Vlaai, Freek, haptips, lentelicht, lastig lijf en mijn baardman.

Maandag 17 februari 2020

Tijd voor weer een bijpraat. Met ook een bak- en lunchtip (anders heb je er natuurlijk niks aan 😉 ). 

Weekendvlaai

Het is inmiddels een traditie bij familie Boslust, vlaai bakken. Net als de tapasmaaltijd op zaterdagavond. Ik zeg trouwens wel steeds tapas, maar het zijn eigenlijk gewoon hapjes. In elk geval is het elke keer weer een feestje, zo’n tafel vol lekkers waar je de hele avond van kan snoepen. Wel veel gezond lekkers, gisteravond hadden we bijvoorbeeld een plank vol rauwe groente, met een tahini-sojasaus dip. Die dip viel een beetje tegen trouwens, dus beter geen receptje. Maar we hebben weer genoten van onze hapjestafel. En ook van de rijstevlaai die ik bakte!

Ik ben geboren (en voor een stukje ook getogen) in Molenhoek, een dorpje vlak onder Nijmegen. Door Molenhoek liep (en loopt) de grens tussen Gelderland en Limburg. Wij zaten aan de Limburgse kant, dus officieel ben ik ‘Limburger van geboorte’. Vrienden van mijn ouders woonden in de Gelderse kant (en maar een straat verderop, heel grappig). Dat ik dus officieel Limburgs van origine ben, daar merk ik verder weinig van, ha! Wat ik WEL merkte als kind: de uitbundige carnavaldagen in het dorp, en elk weekend vlaai eten. Mijn moeder (op en top Nijmeegse) leerde vlaai bakken van de buurvrouw. En deed het daarna ook elk weekend zelf. Als kleuter hielp ik haar graag. Later, toen we in Nijmegen zelf woonden (en nog weer veel later in Lelystad, vanwege het werk van mijn vader) verwaterde het vlaai bakken, en maakten mijn ouders om en om cake, soesjes, en andere weekendbaksels.

Maar nu ben ik die traditie ‘weekend = vlaai’ zelf weer in ere aan het herstellen. Tot grote tevredenheid van husbandlief, die dol is op vlaai. Het voordeel van vlaai: hij kan bijna suikervrij. Dat wil zeggen: je hebt alleen een beetje suiker nodig voor het deeg, anders krijg je niet die onvervalste, lekkere malse broodsmaak en textuur in je vlaai. De suiker is nodig om samen te werken met de gist. Maar het is maar weinig, en verder kan je met je vlaaivulling doen wat je wil.

Zo maakte ik afgelopen weekend mijn eerste rijstevlaai, zonder echte suiker. Een vlaai  die nog behoorlijk goed gelukt is ook! Het deeg maak ik nu steeds volgens dit recept. Werkt goed! Met deze hoeveelheid, heb je deeg voor de bodem en ‘deksel’. Maar rijstevlaai is een open vlaai. Dus het deeg voor het deksel kan je gebruiken voor een 2e, kleinere vlaai.

De rijstevulling maakte ik door een pak risotto op de risotto manier te bereiden, maar dan met volle melk i.p.v. water  en verder het merg van een vanillestokje, snuf zout, scheutje citroensap, agavesiroop en steviadruppels. Toen de ‘zoete risotto’ klaar was (gaar maar nog wel ‘runny’), deed ik er 2 losgeklopte eieren door, en nog wat vanille-essence, plus steviadruppels. Dat mengde ik goed door elkaar. Toen de deegbodem genoeg gerezen had, vulde ik die met de rijstevulling en ging de vlaai 45 min. in een oven van 200 graden. De kleinere vlaai  ging 30 minuten. Je kunt ze prima invriezen. Volgende keer wil ik weer rijstevlaai maken, maar dan met dessertrijst en dan wil ik alleen stijfgeslagen eiwit toevoegen, geen eigeel. Kijken of de rijstvulling dan nog wat fluffier wordt, dat zou lekker zijn. Echt nodig is het niet eens, de vlaai die ik nu bakte, is helemaal geworden zoals ik ‘m ken van mijn jeugd. Heerlijk mals, broodachtig vlaaideeg met een lekkere vulling.

Zalig met slagroom en chocoladerasp erop. Als je de slagroom ook weer zoet met stevia, blijf je dus suikerarm bezig. En ik deed cacao door de slagroom, waardoor ik ook geen chocoladerasp met suiker nodig had.

Freek Frummel

We maakten foto’s van Freek, die gisteren bij trimster Marianne is geweest. De foto’s hieronder zijn van voor de knipbeurt, de prachtige ‘na-foto’ laat ik zien als Freek jarig is 😉

We waren erbij tijdens het knippen want Freek kreeg voor het eerst een knipbeurt met de tondeuse erbij, en we vonden het wel zo fijn en handig om te helpen. Dat ging super. Eerst vond ie het doodeng, daarna alleen nog maar irritant. We hadden hem zelf zaterdagavond onder de douche gedaan, iets dat Freek heerlijk vindt. We laten hem dan gewoon aan de lucht droog worden ‘s nachts. Bij de trimmer moet een hond worden droog geföhnd, wat ook logisch is. Maar niet fijn voor je hond, al dat geblaas en lawaai. Dus hoe minder ongemak voor Freek, hoe beter. Zelf wassen en gewoon ‘s nachts laten drogen dus. Maar meneertje had het op een gegeven moment toch wel heel erg koud, met z’n natte lijfje. Hij lag te bibberen bij ons op bed. Een lekker zacht, warm dekentje werd erg gewaardeerd door Freek. We wikkelden het helemaal om hem heen, vooral ook om z’n oortjes die steenkoud aanvoelden. Hij viel lekker in slaap in z’n holletje tussen ons in. En hij glanste weer prachtig gistermorgen, van het wassen.

De knipbeurt maakt van Freek een knapperdje. Hij ziet er cute en stoer uit tegelijk. En het is goed, want met de enorme berg wol die Freek had, kwamen er steeds makkelijker klitten in. We kammen hem om de dag (is ie ook prima aan gewend) maar tegen de hoeveelheid wol die Freek had, viel niet meer op te kammen. De klitten wonnen van het kammen, dus hup, lekker de schaar erin. Marianne heeft het fantastisch gedaan, met mijn assistentie, en Dejan die Freek vasthield. In niet eens een half uurtje was Freek klaar en: knap! Deze foto’s zijn dus van gistermorgen voordat Freek geknipt werd. Lekkere bol wol he? Zaterdag een foto van de ‘nieuwe Freek’.

Freek had trouwens sowieso een fijne week, met veel spelen en aandacht, ook  van anderen en met hondenvriendjes buiten. Onder andere vriendinnetje Annelies kwam Freek knuffelen maandag. Freek is dol op Lies, en zij op hem! En hij is ook dol op ‘zijn papa’ (en mama! 😉 ) En wij…? We smelten elke dag, kijk dat bekkie nou toch!

En verder

Vrijdag was ik met vriendin Anette in Apeldoorn bij Anne & Max, lunchen. Wij houden allebei niet zo van die franchise-plekken die je in elke stad ziet. Maar de menukaart zag er aanlokkelijk uit en de keuze uit gezond en lekker was groot. Dus we waren wel benieuwd. Dat viel niet tegen! De chai latte was goddelijk, net als de ‘very vegan club sandwich’. En het taartje na afloop (ik had de suikervrije, dadelgezoete no-bake cheesecake, Anette de carrot cake) waren ook super. Een echte aanrader dus.

Hieronder verder nog wat foto’s van een ‘lekker weekend’.

1. de zalige sandwich van Anne & Max in Apeldoorn.

2. de prima gelukte rijstevlaai van tante Boslust in Dieren

3. zie 2

4. zie 2

5. onze traditionele hapjestafel van zaterdagavond: groenten + dip, 2 soorten olijfjes, 2 soorten kaas met rode druifjes, salade’s (de vega kipkerrie van de Vegetarische Slager is heerlijk, veel lekkerder dan de vleessoorten…) en voor Dejan broodjes, voor mij spelt-volkoren-chiazaadjes-knäckebröd (een hele mond vol, ook figuurlijk!)

Mijn gezondheid

het is nog steeds een ruige tijd wat mijn lastige lijf betreft. Mijn reuma is kicking ass teveel, vooral gezien het feit dat er in december een pittig infuusmiddel in is gegaan dat alles goed tot rust moet brengen. M’n voeten zijn erg oke maar mijn handen niet. Er zitten veel ontstekingen en ook wel vergroeiingen onder mijn vingers. Voor het eerst is dat zo duidelijk voelbaar en zichtbaar. Het vermindert mijn grijpkracht enorm en dat is frustrerend. Ik kan geen vuisten meer maken en daarmee ook bijv. niet mijn fietsstuur goed vastpakken, of de riem van Freek stevig vasthouden. En nog veel en veel meer dingen niet. Raar! In maart gaan we weer met de reumatoloog rond de tafel, in juni komt er een 2e infuusdag en hopelijk heeft die dan toch nog wat meer effect dan nu. Maar het is afwachten of de schade die er nu in mijn handen zit, nog weg te krijgen is.

Ik moet ook nog steeds een darmonderzoek laten doen (verdenking op evt. lichte mate van Crohn o.a., ook vaak samen gezien met reuma). Maar omdat het al allemaal zoveel is, proberen de huisarts en ik dat wel in stappen te doen. We hebben nu voor de 3e keer even een kleine test laten doen (ja, met poep ja) en die pakte weer prima uit. Dat geeft rust. Dan kunnen we nu rustig een bezoek aan de darmarts plannen (dat duurt een paar maanden) en eerst maar eens met die arts gaan overleggen: is zo’n akelig onderzoek van binnen, op dit moment echt nodig? Zoja, dan doe ik ‘t ook maar als ook die darmarts zegt: zolang de ontlastingstest rustig is, lekker afwachten, dan ben ik blij.

Verder krijg ik wel, opnieuw en ook snel een longonderzoek. Dat heb ik in 2016 uitgebreid gehad, omdat ik wat benauwd was en piepte. Toen leek het erop dat het uiteindelijk de reuma-medicatie was, nadat er ook wel zorgen waren om longfibrose, iets dat bij reuma ook helaas vaker voorkomt. Destijds kwam er gelukkig niks uit dat onderzoek behalve dat de medicatie gestopt moest worden en dat ik zelf ontdekte dat een extra maagbeschermer nemen bij mijn hoeveelheid ibuprofen, ook wel goed zou zijn. Dat piepen enzo, trok weer weg.

Maar inmiddels is het weer terug, al voordat ik de infuusdag kreeg, dus de medicatie is er nu niet de oorzaak van. Ik weet niet of ik dat een prettige gedachte vind of niet, ligt er ook een beetje aan wat dan de oorzaak is. Er komt nu dus toch weer opnieuw longonderzoek.

En zo blijf ik steeds merken dat het rommelt en rammelt, eerder meer dan minder. Dat maakt onzeker, het wil maar niet wennen. En ik ben moe, dat ook. Maar kracht en veerkracht heb ik ook gewoon, en heel veel liefdevolle steun van Dejan plus warme support van anderen.
Het is ook een beetje wachten op het voorjaar, dit weer helpt niet mee. De zon weer lekker in, ik kijk er naar uit! En misschien is het meer een kwestie van: de wens die de vader van de gedachte is, maar ik zag en voelde zaterdag echt een snuf lente in de lucht. Jij ook? Deze foto was vanuit huis genomen. Geen goeie, maar hij laat wel zien wat ik bedoel…

Wij gaan ons voorbereiden op zometeen, dan hebben we weer een meeting met de oude mensen voor herinneringenboekje 2. Vandaag brainstorm 2 voor dat boekje, we hebben er allemaal weer zin in! Benieuwd naar de schat aan verhalen die wij vandaag weer mogen horen. Vandaag ga ik ook verder werken aan ons eerste keukenschriftje, ook al zo’n zin in!

Ik sluit af met foto’s van Dejan. Die laat zijn baardje groeien (het is nu wel zo’n beetje zoals als ie ‘m wil geloof ik, langer wordt ie niet volgens mij (lees: hoop ik, ha!)). En al hoewel ik een teringhekel had aan baarden (vooral die volle, die worden zo gauw muffig), moet ik bekennen dat ik die van m’n husband toch wel very charming vind. Het is een bescheiden baardje, hij houdt ‘m goed bij en dus lekker fris, en het staat ‘m stoer vind ik. Op deze foto’s ging manlief er even lekker aanstellerig voor zitten. Maar als hij dan na 3 minuten toneelspelen uiteindelijk niet meer cool kan doen en om zichzelf moet lachen, heb ik de foto die ik wil: Dejan met zijn natuurlijke, warme smile. Love him! Elke dag meer. ❤️ Nou ja, hier dan mijn baardman.

Fijne maandag gewenst!
Kiki