Nou mensen, ‘k heb weer een onvervalste bijbabbel, met een paar lekkere tips ook.
Mijn kookavondje was weer gezellig, geslaagd en om blij van te worden!
Het is verder een beetje doorwerken hier want we zijn met van alles door elkaar bezig. Het project dat de meeste aandacht krijgt is natuurlijk het Troostboekje voor de 4Daagse. Dat moet als eerste klaar zijn en we zijn al een stevig eind op weg -2/3 zou ik zeggen- maar er moet ook nog wel het een en ander. We hadden weer een erg fijn overleg bij Stichting DE 4DAAGSE, vorige week.
Duidelijk is nu dat wij zelf ook veel boekjes gaan uitdelen, voornamelijk bij de Centrale Rode Kruis post vlakbij de Wedren. Met een pasje aan een koord om onze nek, weten mensen dan meteen dat wij met ons Troostboekje niet uit zijn op het ‘religieus bekeren’ van de uitgevallen wandelaar, maar dat wij gewoon bij de organisatie van de 4Daagse horen. Ja, stel je toch voor zeg. Dat je bent uitgevallen, baalt als een stekker en dan word je een Troostboekje in je handen gedrukt en je weet niet van wie dat komt, haha!
Wat ook erg fijn is van het overleg vorige week: wij mogen het boekje laten drukken bij de drukkerij die we sinds vorig jaar altijd inschakelen bij onze eigen boekjes. Luxor, een typisch Nijmeegs familiebedrijf. Zijn we blij mee! We wilden de beslissing daarover helemaal bij Stichting DE VIERDAAGSE laten, want zij moeten het drukken van ‘t boekje tenslotte betalen. Maar we hebben groen licht en dat vinden we fijn. Onze ervaringen met Luxor zijn namelijk erg goed. Inmiddels hebben we de offerte van Luxor binnen en al een en ander even afgestemd met ze.
Nog meer fijns: de video-bijdrage die we binnen hebben gekregen van NPO 2 BNNVARA-radiomakers Jan-Willem Roodbeen en Jeroen Kijk in de Vegte. Die is zo ontzettend leuk geworden! Zij doen in hun ochtendshow Jan-Willem start op ook elke dag van de 4Daagse al wandelend verslag. Blij met deze bijdrage. Net als met het prachtige ervaringsverhaal van Philipien, die zelf uitviel in ’96 en ‘m alsnog met succes uitliep in het jaar daarna.
Oh jongens, wat een feest is het om dit allemaal binnen te krijgen en ermee aan de slag te mogen! Als er dan toch een groep mensen is die ‘m niet gaat uitlopen elk jaar, laten die dan een beetje opgevrolijkt worden met dit boekje.
De andere boekjes -die wij in het najaar bij Ieder z’n Vak gaan verkopen- beginnen ook voorzichtig een beginvorm te krijgen. Een daarvan is ons broodboekje uit 2015, dat we compleet nieuw leven inblazen.
Anyway, first things first.
Na het overleg bij de 4Daagse organisatie, lunchten we heerlijk bij Glaswerk in oost en wandelden daarna via ‘hoog Nijmegen’ met mooi zicht op de Waalbrug. Links een van de prachtige ramen in de statige villa van Stichting DE 4DAAGSE.
Feestcake
We hadden een Servisch familiefeestje te vieren (met z’n tweetjes; er is niet veel familie meer en wie nog leeft, woont natuurlijk heel ver weg). Ik bakte een feestelijke cake (foto bovenaan en hiernaast). Om ‘m een tikkeltje minder ongezond te maken, bakte ik de cake met volkorenmeel. Dat lukte wonderlijk goed. Met een topping van citroen-botercrime, werd het een heerlijke cake. Ik versierde ‘m met amandelen en takjes tijm. Recept volkorencake: klik hier. Recept botercrème: klik hier. Ik voegde een scheutje citroensap toe aan de botercrème + het rasp van een halve citroen. Maakt ‘m lekker licht en fris!
Spitskool met tahin
En dan nu iets dat wèl echt helemaal gezond is: geroosterde spitskool met tahin dressing. Lekker joh! Wij werden blij van de aanblik op ons bord. Recept: klik hier.
Dieren
We waren vorige week in Dieren, onze vorige woonplaats. Daar struinden we door het bosgebied (Veluwezoom) dat vlakbij ons huis lag en waar we zo ongelofelijk veel mooie wandelingen maakten. We spraken af op het station van Dieren met vriendin Jolande. En ik blijf het er met veel liefde bij schrijven: zij was ook mijn vroegere juf op de basisschool, waar ik zo’n fijne tijd bij had in de klas!
Met z’n drieën wandelden we dus door ons oude mooie bos. Was fijn: wandelen en bijkleppen. Wat ons wel opviel is de enorme kaalslag in het bos. We herkenden sommige prachtplekken bijna niet meer terug en het gebied wordt er daardoor niet mooier op. Het zal wel een reden hebben maar of dat er een is die wij kunnen volgen, betwijfel ik een beetje. Dan nog was het lekker om er weer even te zijn.
Links, midden en rechts: Jolande, Dejan en onze Freek. Onderste twee foto’s: op een aantal plekken waar bomen waren gekapt, waren stapeltjes stenen neergelegd door -ja, door wie? Het leek een beetje een statement tegen de gekapte bomen. Of een soort ‘grafsteentje’.
Ook ons vroegere huissie -dat ons zo dierbaar was- was er sinds de renovatie (die wij net niet meer hebben meegemaakt omdat we al verhuisd waren naar Nijmegen) niet op vooruitgegaan. Ze hebben bijvoorbeeld een heel goedkoop uitziende rand van een of ander plaatwerk onder het dak gefabriceerd. Ronduit lelijk, vonden wij. En de mensen die er nu wonen, hebben de (best wel dure en mooie) raambekleding laten verslonzen. Alles bij elkaar zag het er niet erg florisant uit en zeiden wij tegen elkaar: we zijn op tijd weggegaan misschien…? En toch was het leuk en goed om er weer eens te zijn. We zijn sinds onze verhuizing 4 jaar geleden, nog niet teruggewenst daar.
Een droevige aanblik was het lege huis van onze vroegere buurtjes. Die woonden daar al sinds de bouw van het huis en ze hebben er 51 jaar gewoond. Nu zijn ze eruit omdat ze naar een soort verzorgingshuis-aanleunappartement moesten. Rare aanblik, dat lege huis. Alles kaal en zonder persoonlijkheid. Behalve nog een witte vogelsticker op de ruit (om te voorkomen dat vogels ertegenaan vliegen). Alleen die herinnert er nog aan dat Nellie en Jan er gewoond hebben.
Die middag was het ook weer fijn om terug te reizen naar Nijmegen.
Dat gevoel had ik tot vier jaar geleden juist andersom. Steeds als ik -nog wonend in Dieren- een dag naar Nijmegen ging, vond ik dat altijd superleuk. Maar ik was ook moe na zo’n dag en als ik dan op station Dieren aankwam, terug in het relatief rustige dorp, was dat een verademing. En vorige week dacht ik juist: heerlijk, we gaan weer terug naar ons thuis in Nijmegen. Hoe het leven kan lopen…
Hierboven en hieronder: op de terugreis vanuit de trein de Waalbrug en de stad weer zien liggen, is (net als vroeger vanuit de auto) een onvervalst gevoel van thuiskomen. Alsof er op je gewacht is.
Mooierdjes!
We struinden gisteren door ‘onze achtertuin’ in het bosgedeelte van het Goffertpark en verwonderden ons over hoeveel prachtig bloeiende rododendrons er te zien waren. Het valt ons dit jaar nog veel meer op dan andere jaren. Hele ‘muren’ van bloemen, zo mooi! Bij ons in de straat staan ze ook, zij het niet zo overloedig als in het park. Maar ook hier zijn ze een plaatje. Zelfs vanuit het raam genieten we ervan.
In het park…
In de straat.
En verder…
• Las ik gisteren dat cabaretier George Groot is overleden (klik hier). Dat bericht bracht mij terug naar mijn jaren als twintiger, toen ik op de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht les kreeg van George (en ook van zijn vrouw Ank, geweldig mens!). We kregen les in tekstschrijven van George. In de breedste zin van ‘t woord. Het was zo inspirerend, dat ik daar mijn plezier in schrijven echt verder ontdekte (en bij zijn collega docent Frederique (achternaam kwijt) van de Taalwerkplaats!). De aanzet kwam op de basisschool in Nijmegen bij Jolande (zie verhaal bovenaan, boswandeling in Dieren) en op de opleiding bij de lessen van George, werd me echt duidelijk dat ik daar meer mee wilde.
George Groot was een docent die zijn studenten het plezier en succes enorm gunde. Een heel hartelijke, aanmoedigende persoonlijkheid. Een feest was ‘t, elke les! Ik ben dankbaar dat ik van zo iemand heb mogen leren. En tot op de dag van vandaag, schrijf ik. Met intens plezier. Met teveel tekst, dat ook (sorry, no sorry;-). En ik schrijf met mijn hart. Dat is nou ook precies wat ik bij de lessen theaterschrijven leerde van hem.
Een mooi mens, George Groot.
• Van Groot naar Klein. Joost Klein. Arme Joost. Die het niet aankon daar in de Songfestival-gevangenis, waar creativiteit moet lijden onder hysterische commercie en machtsvertoon. Laat de politie uitzoeken wat er is gebeurd, geef meneertje een boete, whatever, allemaal prima en terecht misschien ook. Maar om hem, voordat justitie er überhaupt iets mee kan doen, al zo genadeloos te pakken te nemen en te diskwalificeren: te bizar voor woorden. En dat terwijl de verhalen zijn dat er wel degelijk ook over zijn grenzen is gegaan en meerdere artiesten daarover soortgelijke klachten naar buiten brengen.
Het laat zien hoe ongezond ook de wereld van het entertainment geworden is. Ik vind dat Angela de Jong het sterk verwoord in een fragment dat ik zag van tv – Renze Klamer. Ik kijk dat programma niet maar dit fragment toonde wat mij betreft een goed gesprek: klik hier voor het fragment.
• Moeder?-dag!
Zondag was het weer moederdag en omdat Dejan en ik eigenzinnig zijn, vierden we dit. Ik kreeg bij het ontbijt een cadeautje van mijn husband en een van onze beestenkindjes, Joe! Hij had bij ‘hun cadeautje’ een kaartje gemaakt met een lief berichtje -een lekkere vette knipoog naar de versjes van kids naar hun moeders- en hun beider heerlijke fluffy pootjes erop. Ik ben ook gewoon hun mamaatje, simple as that. Het krijgen en grootbrengen van mensenkinderen heb ik nooit zien zitten. “Zij liever dan ik” dacht ik altijd als er weer een vriendin moeder ging worden. Maar onze beestjes Freek en Jasper: als een leeuwin bescherm ik ze, ze zijn onze koters. En manlief vond dat een lief cadeautje bij een lekker ontbijt waard ♥︎. Daarna zijn we nog gaan lunchen op het lekkere terras van In de Kazerne.
Ik las een kort interview met Ilse de Lange, die ‘vrijwillig kinderloos’ is. En ik herken mezelf in haar verhaal. Wie weet, herken jij je er ook in? Wij kinderloze meiden zijn dan wel in de minderheid, maar niet minder.
Lezen? Klik hier.
Dat was ‘m weer: een echte bijpraat!
Tot het volgende bericht en voor nu: heb ‘t goed.
Kiki
