We gaan dus een winterboekje maken voor de duizend cliënten van Attent. En intussen verspreiden onze eigen boekjes zich ook nog steeds…
Oh, en ik kan niet wachten tot ons keukenschriftje -en nog een paar boekjes die we op voorraad hadden- naar Ieder z’n Vak mogen!
Dat laatste mag nu al natuurlijk, maar het voelt niet heel erg veilig om winkels in te gaan. Dus ik wacht tot het echt weer kan. Vriendin Anette die vormgever is, gaat me t.z.t. helpen met het inrichten van een vak of schap daar. Dan is het wel zo gezellig om daar samen uitgebreid de tijd voor te nemen en lekker te lunchen ergens.
Maar nu eerst het winterboekje voor Attent. Rob de manager schreef ons kortgeleden:
Ook Irma is helemaal enthousiast over jullie boekje en zij heeft ook veel leuke reacties ontvangen.
Het was vanmorgen dan ook helemaal niet moeilijk om haar fiat te krijgen voor nog een extra winteruitgave. Graag zelfs!!!
Kijk, dat hoef je ons maar een keer te zeggen natuurlijk en wij staan in de startblokken, ha!
Lekker aan de slag voor troostboekje nummer 2. We blijven het zeggen tegen elkaar: mooi werk hebben we toch…
Buurman André kocht laatst wat boekjes van ons, gaf er een cadeau vandaag en appte dat de ontvanger ook heel enthousiast was. En André zelf was gisteren opnieuw zo complimenteus over een ander verhaal dat hij ook gelezen had in een van de boekjes. Hij zei dat hij eerst dacht dat we de verhalen ergens vandaan hadden en dat hij niet wist dat ze zelfbedacht en geschreven zijn. “Het is bijna spookachtig, zo goed als je het bedacht hebt”. Kijk, dat is ook weer zo’n compliment, dat steek ik maar wat graag in mijn broekzak! Dus als je dit leest André: bij deze.
Wat betreft het winterboekje voor Attent: we hebben al wat ideeën en gaan komende dagen een boekjesoverleg houden. Dat overleg doen wij in onze werkkamer, waar ik morgen een grotere werkplek krijg. Met veel hoofdkrabben, puzzelen, passen en meten ontdekten we dat een van de werktafels die wij meeverhuisden en die in de berging beneden staat, in de werkkamer past. Mijn huidige bureautje is namelijk nogal klein. En er zit een super onhandige rand onder, waardoor ik niet lekker zit.
Knusse hut
Het bureautje is wel heel charming en dus kwam het vandaag in de woonkamer te staan. Daar is het een gezellig hoekje geworden bij binnenkomst. We hebben een vrij ruime woonkamer, iets groter dan onze oude woonkamer. Intussen wordt het stiekem wel wat voller hier, maar er blijft meer dan genoeg loopruimte over en het wordt vooral steeds knusser.
Ik was eens bij iemand die een super grote woonkamer had (en wellicht nog heeft, geen idee) plus een dito leefkeuken op een andere verdieping. Dat ik eerst even dacht: wow, heerlijk riant zeg! Maar het voelde aan als een toonzaal, niet als een thuis. Een plek waar ik diep van binnen vrij snel weer van weg wilde, het geheel nodigde niet uit er om te blijven.
Terwijl het gekke is: bijna elk voorbeeld van een tiny house trekt mij juist wel aan. Hoe klein ook, ik zou er zo in willen stappen. Enorme woonruimtes zijn ook wel lastig om in te richten. Natuurlijk moet je er gevoel voor hebben, dan kom je een heel eind volgens mij. Maar het wordt al snel een kille balzaal.
De woonkamer die wij nu hebben is redelijk ruim maar zeker geen balzaal, en hij is vierkant. Een vriendelijke vorm en formaat, waar veel in past. En dus was het niet nodig om het lieve bureautje weg te doen maar kreeg het een plekkie in de kamer, waar het nu de wintertijd omarmt met kaarsen (foto’s).
Anyway. Genoeg gebabbeld, Dejan heeft vega Irish stew gemaakt (over wintertijd gesproken: wat een heerlijk maal voor nu!) en dit dametje mag dus aan tafel.
Vanuit onze comfi boomhut in Nijmegen wens ik iedereen een knusse avond.
Kiki
#Wintertijd
#Winterhuis
#BoekjesMaken
#MooiWerk
#OnzeStadseBoomhut
#Herfsthap
#Seizoenenmeisje
