Donderdag 26 maart 2020
Ik dacht dat het misschien wel leuk was om bij elk blogbericht (of bijna elk bericht, ik moet even kijken wat lukt) een ‘troostrecept’ te plaatsen. Waarom, dat hoef ik natuurlijk niemand meer uit te leggen maar wie weet, kan je er iets mee. Die recepten ben ik momenteel ook per mail aan het rondsturen naar vrienden en bekenden die daar interesse in hebben, en daar voeg ik dan mijn blogje gewoon aan toe. Het gaat niet snel, ik heb een paar dagen geleden het eerste recept rondgemaild en moet nog gaan zitten voor het tweede, maar toch: het is iets. Iets kleins en misschien ook fijns. Vandaag het onderstaande recept, de groentesoep. Morgen ga ik zelf ‘gezond’ brood bakken en als het recept goed uitpakt, deel ik het.
Hier alvast de soep. Troostsoep.
Bang?
Iemand stelde de vraag: ‘ben je bang, nu met jouw ziekte en al die horrorberichten die op ons afgevuurd worden vanuit de ziekenhuizen?’. Ik vond dat een lieve vraag en toch kon ik niet zo goed bedenken of ik echt bang ben. Volgens mij zijn we allemaal (een beetje of wat meer) bang – zit de angst nu niet middenin het kloppende hart van de wereld?
Ben jij bang? Of juist niet? Mail het me, als je wil, vind ik fijn om te weten.
Ik geloof dat ik de echte angst bij mezelf net op tijd voor kon zijn, door het nieuws nu super selectief te gaan volgen. Al die heftige ziekenhuisberichten laten we hier bij Boslust aan ons voorbij gaan. En ook de actualiteitenprogramma’s. Ons brengt het alleen maar onrust, en het heeft geen functie voor ons, we houden ons aan de maatregelen, houden de update daarvan in de gaten en de rest is nu alleen maar bangmakend. Maar ik hoop wel dat de verhalen juist die mensen bereiken die de maatregelen niet serieus nemen, dat het alarmerende effect zich zo snel mogelijk in de laconieke hoofden nestelt van mensen die denken zich nergens aan te hoeven houden.
Zelf had ik gisteren een telefoongesprek met mijn reumatoloog en dat hielp ook om evenwicht te houden tussen alert zijn en afscherming houden en een soort van gerustheid houden ook. Ik ben nou eenmaal een hoog-risicopatient door mijn ziekte en infuusbehandelingen, maar zolang ik de adviezen die daar voor gelden blijf meenemen en Dejan en ik dat samen ook doen, blijven we veilig en verspreiden ook niks. Mijn infuusmiddel is een van de wat meer ‘onhandige middelen’ om nu in je lijf te hebben, het blijkt dat juist ‘mijn middel’ het meest de opbouw van afweer tegenhoudt. Dat is dan wel erg jammer. Maar ik heb geen heel hoge dosering gehad bij het infuus, en het infuus is alweer even geleden, dus ook daar voel ik me redelijk rustig over.
Wij hebben een heel fijn huis, het is een goed nest om ons in terug te trekken en ons af te schermen van de wereld. Die behoefte hebben we normaal ook al wel, ha! Maar nu is het ook gezonheidstechnisch belangrijk. Niks maximaal 3 bezoekers, in ons huis gewoon 0 bezoekers.
We houden contact met de mensen die ons dierbaar zijn, bellen elkaar en we werken een beetje aan onze kleine projecten. We proberen ook te kijken hoe wij af en toe een teken van leven kunnen geven aan de oude mensen van het boekengroepje, en hoe we met onze BedankBriefjes nog meer postbodes blij kunnen maken, en that’s it.
Speaking off…
De BedankBriefjes worden nog steeds opgepikt en vooral: opgeplakt. Het gaat gestaag maar de Gelderlander schreef er zelfs over en wat ik echt super vind: de woensdag-postbode deed gistermorgen een kaartje door de bus om te laten weten dat ze het hartverwarmend vond, ons BedankBriefje op de deur. Later spraken we haar en dat was een heel lief gesprekje. Zij op straat in de zon, ik in onze voordeur. En onze buurvrouw Nellie deed ook mee, in haar voordeur.
De postbode vertelde dat ze normaal ergens bij de achterburen start met haar ronde, maar gistermorgen voor de verandering bij ons. Ze vond het onheilspellend stil buiten, en toen zag ze het BedankBriefje op onze voordeur, en op de deur van de naaste buren. ‘Mijn werkdag begon in een klap helemaal goed en ik ben er nu nog steeds vrolijk van!’ zei ze enthousiast. De achterburen doen er niet aan mee, dus de postbode was heel blij dat ze gisteren toevallig aan onze kant haar werkdag begon en niet bij die achterburen. Ze schreef twee kaartjes en deed die bij Nellie en bij ons door de bus.
We plakten trouwens ook een briefje op voor de dierenarts, want die bracht ons gisteren op zijn route onderweg naar huis, pilletjes voor onze kat Jasper. Ook al zo lief!
En voor vriendin Martine die vandaag even boodschappen langsbracht zat ook een briefje op de deur. Ze had een lief lenteplantje tussen de boodschappen gedaan (foto bovenaan).
Allemaal big smile momenten in een donkere tijd. En zo proberen wij onze piepkleine bijdrage te leveren aan het verzachten van het ‘wereldleed’ en worden wij op onze beurt ook weer geholpen bij dingen die voor ons in onze wat kwetsbaardere positie weer heel fijn zijn.
Ook lieve briefjes op je deur en kliko plakken? Ga naar de website voor de Bedankbriefjes.
Lichtpuntjes ✨✨
• Er zijn steeds meer ludieke vondsten te zien die de 1,5 meter afstand die we moeten houden, concreet maken. Deze komt van BoingBoing.
• Ik volg elke dag de berichten en filmpjes van Green Rennaissance, al jaren. Dit filmpje laat ons even zien hoe dieren in staat zijn zich aan te passen aan bepaalde omstandigheden. Zo loop je als hertje nog in het bos, en zo moet je ineens een super drukke weg oversteken. Het lukt het beestje, zo cool!
Dit zijn de dingen die mij moed geven en inspiratie op dit moment. Het leven staat voor iedereen op z’n kop, er is angst, er zijn zorgen, er is onrust. Allerlei plannen en belangrijke dingen gaan niet door (ook bij Dejan en mij staat een mooi nieuw avontuur nu on hold) en we moeten niet alleen onze agenda’s volledig aanpassen maar ons hele gedrag. We zijn niet vrij, omdat we veilig willen blijven. Het vraagt veel van ons aanpassingsvermogen, we moeten onszelf er zo goed mogelijk aan overgeven, alert zijn en geduld hebben. Het hertje in het filmpje laat zien hoe je dat doet. Doe er je voordeel mee ☺️?
Tot gauw, blijf gezond, blijf thuis!
Kiki