Zondag 16 juni 2019
Morgen moeten wij extra vroeg op: om 7.30 uur staan de hoveniers op de stoep.
Onze achtertuin krijgt een beste beurt.
Een tijdje terug kwam meneer Frans de baas van het hoveniersbedrijf, langs om zijn lichtje te schijnen op de achtertuin. Het is een prikkelig paradijsje, die tuin van ons. Hij ligt in een hoek ligt met veel hoge bosbomen als een schilderijlijst eromheen. Een uniek uitzicht en elke dag genieten we daar intens van, zelfs op de grauwe dagen. Het voelt alsof we middenin het bos wonen maar dan lekker licht. En elk jaar wordt het mooier.
En toch, op de een of andere manier, worden we maar niet verliefd op onze achtertuin. Vooral de lelijke bestrating is een doorn in ‘t oog èn (letterlijk en figuurlijk) een struikelblok. ‘Zonde van zo’n prachtige plek’, vindt meneer Frans.
Prettige plannen
Samen met Frans hebben we verzonnen om de achtertuin in 2 fases verder aan te pakken. Morgen stap 1: een verwilderde hoek achterin wordt helemaal opgeruimd zodat de mooie planten niet verstikken door al het onkruid. En de beukenhaag wordt gesnoeid. Wat ook erg fijn is, want dat is een hoge joekel waar zelfs mijn best-een -beetje-lange man niet bij kan. In het vroege voorjaar komt stap 2.
Altijd goed!
We hebben de afgelopen jaren met de hovenier al het een en ander gedaan. Een haag van laurierstruiken in de voortuin (2014), die is van gerecyclede planten. Ze hebben toen alle laurierstruikjes uit de achter- zij- en voortuin bij elkaar gesprokkeld en er een lange haag van gemaakt. Verder kregen we bij de schuur een beukenlei-haag die het de blinde muur van het blok huizen achter ons uit ons zichtveld wegneemt (2015). En vorig jaar kwam er een haag van grote struiken die het lelijke zicht op de carport van de andere buren verbergt. Dit alles pakte super goed uit en daar gaan we dus gezellig mee door.
Stap 2, het grote avontuur, komt dus in het voorjaar. De bestrating wordt er dan uitgehaald, schoongemaakt en opnieuw gelegd. Wij zijn (zeker met de tuin) fans van opnieuw gebruiken. Zonde als spullen nog goed zijn. De manier waarop de bestrating gelegd wordt, die wordt wel anders. Er komt een breder pad naar de poort (dus niet meer struikelen in het donker, hoera!!) en een groter terras bij de keuken. En er worden twee stukken grasveld gelegd. ‘Voor wat zachtheid en rust’, was het advies. Heerlijk, een zachte rusttuin! Maar wel met nog steeds heul veul groenigs want steen is niet lief. Niet voor ons, niet voor de beestjes en ook niet voor de afwatering van de hoosbuien die ons steeds vaker verrassen.
Omdat eventueel aankomende zomerhitte niet handig is voor het aanleggen van gras, gaat dat grote tuinopknapfeest pas in het voorjaar plaatsvinden en dus moeten we nog wel even wachten op het gevoel van Wauw. Maar ik weet zeker dat de tuinmanactie van morgen al blije koppies gaat geven hier bij Boslust.
En geduld, dat is een schone zaak…
Hapje Stad
Dan nu eerst: de zondag vieren. En vaderdag ?. Want als er één ‘n echte hondenpapa is dan is het wel mijn lieve Dejan, vadertje van Freek. Nou is het met onze heerlijke hondenbaby ook niet moeilijk om zorggevoelens uit te leven, hij is vreselijk grappig en zoooo aaibaar! Er zweven dagelijks heel wat knuffelhormonen door de kamer hier bij Boslust ? Maar zoals Dejan met baby Freek is (en was met onze lieve Dirk): LIEFDE.
In hoofdletters ja.
We vieren gewoon alles dat er te vieren is vandaag. Vaderdag, zomerdag, zondag, boekje-bijna-klaar-dag, alles! En dat doen we met een hapje eten bij Spice in Arnhem, waar Freek gelukkig ook warm welkom is. Dat is mooi want we willen ons ventje vandaag een dagje ‘social challenge’ geven: eerst op de Vespa naar het station, dan met de trein naar Arnhem en vervolgens waggel de waggel door het centrum van Arnhem (= veel mensen, goed voor Freek) naar Spice. Freek z’n skills bijhouden en uitbreiden, dus. En hopelijk lekker eten, ik ga voor kreeft ?.
Zalige zondag gewenst.
Zie joe zoen.
