Morgen is het 1e Adventszondag.
En mijn trouwe bloglezers weten dat dit bij ons in huis een speciaal moment is. Niet uit religieuze gevoelens, maar uit een warme familietraditie. Die ooit wel vanuit de katholieke kerk de familie in is gerold maar nu dus zonder kerkelijke betekenis voortgezet wordt door Dejan en mij. Elk jaar maken we de adventskrans en gaat op eerste Adventzondag de eerste kaars aan. Morgenavond dus. En oh jongens, het ruikt in huis nu zo fantastisch naar dennentakken!
Intussen ben ik al veel meer snufjes kerst aan het rondstrooien in huis. Dit jaar extra troostrijk, daarom kon ik ook niet meer wachten. Wèl met de kerstboom, die mag pas vrijdag gaan stralen en kleuren. Maar ik heb al van alles in elkaar geflanst om het hier steeds kersteriger te maken. Dat gevoel van troost zit in zoveel, momenteel…! Letterlijk in het appje van een bevriende buuf daarnet: ‘heb je straks zin in een bakkie troost?’. En in fijne dingen doen -morgen in de stad lunchen met een dierbaar persoon van de ruilkring, zij woont in Nijmegen Oost. Troostrijk is ook Freek die heerlijk warm tegen me aan ligt op de bank en vooral: Dejan die elke dag een klein beetje meer ‘heelt’.
De brandwonden in zijn hals gaan pijlsnel de goeie kant op, overdag zalf-verbanden eromheen doen is niet meer nodig, hoera! En we hebben de wijkverpleging inmiddels ook gevraagd om nu niet meer dagelijks te komen maar om de paar dagen, als de pleister van het sondevoeding-slangetje vervangen moet worden. Verder is het allemaal nog heel erg broos. En nu begint ook het verdriet binnen te komen. Over wat er allemaal gebeurd is. De zorgen en onzekerheid over wat Dejan aan schade over gaat houden (‘kan ik ooit nog normaal slikken en eten?’). De frustraties over dat dit ons overkomen is, pas 2 jaar nadat ik kanker had.
Ik ben eerlijk gezegd ‘blij’ dat Dejan zijn verdriet nu kan uiten. Dejan krijgt nu, na de behandelingen, de kans om de druk eraf te halen en ik krijg de kans hem te begrijpen en troosten, in plaats van dat ik de shit van hem over me heen krijg. Wat ik trouwens wel snap -degene die het dichtste bij staat, krijgt de volle laag- maar wat echt wel pittig was en wat ik ook niet de hele tijd maar heb geaccepteerd. We kwamen daar uiteindelijk steeds weer uit gelukkig en ik begreep ook dat dit heel veel stellen overkomt als er zulke heftige behandelingen nodig zijn (en sowieso; kanker heb je samen, de stress en de zorgen dus ook). Maar nu er meer ruimte is bij Dejan voor het uiten van verdriet, is het wel wat ‘simpeler’, helderder.
Ons leven is -meer nog dan toen ik kanker had- op z’n kop komen te staan. We hebben nog een hele lange weg te gaan, voordat alles een beetje op z’n plek kan vallen en wij een nieuw evenwicht vinden met een nieuwe werkelijkheid. Dat hangt allemaal ook af van hoe Dejan herstelt en welke schade er overblijft. De behandelingen zijn onbeschrijflijk destructief geweest en het is afwachten wat daar blijvende en tijdelijke schade van zal zijn. Maar we weten een ding zeker: onze liefde blijft gewoon sterk.
En Kerstmis wordt het ook gewoon weer, ha!
Fijn weekend nog. En voor wie die eerste (december, toevallig) ook viert: heb een mooie Adventszondag-nummertje 1.
Kiki
