Toen we dachten dat we met de roodgloeiende zonsondergang onze portie boomhut-magie voor gisteren wel gehad hadden, bleken we dat helemaal bij ‘t verkeerde eindje te hebben…
Want na de late avondwandeling met Freek, stonden wij ineens beduusd thuis met een jonge bosuil in de badkamer.
Gevonden op de rand van de weg. Hij of zij zat daar ineengedoken, verstijfd en versufd, met een klein beetje bloed onder z’n snavel. En de auto’s raasden er vlak langs. Anyway: dat uiltje moest gered worden, vonden wij. Dus Dejan liep er naartoe, en we zwaaiden naar auto’s om ze alert te maken. Gelukkig reed iedereen die langs kwam heel langzaam en meerdere automobilisten vroegen of ze konden helpen, heel aardig.
Dejan legde rustig zijn jas over het uiltje, en zo ving hij hem. Gewikkeld in de jas namen we het uiltje mee naar huis. De dierenambulance nam niet op maar we vonden later een nummer speciaal voor de vogelopvang en gewonde dieren. Het uiltje had namelijk wat bloed onder de snavel en was suffig.
Thuis hebben we ‘m in een krat gedaan inde badkamer. Waar hij trouwens al snel actiever werd en bewees dat hij nog prima kon vliegen, oh oh…! Ikzelf zette ‘t op een rennen toen ie de badkamer ging verkennen, ha! Maar mijn husband was de held! Die heeft ook een tijdje bij de vogelopvang gewerkt en weet wel een beetje hoe je zo’n beestje vangt. Dus terwijl uiltje Fiep door de badkamer vloog, pakte Dejan hem in een keer goed en stevig vast. Het beestje kwam tot rust en we bekeken hem even goed op eventuele verdere verwondingen. Dat was de voorwaarde voor vrijlating, zei de meneer van de vogelopvang: ‘hij moet niet verder gewond zijn, als ie dat wel is, mag hij dan een nachtje bij jullie logeren, dan haal ik hem morgenochtend op’. Maar uil Fiep was verder in orde, weer goed actief en dus besloten we dat we het uiltje terug zouden brengen naar de plek waar we het vonden. Wel in het bos(park) natuurlijk, niet bij de weg. Daar vloog de uil meteen het bos in, en het gepiep van de andere baby uilen vertelde meteen het mooie eindje aan dit avontuur: uiltje Fiep heeft het nest teruggevonden en werd enthousiast onthaald!
De meneer van de dierenambulance vond het super dat we hem meegenomen hadden en van de weg hadden gehaald. Want hij is volgens die meneer waarschijnlijk licht geraakt door een auto, even buiten westen geweest en dan heeft zo’n beestje wat ‘activering’ nodig om weer bij kennis te komen. De kans dat ie daar nog vrij lang versuft was blijven zitten en dan was aangereden door een auto, was heel groot. Gelukkig moesten wij er nog uit met onze Freek.
Jeetje, woonden we 7 jaar aan de Veluwezoom; nooit een uil gezien. Ga je in een boswijk in de stad wonen, hoor je de ene na de andere bosuil en fladdert er uiteindelijk zelfs een door je badkamer… En een paar dagen geleden sloop er weer een vos op de stoep vlak voor ons. Wat een leuke avonturen, hier bij onze stadse boomhut. Die blognaam van ons is nog steeds helemaal actueel.
Bovenaan zie je een aandenken dat uiltje Fiep achterliet voor ons (we hebben de uil naar ons overleden kippetje Fiep vernoemd omdat hij/zij dezelfde soort lieve geluidjes produceerde gisteravond) en hieronder zie je het uiltje in onze badkamer. Daaronder: de zonsondergang van gisteravond, die wilde ik je, ondanks uil-nieuws, toch niet ontzeggen.
Vandaag worden de 1000 lenteboekjes voor Attent opgehaald. We hebben 2000 ronde hoekjes erin gemaakt met ons magische machientje dus: ze zijn klaar, uitvliegen maar! Net als de uil vannacht. Overmorgen een uitgebreider boekje-bericht hier (morgen hebben we wat werk te doen nog en bezoek, dus geen blogbericht).
Tot donderdag!
Kiki
#Bosrijkwonenindestad
#Boomhut
#FamilieBoslustBoomhut
#Nijmegen
#Thuisstad
#Avontuurtjes
#Wonderwonen
#Bosuil
