Ik was bezig met een blogbericht over iets waar ik heel blij van word. Maar inmiddels haalt de tijd en alles dat er gebeurt, dat blije gevoel toch wel een klein beetje in.
Zoekend naar wat je kunt doen met alles dat gaande is in en rond Oekraïne, betrap ik mezelf erop hoe groot het gevoel van onmacht is, steeds. Daarin zal ik zeker niet de enige zijn (understatement). Buiten natuurlijk geld doneren, voel ik momenteel, door mijn eigen kopzorgen verder niet veel ruimte om sterk in actie te komen. Ik blijf de website van Vluchtelingenwerk volgen, om te kijken wat er gevraagd wordt. En mochten er hier bij Nijmegen weer mensen worden opgevangen (zoals op Heumensoord) dan ga ik, als mijn lastig-lijf-situatie dat toelaat, misschien wel daar een handje helpen.
Maar eerst moet ik zelf in wat rustiger vaarwater zijn. Mijn eigen kopzorgen nemen de laatste dagen steeds wat meer ruimte in van hart en hoofd. En ik leef nu met toch wel beduidend meer bibbers, toe naar morgen (woe.) middag want dan krijg ik de uitslag van de biopsie (onderzoek baarmoederkanker).
Het is me wel gelukt om veel afleiding te zoeken. En waar ik afgelopen dagen wel heel blij van werd (en word) is de wens om m’n kookproject weer op te willen pakken. Ik wil weer -in het piepklein- ‘restaurantje spelen’. Dat heb ik al ruim 10 jaar gedaan, met succes en veel liefde en plezier en dat hoop ik terug te halen in mijn leven. Niet nu meteen, ook daarvoor geldt: eerst meer rust in de tent en in het lijf. Maar zodra het weer kan, is mijn plan om eens in de 2 maanden een ieni-mini huiskamerrestaurantje te houden, tussen 18 en uiterlijk 20 uur. Mijn ‘tentje’ sluit dus op tijd, dan hebben we daarna ook allemaal nog iets aan de avond, ha! Ik wil dan ook weer koken met de seizoenen en een mooi ontwerpje fabriceren, zodat ik mijn menuutjes op een gezellige manier kan presenteren. Het is wel weer een besloten project, zoals ik altijd deed en ik haal daarvoor de eerste naam die ik had weer van stal: bijonsaantafel. Het worden geen grote groepen steeds, maar relaxt, klein en fijn. En niet-commercieel natuurlijk, ik verdien er niks mee, maar voel me er wel heel rijk mee. Omdat het mijn passie is. ‘Jij wil gewoon graag mensen blij maken, het ze naar de zin maken en voor ze zorgen’, zegt vriendin Anita altijd, and she’s right.
Bovendien hou ik van koken, van sfeer maken, tafeldekken, creatief zijn met dit alles. Dit was mijn kookproject de laatste jaren in Dieren, in onze zijtuin:
Dat was super leuk, mijn eetkeet! Maar daarvoor, in de huiskamer, was ook prima eigenlijk. Ik gebruik biologische producten en ga weer creatief zijn met mijn menu’s, de aankleding enz. Ik heb er nu al zin in. Nou kan ik dat gevoel -er zin in hebben- lopen uitstellen tot ik een -zo vurig gehoopte!- goede uitslag heb morgen, maar het voelde afgelopen 2 weken ook wel heel naar om ‘het leven in de wacht te zetten’. Dan hangt er nog meer lading aan die uitslag. Dus ik probeer te blijven doen wat goed voelt, en ben dus al wel begonnen met recepten verzamelen en menu-combi’s maken.
Maarja, het wachten op die uitslag overheerst inmiddels dan toch wel. Het duurt me te lang nu en de kopzorgen zijn (ook bij Dejan) toch wel dominanter geworden. En daar wil ik dan toch ook over schrijven. Want als je steeds bij je blogberichten de tag ‘real life’ gebruikt, moet je ook over real life schrijven. Iets waar ik doorgaans ook trots op ben: niet alleen maar de leuke plaatjes hier, ook de dingen in het leven die niet fijn zijn. Ik hou niet van etalages, zoals ik veel op social media zie. Ik wil er voor waken dat ik geen mooi weer speel, maar laat zien wat er gaande is en daar zo goed mogelijk woorden aan probeer te geven. Dus als real life nu niet zo lief is voor me, schrijf ik het ook op. Het leven voelt gewoon even helemaal niet grappig zo.
Heel eerlijk: de rek is er wat uit (op medisch fysiek vlak) en ik ben nu ook gewoon bang. Dit is niet wachten op de uitslag van een preventief onderzoek (zoals een uitstrijkje), maar wachten op een onderzoek dat nodig was omdat er een duidelijke aanleiding voor is. Er zijn twee factoren in dit ‘verhaal’ die het zorgelijk maken en waardoor de gedachte aan baarmoederkanker bij de twee gynaecologen die mij hebben onderzocht, serieus meespeelt en onderzocht moet worden. Die 2 factoren maakten ook dat zij een biopsie nodig vonden.
Morgen eind van de middag staat er een telefoongesprek gepland met een van die twee gynaecologen, over de uitslag van die biopsie. Ik probeer probeer rustig te blijven en dat lukt me redelijk goed, maar zeker niet de hele tijd. De bibbers zijn goed voelbaar. Maar met positieve dingen bezig zijn helpt wel, geeft afleiding. Nieuwe project-plannen uitwerken, boekjewerk, alles een beetje hap-snap. Samen met mijn lief genieten, maar ook praten over mijn angst en zijn zorgen. We zijn een sterk team, steeds weer. Soms ook wel eens even niet, soms knalt het ook wel eens, maar in de basis zijn we sterk samen en dat is een zegen.
Onze liefde is zo dierbaar, dat is op zulke momenten niet alleen rustgevend en troostrijk maar ook rijk. En wat er ook gebeurt morgen: dat Dejan er is, dat ik dit dan ook weer allemaal samen met hem kan doen, wetend dat wij dit ook kunnen samen, is nu even het enige dat telt voor mij.
En ja, wat ook zo troostrijk is: onze 2 fluffy ventjes. Kater en hond. Zo fijn dat ze er zijn, ze zijn zoveel liefs! We zitten momenteel trouwens te smullen van een giga populair spektakel in Engeland (wij kijken het terug, het was gisteren al afgelopen): Crufts. Een honden-vierdaagse met van alles: hondensport competities (fly ball), honden behendigheidsrport (fly ball en behendigheid schijnen honden geweldig te vinden), een mega honden show (vind ik wat minder voor de beestjes, maar je ziet wel de meest bijzondere, lieve, leuke, grappige, mooie, stoere, schattige honden voorbij komen en ze besteden aandacht aan probleemrassen en waar je op moet letten). En er zijn hele leuke filmpjes over hulphonden, er is puppy cam, er zijn dierenarts adviezen, enz. In Engeland is dit een van de grote events van het jaar en wij kijken er al jaren heel graag naar. Wij niet alleen trouwens…
De hondenlieverd op tv toont trouwens wel een tikkie droevig… Maar Freek was gebiologeerd. Twee jaar geleden (toen Crufts nog net op het randje kon, voordat corona losbrak), ‘keek Freek voor het eerst mee’ en was hij ook helemaal gebiologeerd door de behendigheidssport voor hondjes. Hij bleef maar voor die tv staan toen en ging er vervolgend ook bij zitten en liggen. Deze keer is hij dus ook weer geïnteresseerd, zo snoeperig…!
Hij heeft trouwens een nieuwe uitkijkpost. We hebben in huis een voorjaars-schoonmaak-hussel-actie gehouden en de kleine bank bij het raam gezet. Zalig om even een half uurtje op te relaxen, turend in de bomen. En voor Freek een comfi nieuwe uitkijkplek.
Ik ga nog even een wijntje drinken met m’n liefje, daarna een frisse snuit halen met husband en hond. En dan hopelijk toch een beetje goed slapen en de dag van morgen (en daarna) met stevigheid en zoveel mogelijk goeie moed en rust tegemoet, wat ‘t ook wordt. 🤞
Tot later.
Kiki
