Onze tv guilty pleasure: familie Meiland. Heerlijke tv in deze niet zo heerlijke tijd. Toch moet ons iets van ‘t hart.
Een bloglezer mailde dinsdag:
Meilandjes gezien? Ik heb zitten brullen, jullie vast ook. Wij willen graag een hond maar als ik dit zie twijfel ik weer. Wat een ellende, wat een verdriet, en dat na maar 3 jaar oud’.
Jaja, die familie Meiland. Hoe irritant ze ook kunnen zijn; ze zijn ook wonderlijk, avontuurlijk en ze hebben lef. Dat maakt ze vermakelijk en aanstekelijk. Wij moeten vaak uitbundig lachen. En je leeft al met ze mee om niks, eigenlijk. Om de strijk, om een autoritje, om een lamp die opgehangen moet. Helaas ook om de veel te vroege dood van hond Bommel. En daar gaat de schoen bij ons dan toch wringen en vinden we deze familie helemaal niet ‘grappig’.
Hoezo verbaasd?
Dat ze niet op hun allerbest zijn met dieren was al wel duidelijk. Maar maandag werd het extra pijnlijk duidelijk omdat ze hun hond Bommel moesten laten inslapen. Reden: hij was agressief en met nog maar 3 jaar oud, had Bommel ook al overal pijn en slijtage. Als je zijn lijf ziet, snap je meteen waarom. Het hoort helaas bij het soort hond, de Franse bulldog.
Uiteraard was het maandagavond ook hier bij familietje Boslust-Boomhut tranen en meejanken geblazen. Hoe lief, dat Erica nog zachtjes een liedje voor Bommeltje zong toen hij ging inslapen. Voor haar vonden we het vooral zo erg. Zij is de enige van het stel die geduldig en rustig was met Bommel, iets dat deze arme hond zo ontzettend nodig had, dat kon iedere simpele ziel nog begrijpen. De andere twee, Martien en dochter waren een ramp met (en voor!) de losgeslagen, zwaar overprikkelde Bommel.
Dat ze het überhaupt zo ver hebben laten komen, vinden we ook geen respect verdienen. Ze hadden wat ons betreft sowieso al niet moeten gaan voor een rashond met zoveel problemen door de lichaamsbouw en de manier waarop ze gefokt zijn. Maar ze hadden ook veel eerder veel meer moeite moeten doen voor hun hondenhummel. Training, medicatie, een prikkelarme opvoeding en desnoods -op tijd!- een herplaatsing.
Dan nog blijven bulldogs honden die fysiek enorm afzien. Omdat er een veel te zware romp op veel te korte poten rust, de ogen raar staan (om spontaan hoofdpijn van te krijgen) en je ziet ook meteen dat ze een ernstige overbeet hebben, een veel te korte snuit met ook nog eens veel te diepe huidplooien. En al die problemen, vormen nou juist de basis van het zo populaire uiterlijk van zulke honden. Begrijp jij ‘t, dat is toch alleen maar heel erg zielig?!
Als die familie dan verbaasd is over het feit dat hun Bommel eigenlijk gewoon ‘mismaakt’ blijkt te zijn, heel veel pijn heeft en door die pijn regelmatig agressief doet, haken we hier even af. Hoezo verbaasd. We don’t buy that, je had het kunnen weten.
De hond en jezelf opvoeden
Het ligt naar ons idee trouwens niet alléén aan Bommel’s pijn, dat hij agressief doet. Die Martien is ook een probleem. Dat is zo’n vogel waar iedereen bij tijd en wijlen toch agressief van zouden worden, met z’n geschreeuw? Om het maar niet te hebben over dochterlief (aaarrrgggghhh!). Die twee werkten vermoedelijk doorlopend op de zenuwen van arme Bommel. Deze mensen zijn naar ons idee helemaal niet geschikt om een hond te hebben, ze zijn te hysterisch en vooral te egocentrisch. De wereld draait om hen en alles en iedereen moet daaromheen bewegen. Maar een hond die snapt dat niet. Die heeft juist jouw aandacht en zorg heel erg nodig, en trekt het niet als je alleen maar op jezelf gericht bent. Dan krijg je wangedrag.
Erica lijkt zo niet te zijn (toffe tante sowieso) en juist daarom had zij moeten ingrijpen in het belang van Bommel. Een goeie structuur aanbrengen voor Bommeltje, rust in de tent, niet zo schreeuwen de hele tijd en hem op de juiste manier het aangewenste gedrag leren en daarmee het ongewenste gedrag afleren. Ja, ze gingen naar een hondenpsychiater en die gaf kalmeringspillen. Dat ging dan weer niet samen met pijnstillers.
Maar waarom hebben ze niet met de hele club, samen met Bommel, aan uitgebreide individuele gedragstraining gedaan? Dan had hij misschien geen kalmeringspillen nodig gehad en waren die pijnstillers misschien toch nog een optie geweest. Al was het maar voor een extra jaar. Wat wij misten, was een eerlijk commitment naar Bommel. Erica koos naar ons idee voor de ‘makkelijkste moeilijke weg’: laten inslapen. Hartverscheurend. Voor haarzelf maar vooral voor Bommel.
Erica zei nog wel -op de dag dat Bommel moest gaan inslapen- tegen Martien: “Het is ook jouw gedrag dat hem agressief maakt, en nu is hij de pineut”. Maar toen was het wel te laat.
Dit alles toont weer eens aan hoe onverantwoord, onvolwassen en ondoordacht mensen kunnen zijn met dieren. Als je een Martien bent, moet je niet voor een dier zorgen, dat is wel duidelijk.
We durven trouwens te wedden dat, als dit nog ergens kritisch ter sprake gaat komen op tv of in de media, de familie heel slachtofferig zal gaan manipuleren. ‘Dat het ze pijn doet dat mensen zo oordelen’. Ons doet het pijn om te zien hoe die familie er zo’n puinbak van maakt met een dier, te beginnen met de verkeerde keuze. Het enige slachtoffer hier was Bommel.
Impulsief
En Bommel was niet alleen het slachtoffer van geldzucht (groot geld verdienen aan de hondenfok van een probleemras) maar ook van impulsieve hebzucht. Want kennelijk moest en zou er bij de familie dit type hond komen. ‘Ze hadden er veel geld voor betaald’, zeiden ze ook nog. Alsof dat een garantie is voor een goeie hond van een goeie fokker… Maar er werd destijds duidelijk niet kritisch gekeken naar: is de hond die wij willen, eigenlijk wel een gezond soort hond die een fijn leven krijgt? Anders hadden ze niet gekozen voor een Engelse bulldog.
De familie Meiland is net zo goed schuldig aan Bommel’s lijden, hoe zielig half Nederland deze mensen ook vond afgelopen maandag.
Het is erg leuk om te zien hoe deze familie de impulsen volgt en avonturen aangaat. Geen doorsnee gezin dat alles volgens een voorspelbaar patroon doet. Maar je kunt niet op alle terreinen alleen maar impulsief in het leven staan, zeker niet met een dier. Daarom willen wij er iets over schrijven op dit blog, en opkomen voor het belang van Bommel die symbool staat voor heel veel alle andere doorgefokte dieren.
Er zijn veel huisdieren die al met een 1-0 achterstand geboren worden, vanwege hun onmogelijke fysieke kenmerken. Bij bulldogjes (Engels en ook Frans) is de kans dat je een hond krijgt met problemen, simpelweg groot. Maar hoeveel mensen niet zo’n hond willen, ook omdat ze de laatste jaren ‘mode’ waren; heel raar. Is het een dier of een ding?
Fokverbod
Inmiddels is er een fokverbod op honden zoals Bommeltje. Deze honden mogen niet meer worden gefokt met die typische uiterlijke kenmerken die ze zo in de problemen brengen. Ze moeten dusdanig anders worden gefokt, dat de medische problemen verdwijnen. Helaas zijn er nog steeds fokkers die perse geld willen verdienen aan dat populaire uiterlijk en de medische problemen minder belangrijk vinden. Maar gelukkig zijn er ook bij die de nieuwe wet als een mooie uitdaging zien om een gezonde bulldog versie 2.0. te ontwikkelen, lees maar.
Jij bent voor 100% verantwoordelijk voor je hondenkind, en dat blijf je zijn hele leven lang. Dat vraagt een giga commitment en je zit er doorlopend aan vast. Een kind van 10, kan regelmatig even lekker op pad gaan naar vrienden, dat kan je hond van 10 niet. Die zal niet zelfstandiger worden naarmate de tijd verstrijkt en altijd op een soort peuter niveau op jou blijven ‘leunen’. Dat moet je willen, dat commitment. En dat vraagt een goede voorbereiding en weloverwogen keuzes. Daarbij ben je simpelweg volledig verantwoordelijk voor zijn gedrag, welzijn en gezondheid. Dat mag je niet zoals Meiland doet, alleen bij de fokker neerleggen. Want jij bent wel degene die die soort hond en de desbetreffende fokker uitkiest.
Alleen maar veel geld neertellen, is niet je verantwoordelijkheid nemen. Je moet je goed laten informeren en zeker weten dat je met een verantwoordelijke partij en een gezonde hond te maken hebt. Er zijn al jarenlang meer dan zat tips te vinden online, en ook via de dierenarts. Zodat je goed weet waar je aan begint. Wie dat niet weet, heeft niet de volle verantwoordelijkheid genomen voor het welzijn van zijn (toekomstige) hond.
Neem tijd voor een goede fokker
Wij hadden met Freek een heel fijne fokker. Eentje die Freek jong het nestje uit liet gaan, maar daar een heel duidelijke keuze in maakte, dat goed uitlegde en nu achteraf bleek hij gelijk te hebben. Hij vindt dat een pup, als de eerste socialisatie- en angstfase begint met 8 weken, op zijn vaste plek moet zijn.
‘Dat zal voor jullie even hard werken worden, veel geduld vragen en acceptatie dat het niet alleen maar grappig is meteen (ja, dat hebben we geweten die eerste weken). ‘Maar dan heb je straks als hij opgegroeid is wel een heel goed gesocialiseerde, leuke hond die veel wil leren en in balans is’. Het klopt gewoon helemaal. Freek is een hond die heel ontspannen en open is met andere honden en ook met mensen. Een hond ook die graag speelt, graag leert en heel erg lief, stoer, eigenwijs, grappig en happy is. Puber, dat ook.
Onze fokker hebben wij 3 keer ontmoet voordat Freek met ons meeging. Eerst voordat de puppy’s waren geboren, daarna twee keer tijdens de ‘kraamtijd’. Moedertje Eefje en de 2 andere honden van hem (Tim en Kebbie), maakten een blije en ontspannen indruk, ze waren super sociaal, zagen er gezond uit en speelden naar hartelust. Met elkaar, met ons en met de fokker. Hij knuffelde zijn honden, kreeg niet meer dan 1 nest per 1,5 jaar, en niet te lang met dezelfde hond. Ook leefden zijn honden en puppy’s in huis, en mochten ze ravotten in de enorme tuin en struinen door het aangrenzende bos.
Mama Eefje vond het prima dat wij haar baby’s optilden, kwam er gezellig bij staan, om vervolgens weer de tuin in de rennen achter Tim aan. Maar: we mochten pas op bezoek komen toen de rust voor Eefje terug was, ruimschoots na de bevalling. Eerst Eefje en haar kotertjes rustig in haar holletje houden. En toen Eefje weer zin kreeg in buitenspelen, mocht er bezoek bij. Last but not least: de fokker was aangesloten bij een rasvereniging die volgens de dierenarts ook bekend staat als een vereniging die veel lezingen houdt over gezondheid en verantwoord fokken.
Echt waar: met het kiezen van de fokker, met het type hond dat je kiest en met geduld (kun je 2 maanden en desnoods 2 jaar wachten ipv 2 dagen?) kun je jouw toekomstige hondenkind echt helpen om een fijn leven tegemoet te gaan, samen met jou. Ook als je een rashond kiest.
De bloglezer mailde (naar aanleiding van een kleine peptalk van onze kant) terug:
Thanks Kiki, klopt helemaal en wij gaan er inderdaad nog steeds voor. Wel na corona pas. En we gaan idd bij de dierenarts tips vragen voor wat voor een hond.
Jeeeeuuuuujjj! Worden we blij van. Want leven met een hond is het grootste, grappigste en zachtste feestje dat je je maar kan bedenken, ook met een hondenkind uit het asiel.
Anyway. De familie Meiland moest dus een giga moeilijk besluit nemen, omdat ze 3 jaar geleden een giga dom besluit namen. En arme Bommeltje was de grote pineut van dat alles.
Vanuit Nijmegen: wees wijs, kies wijs, geniet van je hond als je er een hebt, en tot gauw.
Dejan en Kiki, ook namens Freek.