Dinsdag 19 mei 2020
Zei ik nou in het vorige blogje dat wij bijna geen wilde dieren meer tegenkomen in het bos en nooit meer verdwalen…?
Dat werd dus zaterdag en zondag alsnog goedgemaakt. Zaterdag: hup, zwijnenfamilie jeeuuj! Het blijft sprookjesachtig, wilde dieren tegenkomen. En zondag, jahoor: verdwaald! Oke. We waren niet in ons eigen bos maar met de Vespa naar buurdorp Laag Soeren gereden (het bos is daar namelijk veel rustiger momenteel) en toen verdwaalden we, waardoor we weer een ouderwets lange wandeling maakten. Dat was heerlijk en pittig tegelijk. Stiekem ben ik wel blij dat het ons overkwam.
Freek werd ook weer zo blij in het bos! Hij heeft het sjouwen met stokken ontdekt trouwens. Doet ie nu elke wandeling: ergens een stok oprapen en er dan mee aan de wandel. Meestal te grote stokken, die hij amper kan dragen, zo cute! Hieronder had ie er een die wel op maat was, ha!
We willen we de boswandelingen komende tijd weer extra vaak gaan doen, zolang het ergens rustig genoeg is. Het blijft fijn en het is goed voor je lijf. En als het bij ons in het bos te druk is, pakken we de Vespa om even ergens anders te koekeloeren of het daar wel kan. Dit was bij Laag Soeren:
En zo proberen wij uit te vogelen wat veilig genoeg is, en het leven ook vol te houden maakt op de langere termijn. Het is en blijft zoeken. Ik voel me niet zozeer kwetsbaar (zoals ouderen) maar blijf wel in mijn achterhoofd houden dat ik in de hoogrisicogroep val. Het scheelt wel dat de laatste infuusbehandeling langzaam uitdooft en ik een risicofactor minder meedraag (lijkt me). Maar dan nog (en al zouden we helemaal niet onder hoogrisico vallen): de vraag blijft ook hoe je kunt voorkomen dat je bijdraagt aan verspreiding.
Wij redden ons wel
Ik besef dat wij langer gevangen zullen blijven in de coronawurggreep dan mensen die dat hoogrisico niet hebben. Voor ons is het pas veiliger als er minimaal een prima behandeling is voor ALS je het krijgt. Maar ik besef ook dat wij zelf onze marges moeten aftasten, willen we het ook op langere termijn volhouden. Gaandeweg leer je ook wat angst is, en wat gewoon verstandig is. En als ik dan bedenk: straks in de winter kunnen we weer geen vrienden zien want dan kunnen we niet in de tuin afspreken, dan denk ik: daarom nu juist wel afspreken, nu het buiten kan.
Ik kan goed aanvaarden dat het is zoals het is. Maar voor jongeren en mensen die perfect gezond zijn en deze leefstijl niet kenden (=thuis werken, meer stilstaan bij van alles, aangepast leven en dat alles creatief invullen) kan het super frustrerend worden langzaamaan.
En ik hoop ook dat voor hen steeds meer normale leefruimte terugkeert.
Wij van Boslust redden ons wel, onze veerkracht en draagkracht is al jaren geleden noodgedwongen verstevigd, wij zijn wendbaarder dan veel mensen die in een strak stramien leven. En wij voelen ons niet eenzaam, al is het wel heel fijn om vrienden te zien (in die tuin dus)! Maar als ik dan lees dat steeds meer jongeren zich eenzaam gaan voelen, dan raakt me dat enorm. Daar moet gauw verandering in gebracht worden als het even kan.
Afgelopen dagen
Vriendinnetje Annelies zou gisteren komen maar dat is verzet naar volgende week want zij had een lekke autoband. Dat gaf mij intussen wel tijd om een beetje extra aan het troostboekje te werken. En maandag wordt het veel beter weer nog, dan kunnen we echt lekker in de tuin hangen en wandelen.
Wij houden ons strak aan een regel vast: geen mensen in huis. Wel in de tuin (op die 1,5 meter). De reden? Het feit dat steeds meer bewijs lijkt te komen dat in de buitenlucht corona veel minder overdraagbaar is. Iets met aerosols. En met een irritant mannetje, dat het zeer overtuigend uitlegt (en super ervaren is in het vakgebied van onderzoek vergelijken en interpreteren): Maurice de Hond. Dit is een filmpje dat uit zijn hoek komt, en die gedachtegang best logisch uitlegt, mocht je interesse hebben. Wij volgen het met belangstelling in elk geval, en zeker tot tegendeel bewezen wordt.
Ons motto is nu: als we nou sowieso die 1,5 meter afstand houden en pootjes goed wassen, houden we ons in de basis goed aan de maatregelen. Als we daarbij ook ons huis gesloten houden voor bezoek, maar in de tuin wel bezoek ‘toelaten’ (op minimaal 1,5 meter afstand) dan geven we onszelf wat meer ‘sociale vrijheid’ en houden we het toch veilig. Vanmiddag zat vriendin Anita in de tuin voor een bakkie op die afstand en dat ging prima.
Verder vermijden we nog steeds de winkels en het OV.
Ik heb vorige week wel bij vriendinnetje Martine in de auto gezeten. Een grote auto, ik achterin, schuin achter haar. Was misschien net wel -of net niet- die 1,5 meter, maar we hadden allebei een mondkapje op. Waarom ik dat deed, in die auto rijden, vertel ik in het volgende blogbericht dat uiterlijk vanavond laat te lezen is hier.
Dan nog even dit
Ons is thuis uit eten zijn, super goed bevallen.
Komend weekend willen we daarom weer eten gaan afhalen (Dejan op de Vespa) en smullen van andermans kookkunsten. Plus: we willen een local steunen. En ja, bij wie kunnen we dan beter gaan afhalen dan bij vriendin Martine in de Steeg. Mooie kookstijl, heerlijk en gezond en support voor een lokale ondernemer.
Ook haar restaurantje is dicht maar op zaterdagen kookt zij nog steeds de sterren van de hemel (zo te zien aan de foto’s), voor afhaal. Dus als je in de buurt bent van De Steeg, zin hebt om even lekker lui te genieten en geen zin om je keuken in te duiken, hou dan haar facebook in de gaten.
Lichtpuntje ✨
Jee, ‘k heb er maar één voor je dit keer. Reden: tijdgebrek. Maar het is wel een super leuke! Iemand tipte mij hierover en I love it! Het is een nieuwe rage: botanisch stoepkrijten. Ik ben geïnspireerd en ga zometeen nog ff de tuin in om met krijt de stoepplantjes van namen te voorzien. En dat, in plaats van met een mesje als een control freak te proberen het terras onder controle te houden. Doe ik toch al nooit, en nu heb ik een prachtsmoes om dat lekker zo te houden, ha!
Wie weet, omarm jij deze ‘stoepplantjes-smoes’ ook wel? Kijk maar in de link of het je aanspreekt. Net als bij het gevallen blad dat je lekker kan laten liggen voor de beestjes in de herfst, hoef je eigenlijk ook nooit meer stoeptegels schoon te krabben dus. Als dat geen joekel van een lichtpunt is…?!
Ik ga koffie maken. En da’s meteen een handig bruggetje voor mijn foto van bovenaan, het is een oudje trouwens, van een mooi bakkie dat ik eens maakte. En dan gaat tante Boslust zometeen lekker buiten zitten met een bakkie en stoepkrijt.
Hieronder nog wat foto’s van afgelopen dagen .
Ciao, tot vanavond of tot gauw!
Kiki
