Twee maanden alweer…
Vandaag is het 2 maanden / 8 weken / 56 dagen geleden dat onze Dirk doodging.
Het is nog steeds zo raar dat we verder zijn gegaan zonder Mister Big Personality…❤︎
Maar: juist door die sterke persoonlijkheid van Dirk, gaan we ook weer wèl verder met hem. In ons hart. Daar is hij overtuigend en dominant aanwezig en dat is onbeschrijfelijk troostrijk.
Met hart en ziel was ik zijn ‘adoptiemama’ 11 jaar en 3 maanden lang. En waren Dejan en ik samen z’n hondenouders?. Ik denk dat Dirk die liefde altijd gevoeld heeft. Dat hij voelde dat hij ermee omringd en beschermd was. En nu probeert hij op zijn beurt de krachtige werking daarvan te geven aan ons en sleept hij ons er doorheen, big time! Want hij is zo bemoedigend aanwezig, Dirk… In grappige, liefdevolle herinneringen maar ook op een abstractere manier die ik niet eens ga proberen uit te leggen. Hij is er gewoon. Net als mijn vader, die was er ook gewoon nog na z’n dood. En die ‘gaf advies’ als altijd ervoor. Zo is het nu met Dirk ook: dingen ploepen gewoon hup, in m’n gedachten zonder dat ik ze bedenk. ‘Dat doet Dirk’ zeg ik dan tegen Dejan. En dan grinniken en glimlachen we.
Na twee maanden kan ik wel zeggen: we dachten dat we hem verloren hadden, maar nu blijkt dat we ernaast zaten. Want toen de dikke mist van die eerste snoeiharde pijn en somberheid eenmaal opgetrokken was, en we weer wat helderheid begonnen te krijgen, toen bleek dat we hem nooit zullen verliezen.
In die twee maanden dat Dirk niet meer hier in huis rondloopt, is er toch ook van alles gebeurd. Ondanks het gevoel van die eerste dagen, dat het leven stopte. We rouwden (en rouwen), we maakten een werkplek voor mij (wat een aanwinst!), we werkten aan een nieuw boekje (nog niet klaar), we gingen regelmatig op pad (fijne afleiding en pijnlijke confrontatie inéén), we gaven intensive care aan een ziek kippetje (ze woont weer bij haar zus!), we waren ontzettend veel in het bos (wat een plek!), we voelden ons getroost door lieve mensen, door onze kat Jasper en door de rijkdom in ons leven (wij samen, dat bos, dit huis, deze tuin, alles!).
En we zorgden voor de pleegmannetjes. Vanmiddag komen ze weer, in carnavalstenue’s rechtstreeks van school. Dit weekend gaan we met ze naar de optocht hier in Dieren. Bij de ingang van ons dorp hangt nu een extra naambord, want Dieren heet deze week Zwieren.
En er gebeurde nog meer in deze voorbije twee maanden want woensdag is ook overleden Tom, het hondenkind van onze vrienden. Vandaag wordt hij begraven. Woensdagmiddag om 15 uur staken we, terwijl het buiten 19 graden was en de zon uitbundig scheen, twee kaarsen aan in huis voor Tom. Een van ons, een van Dirk. Ook de herdenklichtjes op Dirk z’n grafje hadden we aangestoken. Het waren verdrietige uren, zeker voor hen. Ik weet niet wat ik moelijker had gevonden: het intens sombere weer die januaridag dat onze Dirk is doodgegaan, of het uitbundige zomerweer van woensdag, toen hun Tom overleed. Een bizar contrast tussen feest buiten en verdriet binnen. Maar het is ‘goed gegaan’ en wij kunnen nu alleen nog maar hopen dat ook Tom zo liefdevol aanwezig zal zijn straks voor onze vrienden.
Het is een rare tijd. Verdrietig, nog steeds, en we voelen ons ook nog steeds incompleet. Ook in het bos, als we onze schaduwen zien en ‘schrikken’ van het feit dat de ontzettend guitige, cartooneske schaduw van Dirk ontbreekt. Maar meteen daarna: ‘Wel hoor, ik ben er wel, hier binnen!’ en dan voelen we ons hart een soort van sneller kloppen.
Ik heb vertrouwen dat we het goed doen, dat het goedkomt, en het leven doet ook weer mooie dingen ‘voor ons’. Dingen die we kunnen omarmen en die hoop geven.
Daar schrijf ik nog wel wat meer over binnenkort.
Een fijn weekend gewenst.
