Feestje.
Morgen vier ik feest. Samen met Dejan, Freek en onze dierbare gasten.
Deze zomer word ik een meisje van 50 en omdat op mijn verjaardag zelf de meeste mensen op vakantie zijn, en Dejan die dag ook al een uitstap voor ons in de planning heeft (weet niet wat wat, laat me fijn verrassen) vier ik feestje deel 1 wat eerder. Ik doe in het najaar / de kersttijd ook nog iets voor ons buurtje Ik vier het klein en fijn, ben niet zo goed in grote feesten.
Toen we trouwden in september 2008 vierden we dat samen met 125 mensen en het was een zinderende avond maar ook wel een tikkie frustrerend, omdat we eigenlijk niemand echt heel persoonlijk konden spreken, en dat juist veel meer bij ons past. Maar we wilden gasten niet forceren om een dag(deel) vrij te moeten nemen voor ons. Dus trouwden we op een vrijdagavond en meteen daarna was het hup, feesten! Het trouwen zelf, de toespraken, bubbels en taart, hapjes, muziek, dansen, felicitaties: alles gebeurde in ± 4 a 5 uur tijd. Daarom dus zinderend. En we kregen dat ook nog vaak terug – ‘een knalfeest’. Alleen dus wel heel hectisch voor onszelf.
Maarja, zoiets doe je dan een keer in je leven en we kijken er nu nog steeds met een grote glimlach op terug. Het was ook wel weer cool om het zo te hebben gedaan. Een flitsfeest. Zo sta je te trouwen met 125 man erbij en een paar uurtjes later sta je in je feestkleding met z’n tweetjes in het plantsoen meneertje hond uit te laten vóór het slapengaan.
Anyway. Dat was die mijlpaal, nu weer een andere: tante Boslust bijna 50. En tante voelt zich dus meer op d’r gemakje met een klein cluppie. En omdat ik heel graag met onze gasten bij vriendinnetje Martine in haar restaurantje wilde eten (zij kookt zalig, eerlijk, bijzonder en mooi) moest ik het laten bij 15 personen. Meer kunnen er niet in en da’s heel handig, ha! Zo kan ik mijn feestje fijn knus houden.
Wij hebben trouwens ook niet een joekel van een netwerk. In 2008 waren er nog collega-docenten in mijn leven, en ook collega’s van de OR waarin ik zat, ik had veel cursisten bij het kunsteducatie-centrum, Dejan en ik hadden ons eigen bedrijfje toen al en daarmee een aantal opdrachtgevers en onze vrienden- en kennissengroep (‘kennissen’… zo’n heerlijk jaren 70 woord vind ik ?) is ook kleiner geworden sinds we de stad hebben verlaten, en toch wel een eind weg zijn gaan wonen.
We zijn hier in ons dorp eigenlijk groter gaan wonen maar kleiner gaan leven ?.
En het past ons als een heerlijk zachte, warme jas.
We worden daarbij allebei ook wel steeds eerlijker naar onszelf en elkaar over met wie we wel en niet willen samenzijn. Ik moet er 50 voor worden om mezelf dat toe te staan. Mezelf mogen afvragen: ‘Bij wie pas ik goed, wie heb ik iets te bieden en bij wie en voel ik me zelf ook écht thuis en krijg ik ook energie?’. Ik heb dat een tijd terug wel eens indringend meegekregen van een psycholoog – ‘je geeft veel teveel, en je mag best wat zuiniger op jezelf zijn daarin ‘. Ik krijg het daarnaast ook terug van Dejan en dierbare vriendin Annelies. Ik doe het inmiddels al veel ‘beter’ maar ben er nog niet.
Onlangs kwam ik deze tegeltjeswijsheid tegen op de website van de Happinez :
‘The more I find myself, the more people I lose’.
Dichter bij jezelf kom je inderdaad soms verder van sommige andere mensen te staan. En dat is helemaal OK, merk ik. Bevrijdend soms ook. Alleen wat ik wel heel erg fijn vind: van de gasten die morgen met ons meegenieten, ken ik de meesten al heel lang. Voor Dejan geldt dat ook. Dan heb je veel van elkaars leven meegemaakt en dat is kostbaar.
Ik ben blij met hoe het is. Dat ik kan loslaten als ‘de stroom’ dat wil, maar ook kan vasthouden als mijn hart – en dat van die ander – dat wil. Dierbaar. De laatste paar weken realiseer ik me dat ik morgen misschien nog wel meer al die lieve verbindingen (en ook de allersterkste van allemaal, die met Dejan) vier, dan dat ik een meisje van 50 word (oud wijf, ha!). En we vieren morgen natuurlijk ook gewoon nog een beetje dat vorige maand Freek Boslust – Dirkebroer – Groeneband ons huis en leven binnenwaggelde. Want als er één kan feestbeesten…
We hebben fijne plannetjes voor morgen. Eerst bij ons thuis lekker taart eten. Ik wilde dat in de zijtuin doen en dan de keet inrichten voor de taart enzo, maar dat vraagt wat meer voorbereiding en ik was ziek deze week dus, wanna keep it simple. Na de taart gaan we op pad, toeren door de omgeving richting de Posbank. Daar trekken we de bubbeltjes open op een prachtig uitzichtplekje. Martine heeft ze dan koud staan voor ons en een hapje erbij klaarstaan, feestelijk! En we sluiten de dag af met een feestmaal bij Martine in het restaurantje.
Ik vind het fijn dat ik maar een klein stukje zelf organiseer maar dat ik het belangrijkste – het lekker samen eten – uit handen kan geven. Martine heeft daarin ook echt geholpen met meedenken en me meteen al overtuigd dat ik even geen zorgen moet willen hebben om van alles. Geen kookmeisje zijn maar feestmeisje.
Samen met husbandlief, warme vrienden + een snufje fijne familie het leven vieren.
Ik voel me een geluksvogeltje als ik dit alles zo schrijf. Mazzeltante. Met een rustig, pijnvrij hoofd dat een feestje ‘toelaat’ (iets dat ik voor de operatie vurig hoopte maar bijna niet durfde te hopen), rijk met de lieve mooie mensen die er morgen zijn en mega rijk met mijn Dejan en de beestenkinders, Dirk in ons hart. Mijn familietje Boslust. DIERbaarder en mooier had ik het me niet kunnen wensen, het voelt elke keer weer als een dromerig verhaaltje dat je doet verlangen naar dat wat je hoort of leest (ik kon als kind enorm: op de plek willen zijn waarover ik werd voorgelezen). Maar het is geen verhaaltje, het is mijn leven. Ik betaal er een hoge prijs voor maar zou dit nooit meer kunnen missen.
Hieronder een kiekje van wat kleine voorbereidingen (foto bovenaan bewerkte ik op de laptop). Als je goed kijkt, staan er verlepte bloemen bij, ha! Dat waren de pioenrozen die duur waren en niet uitkwamen. Ik mag geen nieuwe bloemen halen van Dejan want dat wil hij morgen zelf doen zegt ie, hihi.
Mijn slingers werken gelukkig wel goed, ik ben ‘t eerste feestbeest dat ze mag gebruiken, joehoe! ☺️ En nu ben ik wel klaar zo’n beetje. Tante Feestkeet gaat zichzelf nog even opkalefateren, velletje scrubben, nageltjes lakken, nieuwe schoenen showen aan husbandlief. En verder laat ik alles morgen lekker over aan een (hopelijk) fijne flow, onze wondermooie omgeving en de magische kookkunsten van vriendinnetje Martine.
Zie joe zoen!
