Herfstpracht, arm schaap, hapjes en drankjes.
De afgelopen dagen waren voor mij een mix van Oh! en Ah! voor het herfstkleurenspektakel en Aauuuw! vanwege m’n neurospook.
Onze straat heb ik nog nooit zo mooi gekleurd gezien. Toen ik dinsdagochtend naar buiten liep, kwam de blaadjesconfetti met bakken naar beneden dwarrelen doordat de wind ineens aantrok. Het was een wonderlijk moment. Een man die zijn hond uitliet aan de overkant van de weg, zei: ‘Staat je mooi, al die blaadjes!’. Een opmerking die ik wel kon waarderen, omdat ik me ook echt feestelijk voelde, daar onder die gouden regen.
Minder feestelijk voelde ik me dan weer een paar minuten later toen de wind, die eerst nog voor magische confetti zorgde, neurospook begon aan te jagen.
De wind had trouwens lang op zich laten wachten. Daardoor bleef veel blad langer hangen en hebben we dus die extra prachtige kleurenspektakels als een soort toegift, heb ik me laten vertellen. Dit was dinsdag bij ons bij het kanaal.
Kneus!
Doordat de wind zo lang rustig bleef, was ook mijn neurospook dat. Wel merkbaar aanwezig maar niet loeischerp de hele tijd. Inmiddels is het alweer enige tijd trammelant, vooral als ik buiten ben (geweest). Vanmorgen op de fiets naar het dorp voor een afspraak wilde ik bijna afstappen, zo hevig waren de steken. Ik sprak mezelf van binnen toe: ‘Doorfietsen, dan ben je er sneller’. Had ik ook maar met de bus moeten gaan…
En dan zit er ook nog een reuma-ontsteking in mijn schouder, oh oh (effe weer mopperen hoor). Waardoor ik bij sommige handelingen ook ineens een pijnscheut in de schouder heb. Willen m’n lief en ik elkaar omhelzen, wat we elke dag wel een paar keer doen (klef he? ?) waarbij ik normaliter dan mijn armen om Dejan z’n nek sla. Maar nu, zodra die schouder boven een bepaald punt komt: tsjakka! Dus maakten we er maar een een grap en een toneelstukje van. En dan schiet ik natuurlijk in de lach en wordt neurodinges meteen weer kwaad.
Kortom: ik ben een heuse kneus momenteel.
‘Een kneus?! Een arm schaapje zou je bedoelen’, zei iemand gisteren. Vind ik zo zielig klinken. En dat voel ik me dan weer niet. Misschien raar maar ‘k hou dat graag zo.
Anyway. Wat ga ik doen aan dat kneus zijn?
In elk geval dus over 10 dagen m’n hoofd maar weer aan de OK tafel (laten) vastschroeven bij een erg kundige arts die me een herkansing gunt om neurospook weg te krijgen. En die erin gelooft dat het toch echt een keer moet lukken, met deze Poging Twee. En daarnaast probeer ik zelf m’n reumaschouder weer soepeler te maken en de ontsteking onder controle te krijgen met extra ibuprofen en fysio oefeningen.
Effe een beetje crisismanagement toepassen dus nu.
En de spirit goed houden. Daar helpt deze wonderlijk mooie herfst wel fijn in mee!
En verder heb ik gelukkig ook veel afleiding. Lekker werken aan het boekje – hoera, de tekst is klaar! Woensdagavond dropte ik de inhoud van het boekje in de ‘map’ voor onze projecten zodat Dejan er nu mee aan de slag kan. Ik heb heerlijk gewerkt, in een lekker tempo en ben happy met wat het geworden is tot nu toe. Komende dagen werken we samen aan de vormgeving. Ik begin de dag morgen met een moodboard (2) en dat bespreken we dan tijdens een bakkie koffie.
Ook zijn er veel fijne afspraakjes. Ik ging gezellig met Martine naar Zutphen op dinsdag, struinde woensdag met m’n dierbare nicht Judit door de herfst bij ons bij de Posbank en we dronken wat in het opgepimpte koffietentje van bezoekerscentrum Veluwezoom (het schaapje boven is ‘behang’ op de muur van het koffietentje, een schaapje van de plaatselijke kudde daar).
En vandaag hadden we een very cosy vrijdagmiddagborrel met vrienden. Volgende maand is het bij hen en zit deze tante er hopelijk al met een enigszins helder, beetje happy hoofd bij, ook al is het nog hersteltijd. Maar het is voor nu in elk geval heerlijk om zoveel fijne dingen te doen ter afleiding. Volgende week ga ik daar mooi mee door!
Verder maken we herfstige en winterse hapjes deze dagen.
Pompoensoep met miso en sinaasappel bijvoorbeeld.
Is heel makkelijk te maken:
1 oranje pompoen wassen en evt. akelige plekjes eraf snijden maar de pompoen niet schillen, alleen in blokjes snijden. Dan 1 gesnipperde ui en 1 teen fijngesneden knoflook fruiten in een flinke plens olijfolie. Als ze glazig zijn, de pompoenblokken erbij. Daarna 1 flinke theelepel miso pasta erbij doen, een scheut agaverisoop, 1/2 verkruimeld blokje paddenstoelenbouillon en dit alles even goed doorroeren. Zet daarna het geheel onder water. Laat pruttelen totdat de pompoen gaar is en pureer met een staafmixer. Daarna pers je 1 sinaasappel uit en roer je het sap door de soep. Op smaak maken met peper en serveren met een scheutje olijfolie.
En nog even over onze vrijdagmiddagborrelhapjes: ik maakte naast gevulde ‘witlofschuitjes’ en vega balkenbrij ook nog geroosterde ‘glaced’ pinda’s in de oven. Daarvoor mengde ik een bakje ongezouten pinda’s met een papje van wat olijfolie, agavesiroop, citroensap, knoflookpoeder en cayennepeper. Dat roosterde ik op een bakplaat met bakpapier in een hete oven voor ongeveer 10 minuten. Ik liet ze afkoelen op schoon bakpapier en klaar!
Verder was er weer warme wijn natuurlijk en een warm-appel-citroen-gemberdrankje. Ik deed 1/2 pak appelsap in een pannetje met net zoveel water, 2 stukken verse, geschilde gember van elk ± 2 cm, en een halve citroen met wat kruidnagels erin gestoken. Daarbij nog wat druppels vanille-essence en 5 kardemompeultjes plus zoetstof naar smaak (ik gebruikte Stevia). Een lekker tintelend en warmend drankje. En dat was welkom want dat het komende tijd winters en bbbbbbbrrrrrrrrrrr koud gaat worden, is al te merken!
Onder nog een herfstplaatje van ‘hier bij ons’.
Nou, dag hoor! 
