Dejan. Dat is geheel wederzijds zegt hij gelukkig, ha! En als ik heel, heel, heel stiekem heel, heel eerlijk ben, dan durf ik zelfs te zeggen: Dejan is de enige waarvan ik het mooie, unieke hart echt zie en hoor en voel. Hij is anders, en ruim- en warmhartiger dan wie dan ook. ‘De rest’ waardeer ik enorm, ik geniet van fijne dingen doen samen met anderen, ik voel betrokkenheid naar anderen en ook terug. Maar Dejan is de enige met wie ik een rechtstreeks en uniek heart to heart contact ervaar.
Vanaf het allereerste moment dat we elkaar zagen, was dat al zo. Daarom kreeg ik ook meteen cold feet en ‘smeet de deur dicht’, ik vond het overweldigend en doodeng. Het is maar goed dat hij dat ‘heart to heart’ ook doorhad en niet zomaar die dichte deur aanvaardde. Hij wist me op speelse wijze en met een humor die uniek is, te overtuigen om elkaar opnieuw te ontmoeten. Vanaf die tweede ontmoeting zijn we onafscheidelijk. En de foto die woensdag gemaakt is van ons (bovenaan), zegt veel voor ons. Elkaar vasthoudend, ook een beetje beschermend, kijken we naar ‘buiten’. We zijn dichtbij elkaar, ook naar buiten toe, maar ademen onze eigen adem. We sluiten buiten niet buiten, staan niet weggedraaid van de camera, maar zijn wel heel dicht bij elkaar. Wie er ook in ons leven komt / is en wie er ook warm welkom wordt geheten in ons thuis; de eenheid tussen Dejan en mij blijft.
En in een wereld die steeds sterker verhardt, haastig en vlak is, terwijl je zelf niet mee kan rennen en hijgen naar ‘nog perfecter’, ben je afwijkend en per definitie breekbaarder. Dan moet je iets anders: elkaar beschermen, elkaar extra ondersteunen en stevigheid geven. Dat is wat wij doen, waar we goed in zijn samen, en alleen maar sterker in groeien.
Michiel, Dejan z’n getuige bij ons huwelijk en samen met zijn a.s. vrouw Jacqueline (ze gaan trouwen in februari, joehoee!!) heel dierbaar aanwezig in ons leven, zei op onze trouwavond in zijn speech: ‘Jullie passen van binnenuit zo ontzettend goed bij elkaar, jullie zijn daarmee samen stinkend rijk’. En dat zijn we.
(framboos in onze bubbels)
Dat ik Dejan in het begin niet durfde te vertrouwen, was ook een beetje omdat hij zo ouderwets (en origineel) romantisch is dat je eerst denkt: die maakt een grap. Zo dacht ik ook dat zijn zorgvuldig voorbereide huwelijksaanzoek op kerstavond in Londen, een grap was. Ik nam het totaal niet serieus en dacht dat het een van zijn vele aanstellerige sketches was, ha! Vrienden moesten mij later overtuigen dat Dejan het serieus bedoeld had. Maar Dejan zag mijn reactie op zijn aanzoek als een signaal dat het ‘te vroeg’ was en liet het maar even liggen.
Een jaar later, deed hij een 2e poging, maar hield het geheim voor mij en betrok eerst mijn broer en vader bij zijn plannetje om mij te vragen. Alleen… mijn vader dacht dat het een grap was! En vertelde mij grinnikend: ‘Die Dejan dat is me er een, met z’n gekke humor’, waarop hij alles verklapte. Uiteindelijk zijn we getrouwd, ha! Het werd het een anekdote op onze trouwavond, waarbij er gebulderd werd van het lachen. En terecht, ha!
Woensdag bleek dat Dejan z’n humor mij nog steeds kan ‘verrassen’. Toen we op de Vespa op pad waren, zagen we dat de oranjerie van kasteel Middachten open was voor koffie en thee. We besloten daar te gaan theedrinken (ipv lunchen bij Woodz). We wandelen door het kasteelbos en toen we bij de poort aankwamen, stonden we daar een tijdje. Dejan stond gekke bekken te trekken bij de poort en ik maakte er een foto van. Niks abnormaals voor ons. Toen zei hij: ‘He, wat hangt er nou dan aan die poort?!’.
Er hing een zwart fluwelen zakje.
Silly me, ik bedacht me totaal niet dat Dejan dat daar, terwijl hij me afleidde met z’n gekke bekken, aan had gehangen. Dus wat zei ik: ‘Spannend, zou iemand dat er hebben gehangen voor toevallige voorbijgangers?’
Om vervolgens te denken (en zeggen): ‘iieeeew, straks is het iets engs, ik ga het niet aanraken!’.
En ik draaide me om, klaar om weg te gaan. Grinnikend pakte Dejan mijn arm en toen pas snapte ik dat dat zakje daar voor mij hing… Een chaotisch hoofd? Gebrek aan romantiek van mij? Wie zal ‘t zeggen 😉
Er zat een heel erg lief cadeautje in, een nieuwe Zeeuwse knop ring. De vorige (ook nog vrij nieuwe) was van mijn ring gevallen in onze tuin. En hoe vaak ik al heb lopen zoeken: ik heb hem nooit meer gevonden. Misschien heeft een hebberige ekster ‘m, meegenomen en pronkt ie nu in ‘zijn’ nest… (en terwijl ik dit voorlees aan Dejan, vertelt hij mij dat hij de oude knop heeft gevonden, en stiekem een nieuwe ring ervan wilde maken voor mij, oh oh…).
Ik kreeg dus een nieuwe ring, deze keer iets steviger dus Kiki-proof, ha!
Die mooie lieve Dejan van mij. Die op mijn 37ste verjaardag m’n leven binnenstapte. Een groter cadeau kan ik mij voor de rest van mijn leven niet meer bedenken. Ik heb daarmee enorm veel te verliezen (daarom zeg ik bij elke keer dat hij op de fiets stapt ‘be careful’) maar ik heb nog meer ‘gewonnen’. En dat koester ik, elke dag. Net als hij.
Genoeg nu. Wij gaan ons voorbereiden op een weekend met de broertjes, ze zijn in aantocht. En ze hebben een heel warm plekje in ons huis en hart, nu al (ook daarin dan weer veel te verliezen, dat maakt ook pleegzorg krachtig en kwetsbaar). Het is laatste proefweekend, volgende week gaan we met z’n allen om de tafel om vaste plannen te maken. We zijn blij met ze, en we hopen dat zij dat nog meer kunnen zijn met ons, dan doen we het best een beetje goed.
Hier nog wat foto’s van woensdag. Wens je een heel fijn weekend.
zie joe zoen. ?
Het is mooi bij Kasteel Middachten
Mijn grote liefdes D&D, in de tuin van de oranjerie.
Dat van die ring aan de kasteelpoort… 😉
Het smaakte allemaal als een feestje, woensdag 😉 Die risotto, daar kom ik nog op terug. Die was goddelijk door een ‘foutje’. Maandag meer.